Ég fékk heldur betur að kynnast þessu í febrúar 2007.  Á þessum tíma var ég tiltölulega nýbyrjuð að æfa mikið og líkaminn því enn að venjast auknu álagi sem það er að æfa 10-12 tíma á viku í stað 2-4 tíma. Ég var alveg heltekinn af keppnisárangrinum og missti nánast aldrei úr æfingu. Ég fékk slæmt kvef og hélt áfram að æfa nánast óbreytt . Það sem blekkti mig var að í hvert skipti sem ég fór á æfingu þá leið mér mun betur (æðarnar víkka + adrenalín) og ég tengdi æfingarnar  því ekkert sérstaklega við það að ég væri ekkert að lagast. Ég var hóstandi í um 3 vikur og varð smám  saman verri eða þangað til líkaminn hreinlega hrundi.   Niðurstaðan var  lungnabólga  sem kostaði mig 6 vikur í rúminu og tæpa þrjá mánuði frá æfingum. Þetta var óskemmtileg lífsreynsla og fólk með öndunarfærasjúkdóma á eftir þetta svo sannarlega alla mína samúð. Þrátt fyrir alla þessa mánuði frá þá var ég ótrúlega fljót að koma til og þetta kenndi mér að þú missir ekki eins mikið niður og þú heldur. Nokkrar æfingar eða dagar til eða frá skipta engu máli. Í dag er ég þakklát fyrir þessa reynslu og þetta losaði mig við æfingaþráhyggju (eða svona næstum því :-).