Það var mér verulega sár stund þegar ég fékk símhringingu frá Landspítala - háskólasjúkrahúsi og mér tilkynnt að kær vinur minn Arnar Geir Hinriksson hefði lent í slysi fyrr um daginn og látist í kjölfarið.

Arnar Geir eða Addi Geir eins og hann var ávallt kallaður var sterkur persónuleiki sem tekið var eftir hvar sem hann fór. Hann var ófeiminn að láta skoðanir sínar í ljós þó þær væru ekki vinsælar, þættu á köflum svolítið óheflaðar. Á páskum árið 2006 slasaðist hann á skíðum og lamaðist fyrir neðan brjóst. Það var gríðarlegt áfall fyrir harðan, sterkan og skapmikinn einstakling sem hafði unun af að renna sér á skíðum og leika golf að vera kippt úr umferð á einu augnabliki. Við tók mikið og strangt bata- og endurhæfingarferli sem stóð allt til lokadags. Það var alveg aðdáunarvert að fylgjast með af hversu mikilli staðfestu og æðruleysi hann tókst á við það verkefni. Hrjúfur maður breyttist í umhyggjusaman og ljúfan einstakling samhliða því að þurfa á aðstoð og umönnun að halda í gegnum lífið. Andlegur og líkamlegur styrkur hans hjálpaði honum að takast á við aðstæður, hann stundaði sund, spilaði bridge, sótti tónlistarviðburði, fór í langar ferðir á hjólastólnum, allt hjálpaði þetta honum að styrkja sig.

Addi Geir hafði unun af nánast öllum íþróttum, lagði stund á íþróttir, sótti íþróttaleiki og fylgdist vel með í fjölmiðlum. Hann var mjög duglegur að fara á skíði og þótti sérlega gaman að renna sér hratt, var ekkert fyrir að fara í léttu brekkurnar. Hann var einn af frumkvöðlum á Ísafirði í golfíþróttinni og stundaði golfið af kappi. Hann var góður bridgespilari, keppti á mörgum mótum og varð Íslandsmeistari í einmenningi árið 1996. Hann spilaði síðast bridge milli jóla og nýárs í minningarmóti um heimsmeistarann Jón Baldursson.

Árið 1999 fórum ég, Addi Geir, pabbi minn Jói Sím skipstjóri og Ásberg Pétursson í 60 ára afmælisferð Adda Geirs á skíði til Aspen í Colorado. Þar þótti honum gaman að renna sér og naut sín sérstaklega að renna niður Ruthies-brautina, og talaði þá gjarnan um Rut vinkonu sína í Gamla bakaríinu á Ísafirði. Í ferðinni fórum við einn dag til Vail og oft vitnaði hann í ferðina sem við renndum okkur niður keppnisbrautina frá heimsmeistaramótinu í alpagreinum sem haldið var í Vail 1999. Brekkan var ísilögð og hann sagði oft við mig með bros á vör og glampa í augunum: Manstu hvað ég fór flott niður brekkuna, setti kantana bara í klakann, steig í neðra skíðið og brunaði niður brautina. Hann var nautsterkur og gerði þetta eins og sannur keppnismaður, það var gaman.

Á 9. brautinni á golfvellinum á Ísafirði er tré nefnt í höfuðið á Adda Geir, og segja gárungarnir fyrir vestan að þangað hafi Addi Geir náð að drive-a golfkúlunni á góðum degi og var tréð jafnan haft til viðmiðunar, hvort menn náðu góðu upphafshöggi.

Arnar Geir átti sinn sérstaka stíl bæði á skíðum og í golfi. Stíllinn var mjög sérstakur og fáir ef einhver náði að líkja eftir þeim eiginleikum. Hann var mjög ákveðinn maður og það var ekki alltaf sem maður náði að segja honum til á skíðunum þannig að hann hlustaði, nei, hann fór yfirleitt sínar eigin leiðir.

Árið 2019 fórum við stór vinahópur með Adda Geir til Manchester, á Old Trafford að horfa á Mancheser United spila við Arsenal. Það er sérlega eftirminnileg ferð, Addi forfallinn United-maður og ég Arsenal-maður. Liðin skildu jöfn og við undum báðir mjög sáttir við þau úrslit þannig að hvergi hallaði á annan eftir leikinn.

Einhverju sinni fyrir mörgum árum þegar ég stundaði skíðaíþróttina af fullum krafti kom hann heim í Sætún að hitta pabba. Ég fór til dyra, bauð honum inn og hann spurði hvort ég væri ekki á fullu við skíðaæfingar og hvernig gengi. Ég játaði því og að það gengi vel, þá sagði hann við mig: Njóttu meðan þú getur, þú átt eftir að vinna nóg um ævina. Þetta er mér eins minnisstætt og hafi gerst í gær. Mér þótti ótrúlega vænt um að heyra þessa hvatningu og minntist síðast á þetta við Adda Geir nú í haust.

Ég votta ættingjum og vinum Arnars Geirs innilega samúð vegna andláts hans. Guð geymi minningu um góðan og kæran vin.