Sýningin er byggð á skáldsögunni Sagan um gallsteina afa Gissa eftir Kristínu Helgu Gunnarsdóttur sem út kom 2002, en Kristín Helga og Karl Ágúst Úlfsson skrifuðu handrit sýningarinnar sem Ágústa Skúladóttir leikstýrir. 

Daníel hrósar allri umgjörð sýningarinnar og frammistöðu leikaranna, en skrifar svo: „Eitt er það þó sem truflaði mig við þessa sýningu. Afi Gissi er gamall sjóari með húðflúr af ýmsum konum út um allan skrokk, gömlum „sigrum“ úr hafnarborgum víða um heim, og styttir sér stundir á spítalanum við að segja hinum sjúklingunum kvennafarssögur af sjálfum sér, að því er virðist í því augnamiði að bæta nýrri mynd í safnið. Mamman ber ábyrgð á heimilinu, börnum, matseld og eiginmanninum líka. Það breytist ekki við óskina þó óneitanlega sinni hippinn þessu öllu á annan veg en herforinginn. Pabbinn sem er fjarrænn og tilfinningasljór fyrir óskina er aðallega sár yfir því að börnin nenni ekki að leika við hann eftir hana,“ skrifar Daníel Freyr og heldur áfram stuttu síðar: „Mögulega er þetta hugsunarleysi en með því að ríghalda í þessar hefðbundnu og gamaldags staðalmyndir um kynhlutverkin í samfélaginu er tækifærinu til að gera verkið djarfara, nútímalegra og gefa því meira erindi varpað fyrir róða. Það er spurning hversu hollt það er að halda þessum úreltu fyrirmyndum að börnum.“ Eftir standi samt að sýningin, sem hann gefur þrjár stjörnur, sé „fyrst og fremst ákaflega góð skemmtun fyrir alla fjölskylduna.“

Leikdóminn má lesa í heild sinni í Morgunblaðinu í dag.