Elsku mamma mín.

Elsku mamma, með tár á hvarmi og sorg í hjarta kvöddumst við þann 23.10. síðastliðinn, á þeim mjög svo táknræna degi, einmitt bleika deginum sem því miður var alltof snemma, söknuður gerir strax vart við sig, ótrúlegt hvernig lífið getur verið svo ósanngjarnt en samt svo fallegt á sama tíma. Dagurinn sem þú kvaddir var frekar blautur og úti var veður vont, sem var svolítið lýsandi fyrir veikindin sem þú glímdir við en þegar örlagastundin rann upp féll allt í dúnalogn og dásemdarsólin, sem þú unnir svo heitt, braust fram og skein þér til heiðurs sem gerði mjög svo erfiða en friðsæla stund bærilegri, rétt eins og úr einhverju handriti að fallegri bíómynd. Ég trúi því að þinna krafta hafi verið óskað annars staðar, í sumarlandinu, þar sem þjáningar og annað misjafnt finnast ekki. Þau hefur vantað dugnað þinn, reynslu og þor, ásamt þínu breiða baki, til að sinna einhverju mjög áríðandi og mikilvægu, fyrst ekki var hægt að bíða lengur.

Þannig hugsa ég um þig, elsku mamma. Duglegri og þrautseigari konu þekki ég varla og með Gumma þinn (og minn) þér við hlið var hann kletturinn þinn og saman tvö voruð þið bjargið okkar. Þrautir þínar í lífinu mótuðu þig en náðu þér aldrei alveg og þú hélst fast í þinn frábæra húmor fram á það síðasta. Eins og þegar við Magnea komum í heimsókn til þín á líknardeildina og þú sagðir við okkur þegar við vorum að kveðja: Gott að sjá ykkur og gaman að sjá einhverja með svona lífleg andlit! Svo grettir þú þig og rakst tunguna út. Það var alltaf svo stutt í grínið hjá þér, elsku mamma.

Þú kenndir okkur svo margt, eitt af því var einmitt það að gefast aldrei upp. Þú sýndir það og sannaðir með ást þinni og hlýju til okkar og kenndir okkur að það að gera sitt besta væri nóg, aldrei umframkröfur eða væntingar til annars en að við kæmum til dyranna eins og við erum klædd. Þannig varst þú heiðarleg, trú sjálfri þér og þannig var hægt að leita til þín með allt sem bjátaði á eða bara fá ráð við hverju sem var, svo sem uppeldi barnanna minna eða hvaða vítamín skyldi taka við hvers konar kvillum, bara svona svo eitthvað sé nefnt, en þú hafðir ráð við öllu.

Allar sögurnar af okkur í gegnum tíðina, og hlátursköstin þín, standa upp úr og þú nýttir hvert tækifæri til að segja okkur og öllum frá. Þær eru ansi margar sögurnar og flestar mætti nota til greiningar á ADHD sem við systkinin fengum vitanlega í arf.

T.d. eins og þegar ég á eins árs afmælinu mínu settist ofan á allar kökurnar sem voru það margar og flottar að þú þurftir að geyma þær úti á svölum vegna plássleysis og hafðir þú eytt mörgum dögum í að búa þær til, en þar með fóru þær allar í vaskinn á einu bretti og þú þurftir því að hlaupa út í bakarí til að bjarga því sem bjargað varð.

Eða þegar ég festi appelsínubörk uppi í nefinu á mér og þú hélst að heilinn í mér væri að leka út, það varð að slysóferð, einni af mörgum.

Eins þegar ég litaði nýja hvíta sófann þinn fagurrauðan, með nýja dýra varalitnum þínum sem þú hafðir keypt daginn áður.

Og þegar ég hellti lýsi yfir gólfið í allri íbúðinni og skautaði á því fram og til baka líkt og á skautasvelli.

Svo þegar ég velti vagninum sem öll börn í fjölskyldunni höfðu sofið vært í á undan mér án vandkvæða.

Og að lokum, þegar ég átti að koma heim úr sveitinni eftir eitt sumarið með rútu frá Blönduósi en var svo óvart skilinn eftir í Borgarnesi af því að ég fór að pissa, þá sjö eða átta ára. Þegar þú komst að sækja mig niður á BSÍ, þá var enginn Einar um borð og sannarlega varð uppi fótur og fit.

Þetta er bara brot af því besta og mér líður eins og ég muni þetta allt nema hvað, það er bara í gegnum þig, lýsingarnar, tilþrifin og leiklistarhæfileikarnir þegar þú sagðir frá og síðast en ekki síst hvað þú gast hlegið endalaust að öllu þessu fer aldrei úr minni, þrátt fyrir að þetta hafi kannski ekki verið svo fyndið meðan á þessu stóð.

En þú stóðst öll prófin, ef þú spyrð mig, elsku mamma. Þú sást til þess að okkur vanhagaði ekki um neitt. Öll ferðalögin, útilegurnar, skíðaferðirnar og hringferðirnar, allt þetta til þess að fræða okkur og sýna hvað skiptir máli, gildin í lífinu, réttvísin, ástin og umhyggjan var alltumlykjandi og segja má að þú hafir lifað fyrir okkur, og útkoman er sú að þú komst mér til manns, þrátt fyrir allt og þá er nú mikið sagt. Vel gert, mamma!

Það sem situr eftir, allar minningarnar og minningar um þig sem ég mun geyma með mér um ókomna tíð. Þá er það þakklætið sem ber einna hæst og vil ég, elsku mamma, þakka þér fyrir allt, takk fyrir þig. Ég er stoltur af þér og þínum verkum og ég er stoltur af því að vera sonur þinn, og ég veit að þú varst stolt af mér. Það var hvernig þú sagðir það, og þá sérstaklega í seinni tíð, þarna kemur frumburðurinn, þá vissi ég það. Þótt vindar hafi blásið í allar áttir, og skipst á skin og skúrir, þá höfum við hvort um sig a.m.k. gert eitthvað rétt, og kann ég þér bestu þakkir fyrir elsku mamma.

Hvíldu í friði elsku mamma, þar til við hittumst aftur, ég veit líka að þú munt ekki sitja auðum höndum í sumarlandinu og lætur til þín taka í þeim verkefnum sem þar eru og þér eru ætluð. Enda ekki þekkt fyrir annað.

Ég sendi þér hinstu kveðju, kærleikskveðju, frá mér til þín, endilega skilaðu kærleikskveðju til allra minna. Góða ferð elsku mamma, þangað til næst.

Þinn frumburður,