Ég heiti Ósímandjas

Ég held það hafi verið á gelgjuskeiðinu að það hvarflaði fyrst að mér að það gæti verið gaman ef ég léti að mér kveða í pólitík. Fyrir bólugrafinn slána með æðarnar stútfullar af testósteróni var það ómótstæðileg tilhugsun að hafa einhver völd og fá að rölta endrum og sinnum upp í ræðustól á Alþingi – sperrtur og rogginn í glerfínum jakkafötum – og láta þar gamminn geysa svo að skopteiknararnir hefðu einhvern efnivið til að moða úr.

Þessir draumórar hurfu eins og dögg fyrir sólu þegar ég var í kringum tvítugt og rak augun í blaðagrein um nýja rannsókn sem sýndi að af öllum starfsstéttum væru það stjórnmálamenn sem fengju minnstan svefn. Ég þarf mínar 8-9 klukkustundir í fletinu og makindalegan morgunverð, svo fyrr en varði höfðu minn innri nautnaseggur og minn innri letingi tekið höndum saman og kálað mínum innri ungpólitíkus.