Kolbrún verður sjötug á árinu og starfar í hlutastarfi sem sjúkraliði á blóð- og krabbameinsdeild Landspítalans. „Ég hef gaman af að vakna og fara í vinnuna,“ segir hún glöð í bragði og bætir við að tilhugsunin um að hætta að vinna sé svolítið erfið.
Það er þó ekki starf Kolbrúnar sem er forsenda viðtalsins heldur óbilandi unun hennar af alls kyns hreyfingu og hugrekkið sem hún hefur til að taka t.d. þátt í maraþonum um heim allan, komin yfir miðjan aldur.
Spurð segist Kolbrún alltaf hafa haft þörf fyrir að hreyfa sig, einfaldlega sér til skemmtunar. „Ég var samt aldrei í neinum keppnisíþróttum. Sem unglingur fór ég í sund og synti bara af því að það var gaman og það sama átti við þegar ég fór út að hjóla.“
Hún segir að á þessum tíma hafi verið talað öðruvísi um hreyfingu og að hennar viti hafi
...