Þar sem grasið grær

Ég kemst alltaf við þegar ég heyri Auði, ljóskuna sætu úr Litlu hryllingsbúðinni, syngja um drauma sína og þrár. Hún er föst í ofbeldissambandi með tannlækninum Ómari og svo niðurbrotin að meira að segja í dagdraumunum leyfir hún sér ekki að óska sér meira en hversdagslegrar og sjálfsagðrar lágmarkstilveru með meðalmanninum Baldri: hún biður ekki um kampavín, truflur og ferðir í óperuna heldur franskar, kjúkling og Kastljósþátt í sjónvarpinu.

Treginn er nístandi og eins og Auður trúi því innst inni að lífið muni aldrei nokkurn tíma batna, því draumurinn er ekki innan seilingar heldur órafjarri – einhvers staðar – í borg eða landi sem hún veit ekki einu sinni nafnið á. Með handlegginn í fatla og glóðarauga syngur hún: