Gátan er sem endranær eftir Pál Jónasson í Hlíð:
Við krónur tvær ég kenndur er,
og kvaðning burt úr lífi hér,
svo er ég líka hávært hróp,
mér heiti þetta ellin skóp.
„Lausnarorðið er kall“ segir Úlfar Guðmundsson:
Reyndist túkall buddu bót.
Burtkallaður lífi frá.
Hávært kallað mér í mót.
Meiri kallinn aldnir fá.
Guðrún B. leysir gátuna:
Týnd sú dásemd túkallinn.
Með tímanum fæst dauðans kall.
En hávær köll um hápallinn,
þar heyrðist karlinn eiga spjall.
Þá er það lausnin segir Helgi R. Einarsson:
Ég túkall ekki' á til.
Á Tótu kalla vil.
Að lokum kallið kemur.
Kall einn þetta semur.
Harpa Í