Ég vil minnast elskulegrar móður minnar í nokkrum orðum. Mamma sem hefur fylgt mér alla tíð. Alltaf staðið með mér og borið hag barna sinna fyrir brjósti. Minningar mínar um mömmu snúast um ást og hlýju, dugnað, hennar óþreytandi orku til að búa þannig um hnútana að allt fari vel.

Mér er ljóslifandi minningin um mömmu þar sem hún stendur í stígvélum við eldavélina í kjallaranum á Aðalstræti 10 á Ísafirði. Í eyrinni á Ísafirði gætir flóðs og fjöru og það er ekki óalgengt að það flæði sjór inn í kjallara þeirra húsa sem lægst standa. Mamma og pabbi höfðu flutt inn í fallegt timburhús við Aðalstræti þegar þau fluttu til Ísafjarðar. Pabbi að vinna í Kaupfélaginu og mamma að hugsa um strákana sína. Mamma, dugnaðarkonan sem hún var alla tíð, stóð í kjallaranum mörg kvöldin og bakaði flatkökur sem selja átti í Kaupfélaginu. Þetta kvöldið var stórstreymt og sjórinn flæddi inn í kjallarann. Á þessum tíma stóð til að fara að byggja hús yfir okkur fjölskylduna og mamma lét sig hafa það og stóð með sjó upp á mið stígvél í kjallaranum að baka flatkökur. Svona var mamma alltaf, ósérhlífin, fús til verka og gerði það sem þurfti að gera svo allt gengi vel.

Mamma hafði líka prinsipp. Mér er alltaf minnisstætt þegar ég kem heim úr skólanum innan við tíu ára gamall og mér hafði lent saman við einn vin minn á leiðinni heim. Mér fannst ég hafa komið illa út úr þeim viðskiptum þannig að það sá á mér og þegar ég kom heim tók mamma á móti mér og huggaði mig. Ég var ennþá reiður og hafði uppi ljót orð um þennan vin minn. Mér er minnisstæð breytingin á viðmóti og svipbrigðum mömmu þegar ég gerði það. Mamma sem fram að þessu hafði verið að reyna að hugga litla strákinn sinn skipti um fas og byrsti sig við mig. Maður talar ekki svona um vini sína sama hvað gengur á. Ef hann á að heita vinur þinn þá fyrirgefur þú honum frekar en að óska honum alls ills. Mér brá mjög við þetta því ég hélt að ég hefði mömmu með mér í þessu máli sem ég vissulega hafði en ég lærði það þarna að sama hvað gengur á fer maður ekki yfir þau mörk að fara að óska öðrum manneskjum ills.

Mömmu féll aldrei verk úr hendi, í því sem hún tók sér fyrir hendur varð hún góð. Hún vann sem verkakona, rak veitingastað á Vegamótum á Snæfellsnesi, var verslunareigandi á Ísafirði, rak saumastofu, vann á Sjúkrahúsinu á Ísafirði og á Akranesi, byggði hús á Ísafirði og sumarbústað í Skorradal. Vinir mínir minnast hennar sem besta heimabakarans, hún heklaði og prjónaði og saumaði föt á okkur strákana. Eldhúsborðið sem hún smíðaði fyrir yfir 40 árum er ennþá í notkun á Urðarveginum. Lengstan hluta starfsævi sinnar rak hún fataverslanir á Ísafirði. Mamma fann sig vel í verslunarrekstri. Henni fórst það vel úr hendi og var alveg með upp á hár hvað skipti mestu máli í honum. Verslunarrekstrinum hætti hún þegar hún flutti frá Ísafirði til Akraness með Baldri, seinni manni sínum, rétt fyrir aldamót. Við rifjuðum það upp um daginn bræðurnir hvað okkur fannst það skrýtin ákvörðun fyrir Ísfirðing að flytja á Akranes. Við litum á okkur sem Ísfirðinga og gerum enn en áttuðum okkur á því seinna að mömmu fannst eiginlega sem hún væri að flytja heim aftur. Hún var náttúrlega af Mýrunum þar sem hennar systkini bjuggu flest ennþá og við bræðurnir fluttir á mölina. Ég minnist með hlýhug tímans hennar á Akranesi. Hún undi sér vel í vinnunni og félagsskapnum á sjúkrahúsinu á og í félagsskap kvennanna í Oddfellow.

Þegar mamma greindist með parkinson-sjúkdóminn var það henni mikið áfall. Hún hafði lagt mikið á sig til að klára sumarbústaðinn í Skorradal sem hún og Baldur byggðu saman og var farin að horfa fram á að geta notið hans meira í faðmi barna og barnabarna. Í upphafi var talað um að það væru nú til góð lyf til að hægja á sjúkdómnum þannig að hún ætti mörg góð ár eftir. Seinna kom í ljós að þetta var hraðgengari útgáfa af sjúkdómnum og að lyf virkuðu ekki eins vel og búist hafði verið við. Henni hrakaði hratt en alltaf var hún sjálfri sér lík. Ennþá að passa upp á að allt færi vel, og helst að hugsa um þá sem þurfa á því að halda. Þó svo að hún gæti illa tjáð sig undir það síðasta sá maður það í augunum á henni að hún hafði stundum áhyggjur af því að allt færi ekki vel en líka sást hvað henni leið vel þegar hún var örugg með sitt fólk.

Ég kveð mömmu með miklu þakklæti fyrir það sem hún hefur kennt mér í lífinu og þann stuðning sem hún veitti fólkinu sínu. Hennar verður minnst af miklum hlýhug.