Sigurður Hjálmar Gústafsson

Elsku pabbi. Hvað ef, og ef ég hefði eru orð sem meðvirkur fjölskyldumeðlimur er endalaust að spyrja sig. Ég ákvað að vera ekki meðvirkur þessi jólin og gefa börnunum mínum allan minn hug og tíma sem ég mögulega gat, þrátt fyrir hugsanir sem endalaust voru að spyrja mig, hvað ef og ætlar þú ekki o.s.frv. Ég stóð fast á því að ætla ekki að vera meðvirkur og bældi niður þessar hugsanir líkt og þær á sækja mig í dag. Ég hélt gleðileg jól með börnunum mínum, en tekst á við afleiðingarnar núna. Ég spyr sterkur og jafnvel reiður á móti: Hversu oft hefur þú dottið ofan í flöskuna, ekki svarað símanum né komið til dyra og svo endað á því að slökkva á símanum?
Ég held það hafi verið skrifað í skýin að þetta átti að fara svona og ég ákvað að hlífa börnunum mínum við pirringnum yfir áhyggjunum af þér. Alveg sama hversu oft hugsanirnar koma upp núna hvað ef og ef ég hefði ætla ég alltaf að eiga svör sem trompa þær spurningar. Því að henda út meðvirkninni fylgir annars konar ábyrgð sem erfitt er stíga fyrstu skrefin í átt að. Ég ætla mér að ná valdi á þeim skrefum og kenna börnunum mínum.
Þetta gæti verið gott áramótaheit, út með meðvirkni, talandi um áramótaheit þá ætla ég að ganga inn í árið 2020 með þakklæti. Við Inga systir vorum einmitt að ræða það hvað við erum þakklát fyrir síðustu tvö ár sem við systkinin áttum með þér. Þetta eru okkar bestu ár í langan tíma þegar ég horfi til baka. Þú kynntist börnunum okkar og sýndir þeim meiri áhuga en nokkru sinni fyrr. Ég er þakklátur fyrir að þau fengu að kynnast þér. Inn með þakklæti og út með meðvirkni árið 2020.
Minningar, er það ekki það sem minningargreinar eiga að snúast um? Mín fyrsta minning af þér er þegar ég hef vaknað einn laugardags- eða sunnudagsmorguninn, labba fram og sé þig og mömmu inni í stofu þar sem þið horfið á mig skælbrosandi, þú með höndina yfir öxlina á mömmu. Ég var ekki alls kostar sáttur og hleyp aftur inn í herbergið mitt hágrátandi. Ég man að þið komuð til að hugga mig litla snáðann, en ég man ekkert meira tengt þessum degi. Einnig man ég eftir því að labba með mömmu frá Garðbrautinni upp á Einholt í íbúðina þína. Þar inni var lítið um húsgögn, gott ef það var ekki bara sófi og hljómflutningsgræjur í stofunni. Man ekki eftir sjónvarpi. Hljómflutningsgræjurnar sem enduðu svo á Garðbrautinni þar sem þú lást á gólfinu með heyrnartólin á hausnum eftir vinnu eða um helgar og hlustaðir á Queen, Bowie eða Bubba með allt í botni. Takk fyrir gott tónlistaruppeldi pabbi minn, ég stalst ósjaldan í græjuskápinn og hlustaði á plötusafnið þitt. Hermdi eftir þér, tengdi heyrnartólin og lagðist á gólfið fyrir framan græjurnar og hlustaði á eðaltónlist.
Ég er þakklátur fyrir að hafa fengið að vinna og lært að vinna undir harðri stjórn þinni á Brekkustígnum í Íslenskum gæðafiski. Ég var aðeins eitt sumar í bæjarvinnunni þar sem maður var að slæpast um með sóp eða málningarpensil. Sumrin hjá ykkur Dóra voru ekkert húmbúkk, við Pétur fengum alveg að finna fyrir því þar sem það var byrjað að vinna klukkan fimm á morgnana á sumrin og þá vorum við alltaf mættir klukkan fjögur því það tók um klukkutíma að leggja á hnífana og undirbúa daginn, við vorum mjög sjaldan komnir snemma heim. Við þurftum að vera á tánum hverju þurfti að pakka og hversu miklu hverju sinni. Ekki gekk að vinna sér of mikið í haginn þar sem stimpla þurfti dagsetningar á kassana. Ef við gleymdum okkur aðeins í virkjagerðinni með pappakössunum fór allt úr skorðum og þurftum við að gefa allt í botn til að hafa undan pökkunarteyminu. Nánast öllum kaffitímum á Brekkustígnum eyddi ég á skrifstofunni ykkar. Þar voru línurnar lagðar, þar gerðust hlutirnir. Gleymi aldrei þegar þú varst að skrafa við einhvern í símanum þar sem þú lást ekki á skoðunum þínum og lést óánægju þína virkilega í ljós, brúnaþungur í lok símtalsins lagðir þú símtólið á með mikilli ákveðni og starðir á mig, svo á svipstundu kom breitt bros og þú skelltir upp úr, þú náðir honum. Við snyrtilínuna gekk kjafturinn hraðar á kerlingum en vinnan eins og þú lýstir því, þangað til þú labbaðir í gegnum salinn. Með sama svip og brúnaþunga og í símtalinu kallaðir þú svo eitthvað uppbyggilegt yfir línuna og allt gekk hraðar. Þegar þú varst kominn í gegnum salinn sá maður brosið og þú skelltir upp úr. Agi var þitt fag. Þú varst aldrei ósanngjarn og jafnt gekk yfir alla. Líkt og þegar Dóri hringdi í mig og sagði að ég þyrfti ekkert að koma aftur því ég meldaði mig inn veikan á laugardegi. Ég hringdi í þig og bað þig að græja þennan misskilning. Þú baðst mig pent um að heyra bara í honum sjálfur og sjá hvort hann vildi ekki taka mig aftur. Ég heyrði svo af því seinna að þú rakst meira að segja þína eigin systur úr vinnu þar sem þú varst verkstjóri. Já manni fannst ekki alltaf sanngjarnar línurnar sem lagðar voru. En þær voru beinar og skýrar og ég er einmitt þakklátur fyrir það uppeldi sem ég fékk og nota óspart í minni vinnu, lífi og leik.
Fótboltinn var alltaf í hávegum hafður hjá okkur, ýmist þegar fjölskyldan og vinir komu um helgar í vöfflur og með því á Garðbrautina og horft var á enska boltann, eða þegar Víðir í Garði var að spila, sérstaklega á heimavelli. Þú varst formaður hjá Víði í Garði þar sem við fjölskyldan tókum þátt og vorum all-in ef það má segja það. Mamma var alltaf í sjoppunni og ég held ég eigi leikjametið yfir flesta leiki í röð sem boltastrákur á heimavelli. Í gegnum sjálfboðastarfið hjá Víði kynntumst við ótrúlega mörgu frábæru og flottu fólki og fyrir það er ég er mjög þakklátur.
Það hefur ekki verið tekið út með sældinni að vera stuðningsmaður Liverpool en mér hefur þótt vænt um alla þá leiki sem við höfum horft á saman núna á seinni árum. Leikurinn sem þú fórst á með mér og Björgvini í janúar 2019 á Anfield er ógleymanlegur. Það að horfa á þig klökkan í stúkunni þegar You'll Never Walk Alone var tekið fyrir leik skilur eftir sig mynd sem ég mun aldrei gleyma. Verst þykir mér að fá ekki að njóta þess með þér þegar Liverpool lyftir bikarnum í maí. Hvíldu í friði elsku pabbi,