Í dag kveð ég afa minn, Jens Guðmund Hjörleifsson. Hann fæddist þann 13. nóvember 1927 í húsinu að Ísafjarðarvegi 4 í Hnífsdal, hvar hann bjó alveg þangað til hann og amma fluttu til Reykjavíkur 1983. Afi var sonur hjónanna Hjörleifs Steindórssonar sjómanns og fiskmatsmanns og Elísabetar Þórarinsdóttur húsfreyju, þau áttu fimm börn; Þorgeir Adolf, Steindór Gísla, Jens Guðmund (afa), Þórarin Kristin og Elsu Hjördísi. Bræðurnir eru nú allir farnir í sumarlandið.

Afi var alltaf duglegur til vinnu, fór í sveit níu ára gamall og var mikið með pabba sínum á trillunni. Hann elskaði sjóinn og byrjaði að vinna upp á hlut, eins og það var kallað, aðeins 15 ára gamall. Hann var á sjó til ársins 1963, þá kom hann í land og gerðist fiskmatsmaður. Þau voru skemmtileg sjómannsárin og hefur afi sagt mér margar sögur af dansleikjunum á Akranesi, fótboltakeppninni og gleðinni fram á morgun á sjómannadaginn, síldarárunum og margt fleira.

Afi var í heimavistarskóla í Reykjanesi sem unglingur og voru strákarnir settir í straff, tveggja tíma lærdóm, ef náðist í þá stelast yfir á stelpuvistina. Það var mikill agi í Reykjanesinu en það þurfti ekki mikið að aga afa minn, enda mjög rólegur maður að eðlisfari. Hann leið nú samt enga leti og var aldrei latur sjálfur. Hann var verkstjóri í Ísfélaginu á Ísafirði og þar komust strákarnir ekki upp með neitt hangs.

1968 var afi orðinn yfirfiskmatsmaður Vestfjarða og ferðaðist í vinnu sinni um alla Vestfirðina og var lítið heima. Eftir að hann flutti til Reykjavíkur fór hann svo að ferðast um allt land að meta fisk. Afa var sagt upp vinnunni þegar hann var bara rúmlega sextugur og var ástæðan sögð skortur á menntun, nú yrðu allir yfirmenn að vera með háskólamenntun. Að sögn afa tóku við drengir með háskólapróf, sem höfðu nánast aldrei snert fisk. Afi vann eitt ár í Vestmannaeyjum en settist svo í helgan stein. Árið 2005 fluttu þau amma í Grænumörkina á Selfossi. Þá byrjaði ég að heimsækja þau á hverjum föstudegi og þar var alltaf til vestfirskur hjallaþurrkaður harðfiskur og smjör og ís í frystinum handa langafa- og langalangafabörnunum.

Eftir að afi og amma fluttu á Selfoss snerust hlutverk þeirra við, eftir að hafa verið mikið að heiman í gegnum tíðina var afi farinn að sjá um eldamennskuna og hin ýmsu heimilisstörf. Afi bjó t.d. til bestu fiskibollur í heimi. Afi minn var líka pólitískur og var eitthvað viðriðinn hreppapólitíkina í gamla daga. Hann vildi meina að það væri ekkert varið í alþingi lengur, því í gamla daga þá þorðu menn að rífast almennilega um málefnin, nú til dags væri lítið púður í umræðunum.

Eftir að amma dó 2016 hélt ég áfram að heimsækja afa á föstudögum og kynntist honum betur og meira í hverri viku og hafa þessar föstudagsstundir verið mér afar dýrmætar. Það er erfitt að keyra fram hjá Grænumörkinni eftir föstudagslesturinn á Móbergi og koma ekki við og heyra nýjustu tíðindi frá alþingi eða einhverja skemmtilega sögu frá því í gamla daga.

Elsku afi var tilbúinn að kveðja, hann hafði alltaf verið mjög heilsuhraustur, stundaði gönguskíði á veturna, synti á hverjum degi þangað til fyrir nokkrum árum, en ástæðan fyrir því var að hann gat ekki verið með heyrnartækin og því ekki spjallað í pottinum. Afi fór líka í göngutúra á hverjum degi, en fyrir tveimur árum fékk hann hjartaáfall, sem enginn skildi hvernig hann lifði af og eftir það fór að draga af honum, hann hélt samt áfram að ganga eins og hjartað leyfði. Hann lét aldrei neitt stoppa sig og hélt áfram á vestfirsku þrjóskunni, sem ég erfði frá honum og er stolt af.

Elsku afi, nú ertu loksins kominn til ömmu og þið alveg örugglega dansandi saman eins og ykkur einum var lagið. Þúsund þakkir fyrir allt sem þú hefur kennt mér og aðstoðað mig með í gegnum tíðina, sérstaklega síðastliðin tvö ár. Þín verður sárt saknað.

Þín afastelpa,