„Ég var bara heppinn“

„Kvittur um óeiningu meðal þess fólks sem er kosið til …
„Kvittur um óeiningu meðal þess fólks sem er kosið til að leiða þjóðina er ekki hjálplegur. Og akademískar hugleiðingar um frelsi eru best geymdar þar til þessi plága er gengin yfir,“ skrifar Ólafur Jóhann Ólafsson rithöfundur. mbl.is/Eggert Jóhannesson

Ólafur Jóhann Ólafsson, rithöfundur, segir þjóðina ekki lengur samstiga í aðgerðum sem miða að því að sporna við útbreiðslu kórónuveiru og segir að akademískar hugleiðingar um frelsi eigi betur við þegar faraldurinn er genginn yfir, í aðsendri grein sem birtist í Morgunblaðinu í dag. 

Ólafur rifjar þar upp að hann hafi verið staddur á samkomu í marsmánuði með tveimur mönnum, öðrum um áttrætt, hinum á sextugsaldri, sem mánuði síðar voru báðir látnir. Hann hafi ekki hagað sér öðruvísi á samkomunni en mennirnir tveir, hafi einfaldlega verið heppinn. 

Hér má lesa greinina í heild sinni: 

Á fyrstu dögum marsmánaðar var ég staddur á góðgerðarsamkomu í New York. Þar var glatt á hjalla þótt talið bærist öðru hverju að veirunni sem nýlega hafði sprottið upp í Wuhan í Kína. Sprittbrúsum hafði verið komið fyrir við innganginn, annað var það ekki. Um kvöldið átti ég meðal annars fjörugt spjall við tvö landsfræg leikskáld sem bæði höfðu verið viðriðin leikhúsið sem gestir voru komnir til að styrkja. Við töluðum um næsta leikár, lífið og tilveruna. Mánuði síðar voru þessir menn látnir. Annar um áttrætt, hinn á sextugsaldri. Sá eldri hafði fyrir nokkrum árum unnið bug á illvígum sjúkdómi. Sá yngri var hraustur og bar það með sér að hann lagði rækt við líkamann. Hvorugur þeirra hagaði sér eitthvað öðruvísi en ég þetta kvöld. Ég var bara heppinn.

Þegar fyrsta bylgja faraldursins reið yfir vorum við Íslendingar óviðbúnir eins og mestallur heimurinn en gripum skjótt til varna. Við gerðum það sem fyrir okkur var lagt. Orð þríeykisins voru guðspjöll dagsins. Hér ríkti samstaða og það fólk sem lagði sig í líma – og hættu – til að verja okkur hin og sinna þeim sem veiktust fékk það þakklæti sem það átti skilið. Veiran var að miklu leyti kveðin niður og líf margra færðist nær vanahorfi. Úti í heimi var dáðst að framgangi okkar.

Nú erum við stödd í nýrri bylgju og ólíkt því sem áður var erum við ekki samstiga lengur. Það er stutt í þræturnar sem við getum verið svo dugleg við. Sóttvarnalæknir er talinn ganga of langt. Þríeykið þarf að tönnlast á sömu leiðbeiningunum við okkur eins og ungling á mótþróaskeiði. Það spyrst út að óeining sé í ríkisstjórn. Og spekúlöntum og sumum stjórnmálamönnum þykir þetta heppilegur tími, nú þegar faraldurinn geisar og sjúkrahús eru byrjuð að fyllast, að viðra kenningar sínar um frelsi einstaklingsins sem þeir lásu kannski um þegar þeir voru ungir og móttækilegir en eiga lítið erindi í því stríði sem nú er háð – við óvin sem kann ekki einu sinni þá kurteisi að klæðast einkennisbúningi svo við sjáum hann á færi.

Kvittur um óeiningu meðal þess fólks sem er kosið til að leiða þjóðina er ekki hjálplegur. Og akademískar hugleiðingar um frelsi eru best geymdar þar til þessi plága er gengin yfir.

Upp á okkur hin stendur að hrökkva í sama far og í vor. Fara eftir einföldum leiðbeiningum. Þó ekki væri nema til að vernda þá sem eiga það á hættu að veikjast illa. Kannski er það líka aukinn hvati að minnast þess að það gætum verið við sjálf sem stæðum í þeim sporum – ef marka má reynsluna, þar á meðal mína af góðgerðarsamkomunni í vor. Þar hagaði ég mér í einu og öllu eins og þeir sem nú eru ekki lengur á meðal okkar.

mbl.is

Bloggað um fréttina

Fleira áhugavert
Fleira áhugavert