Ég var bókhneigt barn og unglingur; las þjóðsögur, skáldsögur, ævisögur og allan fjandann annan fram á nætur. Ég skal ekki segja að ein bók hafi haft áhrif á mig umfram aðrar, en það er ekki fyrr en nú á seinni árum (ég er fimmtugur) sem ég hef byrjað að leyfa mér þann munað að hætta að lesa bók; klára hana ekki ef mér líkar hún ekki. Ákveðið frelsi í því, sannarlega.
Kvöldið er minn lestími, og á náttborðinu mínu akkúrat núna eru að rykfalla nokkuð margar bækur og eitt tímarit, Stuðlaberg heitir það og er helgað hefðbundinni ljóðlist, gefið út nokkrum sinnum á ári. En efsta bókin, og sú sem ég kláraði síðast, er eftir kunningja minn Loga Óttarsson frá Garðsá og heitir Fjandans fölsku tennurnar. Skemmtileg mannlífslýsing úr Eyjafirði síðustu aldar.
Þar undir lúra svo bæði bindi ævisögu Theodórs Friðrikssonar, Í verum, það ritverk er ég að lesa
...