Ég ætla að viðurkenni eitt, ég hef verið hræddur við hesta nánast allt mitt líf. Þetta er engin ofsahræðsla, og hún hefur batnað með aldrinum, en fyrst og fremst hef ég ekki treyst því að dýr sem er 5-6 sinnum þyngra en ég hafi einhvern áhuga á því að hafa mig á baki. Segjandi því hvert það á að fara og hversu hratt. Það breytir því þó ekki að mér hefur alltaf þótt hestar vera flottir, að það sé fátt tignarlegra og örugglega skemmtilegra en að njóta íslenskrar náttúru á hestbaki. Það er bara ekkert gaman þegar þú heldur að hesturinn sé sífellt að fara að henda þér af, eða hlaupa út í óvissuna með enga leið til baka. Hugsanlega liggur vandamálið hjá mér, ekki hestinum, ég átta mig algjörlega á því. En þegar maður er hræddur við eitthvað, er það líklegast byggt á þekkingarleysi. Og hvað gerir maður þá, maður lærir meira. Kynnir sér málin svo að tilfinningar manns eða skðoanir séu að minnsta kosti byggðar á staðreyndum og ígrunduðu máli. Hvað er þá betra en að fá til sín einstakling eins og Harald Þórarinsson sem ólst upp á hestbaki og hefur varla stigið af baki síðan. Umsjón: Atli Már Steinarsson