Nítján ára í siglingu upp á líf og dauða

Við Brjótinn í Bolungarvík. Bjarni þurfti að hlaupa á milli …
Við Brjótinn í Bolungarvík. Bjarni þurfti að hlaupa á milli bryggjupollanna í bakgrunni, á milli þess sem öldurnar gengu yfir. mbl.is/Halldór Sveinbjörnsson

Bjarni Benediktsson frá Bolungarvík rifjar hér upp atburði aðfaranætur 4. febrúar 1968, þegar hann og skipstjóri Hugrúnar ÍS-7 reyndu að sigla frá Bolungarvík til Ísafjarðar í ofsaveðrinu. Ferðin reyndist erfiðari en nokkurn hafði grunað.

Bjarni var 19 ára II. vélstjóri Hugrúnar ÍS-7 þegar skipið lagði úr Bolungarvíkurhöfn í ofsaveðri, undir stjórn Hávarðs Olgeirssonar skipstjóra frá Bolungarvík. Stefnan var sett inn á Ísafjörð til að koma þessum 200 tonna bát í var, og voru aðeins þeir tveir um borð. Aðeins nokkru síðar hóf áhöfnin á Heiðrúnu II siglingu sína sömu leið, sem reyndist hennar hinsta.

„Við vorum þeir síðustu sem komu lifandi í land. Við sluppum,“ segir Bjarni í samtali við 200 mílur. „En nú er Hávarður, sá blessaði maður, farinn héðan eins og sagt er.“

Bjarni segir svo frá atburðarásinni þessa nótt:

Bjarni Benediktsson, 18 ára að aldri, ári fyrir ferðina eftirminnilegu.
Bjarni Benediktsson, 18 ára að aldri, ári fyrir ferðina eftirminnilegu.

„Aðfaranótt 4. febrúar 1968 var ég annar vélstjóri á Hugrúnu ÍS-7, sem var gerð út frá Bolungarvík. Á þeim tíma var höfnin svo slæm að við þurftum í vondum veðrum að sigla skipum til Ísafjarðar.

Þessa nótt var ég ræstur upp af skipstjóra mínum, Hávarði Olgeirssyni, en hann bað mig að vera fljótan um borð því skipið væri að slitna frá bryggju.

Þegar ég kom niður á brjót leist mér ekki á blikuna. Þá gekk hafaldan yfir brjótinn. Ég man eftir því að mér fannst aldan vera eins og snjófjúk, því kuldinn var rosalegur. Til að komast um borð varð ég að halda mér í bryggjupollana og hlaupa á milli þeirra á milli þess sem öldurnar gengu yfir. Við það varð ég gegnblautur.“

Allir spottar slitnir nema einn

„Þegar ég komst loks um borð bað Hávarður mig að vera fljótur að setja í gang, en þegar ég kom niður í vél sá ég að það var allt loftlaust. Leist mér þá ekki á blikuna en setti strax í gang loftpressuna og hljóp upp til skipstjórans og tilkynnti honum hvernig háttaði. Um leið leit ég út um brúargluggann og sá að allir spottar voru slitnir, utan einn.

Þegar ég kom niður aftur sá ég að loftið var ekki nóg á öðrum kútnum til að ná vélinni í gang. Ég vildi þó ekki drepast þarna ráðalaus. Ég skrúfaði frá báðum krönum á loftkútunum og skaut á vélina. Hélt ég jafnvel þá að hún færi ekki í gang en hún náði að venda sér yfir.

Þegar ég var að fara aftur upp stigann mætti ég fyrsta vélstjóra, en þá var hann kominn um borð. Spurði hann mig hvort ekki væri allt í lagi og ég svaraði honum með því að það væri allt loftlaust hjá honum. Með það hvarf hann í land aftur.

Fór ég þá fram á hvalbak til að sleppa þessum eina spotta sem var eftir, en mér leist ekki á hafrótið sem var fyrir utan endann á Brjótnum. Þegar ég var búinn að setja endann inn í hvalbakinn hljóp ég niður í vél til að ganga frá loftkútunum og færa ljós yfir á aðalvél, en með því gat ég slökkt á ljósavélinni.

Þá kom áfallið. Ég hélt að ég myndi hreinlega brotna niður. Í síðasta róðri hafði hosan fyrir ytra vatnið á aðalvélinni farið í sundur á leiðinni í land og nú sá ég að vélstjórinn var ekki búinn að gera við hana, en þó voru klemmur yfir gatinu á henni sem við höfðum sett yfir.

Ég gerði mér grein fyrir því að ef vélin stoppaði í þessu veðri yrðum við dauðans matur. Ég varð að fylgjast með henni.

Þegar ég ætlaði upp úr vélarrúminu hallaðist stiginn öfugt svo ég varð að setja lappirnar í aðalvélina. Eftir góða stund fannst mér sem skipið ætlaði ekki að reisa sig við aftur, en svo gerði hún það rólega.

Þá ætlaði ég upp stigann en fékk umsvifalaust kalda gusu framan í mig. Ég hélt að ég væri búinn að fá nóg af þessum sjó í bili, þó að hann væri ekki inni í miðju skipi eða niðri í vél.“

Hugrún ÍS-7, báturinn sem Bjarni og Hávarður sigldu þessa nótt.
Hugrún ÍS-7, báturinn sem Bjarni og Hávarður sigldu þessa nótt. Ljósmynd/Vigfús Markússon

„Skipið varð fljótt alhvítt“

„Þegar ég kom upp í gang sá ég að gangurinn var fullur af sjó. Í öllum látunum þegar ég hljóp niður í vél hafði ég gleymt að loka dyrunum á eftir mér, með þessum afleiðingum. Ég varð því að vaða þennan leiðinda sjó aftur til að loka dyrunum, en það gekk ekki allt of vel að ná hurðinni í þessum veltingi.

Það hófst að lokum og þá lá leiðin upp í brú. Þegar ég kom þangað sagði Hávarður við mig: „Ég hélt að hún ætlaði ekki að reisa sig þegar við fórum fyrir endann.“ Þá fattaði ég þennan mikla halla niðri í vél.

Ég þorði ekki að segja Hávarði frá því sem var búið að gerast niðri, heldur fór ég út að glugga bakborðsmegin og gríndi út í sortann. Það var eins og við keyrðum skipinu inn í snjóhengjur, því allur sjór sem kom yfir skipið var hvítur. Skipið varð fljótt alhvítt.

Hávarður var búinn að reyna við radarinn þegar ég kom upp í brú og spurði mig hvort ég treysti mér til að fara upp á brú til að þurrka af skannernum, svo við gætum fengið punkta.

Ég sagðist verða að reyna það og fór niður til að klæða mig í sjóstakkinn. Það hefði ég aldrei átt að gera því um leið og ég fór út á dekk varð ég eins og loftbelgur. Þegar ég var kominn hálfa leið upp stigann aftan á brúnni vissi ég ekki fyrr en ég stóð í lausu lofti. Hafði þá komið svo snörp hviða, sem blés upp undir stakkinn hjá mér og lyfti mér upp svo ég dinglaði um eins og loftbelgur.

Fari það í helvíti, hugsaði ég, og fór aftur inn í brú til að klæða mig úr stakknum.“

Ólgandi haf og erfitt að fóta sig

„Hávarður spurði mig þá hvort ég hefði komist upp. Ég svaraði honum að ég gæti ekki farið upp í þessum galla. Klæddi ég mig í lopapeysu og lopavettlinga sem amma mín hafði gefið mér og gerði aðra tilraun til að fara upp á þak. Það gekk sæmilega en þegar upp var komið var erfitt að fóta sig.

Ég passaði mig að sleppa ekki grindverkinu fyrr en ég náði í rörið á skannernum, en þegar ég ætlaði að klifra upp í skannerinn var rörið svo sleipt af ísingu að ég náði ekki taki. Mér var ekki orðið sama um þennan velting og var orðinn allur hrímaður að utan. Áfram varð ég þó að reyna að komast þarna upp og fór að berja ísinn af rörinu. Steig ég í þrepið, setti hægri höndina utan um rörið og greip með henni í vinstri öxlina. Þannig hélt ég mér á meðan ég þurrkaði af rörinu með vinstri hendi.

Það var ekki gaman að horfa niður í ólgandi hafið þegar skipið valt fram og til baka, og erfitt var að fóta sig á þakinu. Þessar ferðir fór ég þrisvar eða fjórum sinnum, en í öll skiptin þegar ég kom niður aftur og við reyndum að ná landi var aftur komin ísing, svo við náðum aldrei að sjá hvar við vorum.

Í síðustu ferðinni upp á þak var ísinn orðinn svo harður að ég átti erfitt með að ná honum í sundur. Hávarður sagði mér þá að hann ætlaði að keyra nær Bjarnanúpi til að ná betra sjólagi. Á meðan við vorum að dóla þessa leið var ég orðinn dálítið strekktur yfir vélinni og hafði augun alltaf á mælunum, sem ég treysti þó ekki út af stressi og var því alltaf að hlaupa niður í vél til að fylgjast með henni.

Allan þennan tíma hafði ég ekki tíma til að skipta um föt, ég held að ég hafi verið hættur að finna fyrir því hvað ég var rakur.“

Bjarnanúpur og Snæfjallaströnd, handan Ísafjarðardjúps.
Bjarnanúpur og Snæfjallaströnd, handan Ísafjarðardjúps. mbl.is/Halldór Sveinbjörnsson

Skipið var orðið einn ísköggull

„Eitt skiptið þegar ég kom upp í brú sá ég að Hávarði var ekki rótt. Þá var sjórinn farinn að minnka en mér fannst það ekki betra. Rokið var svo mikið að við vorum hreint og beint í skafrenningi. Þá var mér hætt að lítast á ísinguna, skipið var orðið einn ísköggull.

Ég var því alltaf að fylgjast með Hávarði, hvort hann ætlaði ekki að snúa skipinu inn Djúpið. Svo heyrðist allt í einu; „Jæja drengur minn, ég held að við snúum inn. Það er ekkert annað að gera, við ráðum ekki við þessa ísingu.“

Það var alveg öruggt að Hávarður vissi hvað hann mætti bjóða skipi sínu mikla ferð í þessu ofsaveðri, en þó var það ekki notaleg tilfinning þegar við snerum skipinu inn Djúpið. Rokið var svo mikið að mér fannst skipið beinlínis leggjast á hliðina.

Það var hálfleiðinleg tilfinning að standa þarna úti í horni bakborðsmegin í brúnni, með aðra löppina í radarnum til að styðja sig. Ég held að við höfum ekki gert okkur grein fyrir hallanum á skipinu en ég fann að hún var orðin dálítið svög á bárunni. Ég renndi glugganum niður til að góna út í sortann, rokið og ísingin var orðin svo rosaleg að maður átti ekki orð yfir það. Skipið var núna orðið einn hvítur klaki, það var ekki hægt að sjá í grindverk.

Þarna þegar ég var að góna út lagðist hún svo mikið að sjórinn kom upp yfir lestarlúgu. Mér fannst þetta hálfótrúleg sjón, að sjá blautan sjóinn fjúka yfir skipið og verða að ísgufu sem hlóðst svo á skipið. Á þessari leið var lítið sagt. Ég held að við höfum báðir hugsað það sama, að reyna að ná í höfn sem fyrst.

Sjórinn sem var undir grindum í brúnni var farinn að trufla mig, því þegar skipið valt kom hann upp eftir veggjum“

Varð að reyna að ná í höfn

„Það var orðið þrútið loftið í brúnni svo ég fór að reyna að spyrja að einhverju. Þá sá ég að Hávarður var orðinn sveittur. Hann var búinn að standa við stýrið allan þennan tíma án þess að hreyfa sig. Ég fór að segja við hann að mér fyndist hún vera orðin dáldið svög á bárunni. „Já,“ svaraði hann, „hún er orðin meira en það. Það þýðir ekkert hjá okkur að snúa við. Við verðum að vona að við lendum á réttum stað þar sem við komum.“

Ég man eftir því að ég fékk hálfgerðan hroll. Ég hugsaði með mér að vélardruslan fengi að fara í botn ef við lentum uppi í fjöru. Maður var farinn að hugsa um margt. Ég gerði mér grein fyrir því að við gerðum ekki mikið tveir hér um borð. Það varð að reyna að ná í höfn sem fyrst. Maður skildi ekki hvernig skipið reisti sig aftur og aftur.

Stuttu eftir þetta bað Hávarður mig að stýra, hann ætlaði að reyna að pissa. Sagði hann um leið að honum fyndist við vera komnir undir Arnarnes. Á þessu sést hversu glöggur þessi maður var á tilfinningu sína fyrir staðsetningu skipsins. „Það er farinn að minnka sjór,“ bætti hann við. Ekki fannst mér það, heldur fannst mér ísingin alltaf verða verri og verri.

Það var farið að birta af degi. Ég renndi aftur niður glugganum til að grína út í sortann, en sá frekar lítið. Það er erfitt að lýsa þessari ísgufu sem lá yfir okkur. Loks fannst mér ég sjá blokkina hjá Guðjóni frænda en þorði ekki að segja Hávarði það strax, ég hélt að ég væri orðinn vitlaus af stressi. Áfram starði ég þó og þetta reyndist vera rétt sem ég sá.

Í sömu andrá var eins og gluggatjöld væru dregin frá og ég sá um leið að ég varð að beygja skipinu í bakborða til að ná innsiglingunni. Hélt ég að hún ætlaði að leggjast við það en hún rétti sig rólega við.“

Horfði á mennina ráðast á ísinn

„Það var nokkuð bjart á meðan við sigldum inn rennuna á Ísafirði. Ég man eftir því að þegar við komum að innstu bauju þá tók ég hana bakborðsmegin, sem er vitlaust. Þá sagði Hávarður, „Jæja vinur, þá sitjum við fastir en það verður ekkert að okkur hér.“

Það var svo skrítið að vera um borð í skipinu þegar við lónuðum um pollinn á Ísafirði, það var eins og það væri engin kjölfesta í skipinu því hún tók svo langar veltur. Þá tók maður fyrst eftir því hvað ísingin var orðin gífurleg á skipinu.

Ég held að það hafi orðið svo mikið spennufall hjá okkur þegar við náðum í höfn að við gerðum okkur ekki grein fyrir því. Ég man bara eftir því hvað ég var orðinn máttlaus í fótum út af kulda og stressi og álagi. Fötin mín og lopapeysan voru orðin gegnblaut.

Það var mikill léttir þegar Hávarður setti stefnið í síðuna á Guðmundi Péturs ÍS-1 til að ná mannskap um borð til að brjóta ísinn af skipinu, svo hægt væri að binda skipið. Ég stóð í bakborðsglugganum og starði á mennina ráðast á ísinn. Hann virtist vera mjög harður og þetta tók góðan tíma.

Ég fór niður í vél til að litast um, það virtist vera allt í lagi þar. Þá klæddi ég mig úr peysunni og skyrtunni til að vinda þær. Núna fann ég hvað ég var orðinn svangur því ég hafði ekkert fengið mér að borða um morguninn. Ég fór upp og hellti upp á kaffikönnuna og þegar ég var búinn að nærast sagði ég Hávarði að ég ætlaði til frænda míns til að fá að láni þurr föt. Hávarður sagði að það væri allt í lagi, en ég yrði að vera um borð um nóttina.“

Sporin voru þung um borð

„Ég klæddi mig í úlpu utan yfir blauta peysuna mína og arkaði af stað út í rokið. Það var ekkert of auðvelt að komast þessa leið, rokið og kuldinn var svo mikill.

Þegar ég kom að Íshúsfélagi Ísfirðinga varð ég að hvíla mig upp við vegginn á húsinu og berja í mig hita. Ég fann að ég hafði ekki þann kraft sem ég átti að hafa í mér.

Það var notalegt að komast heim til Guðjóns frænda og Eyju konu hans. Þegar hún sá að ég var allur svona blautur sagði hún mér að fara í bað, en ég var eitt klakastykki.

Það var skrýtið að leggjast í heitt vatnið. Það var eins og það ætlaði að líða yfir mig. Þegar ég var búinn að jafna mig eftir þessa vosbúð spurði ég hvort ég mætti hringja út í Bolungarvík og láta vinkonu mína vita af mér. Hún er konan mín í dag.

Það var léttara að labba um borð aftur þegar maður var búinn að fá allar þessar kræsingar og þurr föt. Þegar ég kom um borð heyrði ég að það væri farið að óttast um Heiðrúnu ÍS. Það leist mér ekki á, að hún væri ekki komin í höfn, svo ég dreif mig í að fara að gera við hosuna á aðalvélinni. Þetta tók hjá mér talsverðan tíma og það var mikill ótti í manni út af Heiðrúnu. Maður svaf lítið þessa nótt.

Morguninn eftir steig ég upp á bryggju. Þá voru menn að tala um að það ætti að fara að leita að Heiðrúnu og fleiri skipum. Það gerðum við næstu daga, en allan tímann var maður hálfpartinn utan við sig. Sporin voru þung um borð og mikil sorg hvíldi yfir mönnum.“

Hávarður í brú skipsins sem hann stýrði lengi, Dagrúnu ÍS-9.
Hávarður í brú skipsins sem hann stýrði lengi, Dagrúnu ÍS-9. Ljósmynd/BB

„Búið spil ef fjörðurinn fyndist ekki“

„Ég hef nú oft haft á orði að þetta sé versta veður sem ég hef komið í,“ sagði Hávarður Olgeirsson skipstjóri í viðtali við vestfirska miðilinn Bæjarins besta árið 1998, þá 73 ára.

„Þetta var alveg hryllilegt veður. Ég hefði ekki viljað vera úti á rúmsjó í þessu veðri, þó að þetta hafi verið góðir bátar sem við vorum á. Við vorum í höfn og Hugrúnin var að slitna frá um morguninn. Það var allt að slitna hjá okkur þegar ég kom ofan eftir og við rétt komumst um borð.“

„Þegar við komum rétt fram á víkina var ísingin svo mikil að ég sá ekkert í radarnum og sá hreinlega ekki neitt,“ sagði Hávarður. „Strákurinn braust af harðfylgi upp á stýrishús til að krafsa af radarnum svo að ég sæi eitthvað. Ég held satt að segja að það hafi bjargað okkur að ég gat fengið aðeins staðarákvörðun upp undir Hnífsdalsvíkinni.

Þar gat strákurinn krafsað nóg til að ég gat aðeins séð landið til að þekkja hvar við vorum og gat þess vegna hiklaust tekið stefnuna inn fjörðinn. Aftur á móti held ég að þeir á Heiðrúnu hafi ekki átt möguleika á því að komast inn fjörðinn, vegna þess að þeir hafi ekki vitað neitt hvar þeir voru. Þeir hafa orðið að halda sjó og það var annað en gaman í þessu frosti.“

„Um líf og dauða að tefla“

„Þetta var mikil harðneskjuferð. Það varð eiginlega allt óvirkt um borð. Ég var búinn að vera á þessum bát í mörg ár án þess að dýptarmælir eða radar eða neitt hefði klikkað, en þarna hafði ég ekkert dýpi og ekki neitt. Það fór allt úr sambandi í þessum ósköpum. Þetta veður lægði það fljótt að við fórum út daginn eftir til að leita. Þá var komið ágætt veður.“

Hávarður varð skipstjóri þrítugur að aldri og hætti ekki skipstjórn fyrr en hann varð 67 ára.

„Ég man nú ekki lengur neinar tímasetningar, hvorki hvenær við fórum né hvenær við komum inn á Ísafjörð, en við vorum nokkuð lengi, miðað við það sem venjulegt er. En ég hafði það á tilfinningunni alla leiðina, að hér væri um líf og dauða að tefla.

Ef maður fyndi ekki fjörðinn og kæmist inn, þá væri þetta búið spil. Ég var með einn nítján ára ungling með mér og við hefðum ekkert ráðið við að standa í að berja klaka. Sjórinn rauk yfir skipið og ísingin var alveg rosaleg. Þetta var alveg með ólíkindum.“

Hávarður lést árið 2010, 85 ára að aldri. Sjóinn hafði hann stundað í meira en hálfa öld.

Páll Pálsson GK-360 frá Sandgerði. Síðar Heiðrún II ÍS-12.
Páll Pálsson GK-360 frá Sandgerði. Síðar Heiðrún II ÍS-12. Ljósmynd/Ólafur Árnason

Seiður hafsins magnaður kynngikrafti

Að morgni sunnudagsins 4. febrúar var orðin slík ókyrrð í höfninni í Bolungarvík að stærri bátum var þar ekki vært og tóku landfestar þeirra að slitna.

Þeirra á meðal var vélbáturinn Heiðrún II ÍS-12, 153 tonna vélbátur, sem lá við Brjótinn þegar óveðrið færðist allt í aukana. Stukku þá sex menn um borð og hugðust sigla bátnum til Ísafjarðar í var. Fylgdi báturinn í kjölfar Hugrúnar sem leið lá inn Djúpið en örlög skipanna reyndust ólík. Heiðrún sneri aldrei aftur til hafnar.

Sex menn fórust með Heiðrúnu II, Rögnvaldur Sigurjónsson, 52 ára vélstjóri sem var skipstjóri í þessari ferð, og tveir synir hans, Ragnar, 18 ára, og Sigurjón, 17 ára, sem báðir voru hásetar, Páll Ísleifur Vilhjálmsson, 31 árs vélstjóri á vs. Guðmundi Péturs, Kjartan Halldór Kjartansson, 23 ára háseti á vb. Einari, og Sigurður Sigurðsson háseti, 17 ára.

„Svo kolsvartur var hríðarbylurinn, og svo trylltur vetrarstormurinn, að skipið neyddist til þess að halda sjó norður í Djúpinu,“ segir í einni minningargreina um mennina sex í Morgunblaðinu sunnudaginn 18. febrúar 1968.

„Þegar stórir togarar farast innfjarða geta flestir gert sér í hugarlund, hversu taumlaus ofsi hefur verið í veðrinu,“ stendur þar ritað og er vísað til togaranna Notts County og Ross Cleveland.

„Ísafjarðardjúp, hinn voti vegur kynslóðanna, hefur enn krafizt þungra fórna. Vegna fiskisældar hefur það löngum verið nefnt gullkistan. En þar rísa á stundum stórir sjóar, þungir og krappir. Það þekkja sjómennirnir við Djúp. En oft er það slétt út í hafsauga. Þá gælir það freyðandi við stefni skipanna, sem halda á miðin eða til heimahafnar. Seiður hafsins er magnaður kynngikrafti sem laðar vaska og dugandi menn til sóknar á sjóinn til þess að draga björg í bú. Þannig heldur baráttan við Ægi stöðugt áfram, einnig eftir að hann hefur kveðið sorg og söknuð að fólkinu í landi.“

Forsíða 200 mílna föstudaginn 9. febrúar.
Forsíða 200 mílna föstudaginn 9. febrúar.

Ýtar­lega er fjallað um þessa at­b­urði í 200 míl­um - 48 síðna sér­blaði, sem fylgdi Morg­un­blaðinu á föstudagFjöl­marg­ar og ólík­ar sög­ur urðu til þessa ör­laga­ríku daga, hvort sem um ræðir skip­herra um borð í varðskip­inu Óðni, 19 ára vél­stjóra í sigl­ingu upp á líf og dauða, eða ung­an Breta sem á ótrú­leg­an hátt kemst lífs af eft­ir að tog­ari hans sekk­ur í hríðarbyl.

Nánar um málið
í Morgunblaðinu
Áskrifendur:
Nánar um málið
í Morgunblaðinu
Áskrifendur:
Fleira áhugavert
Afurð Dags. Meðalverð
Þorskur, óslægður 27.3.24 401,30 kr/kg
Þorskur, slægður 27.3.24 443,15 kr/kg
Ýsa, óslægð 27.3.24 178,91 kr/kg
Ýsa, slægð 27.3.24 136,03 kr/kg
Ufsi, óslægður 27.3.24 107,02 kr/kg
Ufsi, slægður 27.3.24 189,28 kr/kg
Gullkarfi 27.3.24 143,21 kr/kg
Litli karfi 27.3.24 8,00 kr/kg
Blálanga, óslægð 11.3.24 50,00 kr/kg
Blálanga, slægð 27.3.24 120,00 kr/kg

Fleiri tegundir »

27.3.24 Hrefna ÍS 267 Landbeitt lína
Steinbítur 10.108 kg
Þorskur 718 kg
Ýsa 71 kg
Samtals 10.897 kg
27.3.24 Petra ÓF 88 Grásleppunet
Grásleppa 1.233 kg
Þorskur 118 kg
Skarkoli 6 kg
Rauðmagi 4 kg
Þykkvalúra 3 kg
Ufsi 2 kg
Samtals 1.366 kg
27.3.24 Júlía SI 62 Grásleppunet
Grásleppa 2.299 kg
Þorskur 251 kg
Rauðmagi 20 kg
Skarkoli 6 kg
Samtals 2.576 kg

Skoða allar landanir »

Fleira áhugavert
Afurð Dags. Meðalverð
Þorskur, óslægður 27.3.24 401,30 kr/kg
Þorskur, slægður 27.3.24 443,15 kr/kg
Ýsa, óslægð 27.3.24 178,91 kr/kg
Ýsa, slægð 27.3.24 136,03 kr/kg
Ufsi, óslægður 27.3.24 107,02 kr/kg
Ufsi, slægður 27.3.24 189,28 kr/kg
Gullkarfi 27.3.24 143,21 kr/kg
Litli karfi 27.3.24 8,00 kr/kg
Blálanga, óslægð 11.3.24 50,00 kr/kg
Blálanga, slægð 27.3.24 120,00 kr/kg

Fleiri tegundir »

27.3.24 Hrefna ÍS 267 Landbeitt lína
Steinbítur 10.108 kg
Þorskur 718 kg
Ýsa 71 kg
Samtals 10.897 kg
27.3.24 Petra ÓF 88 Grásleppunet
Grásleppa 1.233 kg
Þorskur 118 kg
Skarkoli 6 kg
Rauðmagi 4 kg
Þykkvalúra 3 kg
Ufsi 2 kg
Samtals 1.366 kg
27.3.24 Júlía SI 62 Grásleppunet
Grásleppa 2.299 kg
Þorskur 251 kg
Rauðmagi 20 kg
Skarkoli 6 kg
Samtals 2.576 kg

Skoða allar landanir »