Fjalldalabóndi situr fyrir eftir 20 ára hlé

Ætli beri ekki hjá mér þetta vorið um 460 skepnur, og megnið ætti að fara á fjall með tvö lömb, ef vel gengur, en gemsarnir eru flestir einlembdir,“ segir Heiða Guðný Ásgeirsdóttir, bóndi á Ljótarstöðum, þegar hún er spurð út í komandi sauðburð. Heiða hefur tölurnar á hreinu því hún hefur kíkt í legið á sínum kindum, enda starfar hún sem fósturtalningamanneskja og er með réttu græjurnar til að sónarskoða ærnar.

„Vertíðin hjá mér var aðeins styttri þetta árið í ferðlagi um landið við fósturtalningar, af því að ég skrapp til Nýja-Sjálands að keppa í rúningi. Ég var ekki nema fjórar vikur að telja fóstur, en venjulega er ég í sex vikur,“ segir Heiða sem á von á því að fyrstu lömbin komi í heiminn hjá henni um næstu helgi.

Systir kemur með húmor að hjálpa til í sauðburðinum

„Sauðburðurinn fer rólega af stað en allt verður komið á suðupunkt um tíunda maí. Ég hef tryggt mér hjálparhellur, það þýðir ekkert annað, annars fer allt í vitleysu þegar mest er að gera. Stella systir mín ætlar að koma til mín og vera hjá mér í viku, eins og hún hefur gert síðustu ár. Hún er leikskólakennari norður á Akureyri og hefur tekið sér frí til að létta undir með mér, sem er kærkomið. En það er líka mikið atriði að það sé gaman á þessum háannatíma, maður verður að geta hlegið og ruglað einhverja vitleysu, svo maður missi ekki geðheilsuna. Stella er mjög góð í því að halda uppi húmornum,“ segir Heiða og hlær.

Hárug, sveitt og skítug

Hið óvænta gerðist á dögunum að Heiða brá sér aftur í hlutverk fyrirsætunnar, en tuttugu ár eru síðan hún reyndi fyrir sér á þeim vettvangi og komst alla leið til New York við það starf að sitja fyrir.

„Það er frekar auðvelt að fá mig til að taka þátt í hverskonar vitleysu og mér finnst gaman að breyta til og gera einhverjar gloríur, svo ég sagði bara já þegar Sigríður Sunneva hringdi í mig og spurði hvort ég væri til í að sitja fyrir á myndum hjá henni með mokkavörurnar hennar sem hún hannar undir merkjum WETLAND. Það var skemmtilega súrrealískt í hvaða aðstæðum ég var þegar hún hringdi í mig, þá var ekkert fjarri mér en að sitja fyrir á myndum. Ég var í bílnum mínum í fósturtalningaferðalagi ásamt lærlingnum Guðrúnu Hildi og schäfer-hundinum mínum. Við vorum öll frekar hárug, sveitt og skítug, angandi af viðvarandi fjárhúsalykt, með húfurnar ofan í augum og rauðeygar af þreytu,“ segir Heiða og bætir við að vissulega hafi hún líka sagt já af því hún sé veik fyrir mokkaflíkum.

Vöðvahlunkur með vinnuhendur getur setið fyrir

„Í gamla daga fékk ég varla meira en nokkrar myndir og kvef að launum fyrir að sitja fyrir, en Sigríður Sunneva borgaði mér í dýrindis mokkaflík, svo það var ekki erfitt að segja já við þessu verkefni. Mér finnst líka heiður að fá að taka þátt í því sem hún er að gera í sinni hönnun með þessa afurð sauðkindarinnar.“

Myndatakan fór fram í lok mars, svo Heiða náði af sér mesta fósturtalningalúkkinu áður en til hennar kom, eins og hún orðar það sjálf.

„Ég sagði Sigríði Sunnevu að hún yrði að athuga hvort hún gæti notað mig því ég væri ekki með fyrirsætulíkama, ég væri meira eins og herðabreiður spjótkastari. Ég væri vöðvahlunkur með vinnuhendur. En henni fannst það engin fyrirstaða. Þegar hún vildi hafa mig berleggjaða á einhverjum myndum sagði ég henni að ég væri öll í marblettum því ég var nýbúin að rýja, en henni fannst það bara betra,“ segir Heiða og hlær. „Það er sem sagt alveg hægt að vera módel þó að maður sé með hendur eins og stunguskóflur og lærin þakin marblettum eftir kindahorn.“

Góð tilfinning að fljótið fái að renna ósnert

Heiða hefur árum saman barist fyrir því að ekki verði virkjað í landi hennar og heiðarlöndum Skaftártungunnar, og stendur sú barátta enn.

„Hugmynd að Búlandsvirkjun er í verndarflokki í rammaáætlun þrjú, eins og hún er núna fyrir þinginu. Ég sendi athugasemdir við þingsályktunartillöguna og fagna því að þetta sé í verndarflokki en gerði athugasemdir við hugmyndir um Hólmsárvirkjun, sem er enn í biðflokki. Það þarf blessunarlega mikið að gerast til að Búlandsvirkjun fari úr verndarflokki fyrir þinginu, svo ég leyfi mér að vera töluvert bjartsýn.

Á nýársdagsmorgun á þessu ári var mjög fallegt veður hér og ég heyrði í fljótinu, hvernig það kliðaði milli skara, og ég hugsaði að þetta væri í fyrsta sinn í mörg ár sem ég gat verið nokkuð viss um að fljótið fengi að renna ósnert. Það var rosalega góð tilfinning. Mér líður fyrir vikið svo miklu betur, og finn fyrst núna hvað álagið og stressið er búið að vera mikið og taka af mér toll. Þessi barátta harðnaði mjög árið 2012 og það var gríðarlegt álag á mér í kringum hana.“

Heiða bætir því við að margir slagir séu eftir, margar slæmar virkjanahugmyndir séu á borðinu. „Hólmsárvirkjun er í bið, Skrokkalda er hræðileg hugdetta, og ég skil hvað fólkinu líður illa úti við Þjórsá, það á eftir að takast á um hana.“