Með kappaksturshetjum og kvikmyndastjörnum

Fyrir þá sem hyggja á glæstan kappakstursferil er ágætt að heyra hjá þeim sem reynt hafa hvernig hlutirnir ganga í raun fyrir sig í þessum heimi. Vissulega er gleðin og spennan mest á meðan kappaksturinn stendur yfir en akstursíþróttafólk þarf að gera margt fleira en að halda um stýrið og ýta á pedalana.

Af mörgum kappaksturshetjum Íslands er óhætt að segja að Sverrir Þóroddsson hafi náð lengst. Árið 1964, þá aðeins 20 ára gamall, hélt hann til Bretlands og keypti sér þar bíl í Formúlu 3-flokki sem þá hét Formula Juniors. Var hann fljótlega kominn á samning hjá kappakstursskólanum Jim Russel Racing og ók sínum bíl undir þeirra nafni.

Eins og gefur að skilja voru akstursíþróttir á Íslandi varla til í nokkurri mynd á þessum tíma en Sverrir hafði stundað það að spana um íslenska malarvegi á Volkswagen Bjöllu og segir hann að sá bíll – þó hann hafi ekki komist mjög hratt yfir – hafi hjálpað honum að læra að hafa góða stjórn á ökutæki. Þá virtist koma sér vel að hafa ekið við erfiðar íslenskar aðstæður því í fyrst kappakstri sínum ók Sverrir á rennblautri og hálli braut og hvern hringinn á fætur öðrum var hann með langtum betri tíma en breskir keppinautar hans.

Var ódýrara en hættulegra

Meðal verkefna Sverris var að aðstoða John Frankenheimer við gerð myndarinnar Grand Prix með James Garner í aðalhlutverki.

Sverrir segir að það hafi kostað töluvert að byrja í íþróttinni, en á móti kom að keppnisbílarnir voru mun ódýrari og einfaldari þá en þeir eru í dag. Hann glímdi við alls kyns vandamál í byrjun, s.s. þegar hann skipti yfir í Brabham-bíl með vandræðavél, en hann lærði af hverjum kappakstri, varð sífellt betri og smám saman fjölgaði sigurtitlunum. Þá mátti oft litlu muna:

„Á þessum tíma var bannað að hafa öryggisbelti í kappakstursbílum, ótrúlegt en satt, og ekki fyrr en 1968 að beltin voru innleidd. Gerðist það í keppni fyrir þann tíma, í Hróarskeldu, að annar bíll fer örlítið út af brautinni, svo að möl kastast í dekk hjá mér og það springur. Við þetta endastakkst bíllinn minn og ég hentist út úr honum, en varð ekki meint af.“

Sverri skolaði á endanum til Ítalíu og var ástæðan einkum að þar voru meiri peningar í akstursíþróttum og verðlaunin veglegri, enda höfðu Ítalirnir gaman af að veðja á niðurstöður kappakstranna rétt eins og ef um væri að ræða veðreiðar. Suður á Ítalíu fékk Sverrir líka að vera í kringum fólk sem í dag er löngu komið á Ólympstind akstursíþróttanna, og snæddi t.d. eitt sinn hádegisverð með Enzo Ferrari, á leið milli landshluta á Ítalíu með Frank Williams. Þá urðu þeir Sverrir og kvikmyndagerðarmaðurinn John Frankenheimer mestu mátar, en Sverrir var fenginn til að aðstoða við gerð kappakstursatriða í mynd hans Grand Prix frá 1966.

Slapp með skrekkinn

Sverrir fékk samning 1967 hjá ítalska framleiðandann De Santis í Róm. Í fyrstu keppni ársins á Monza var hann að taka fram úr fremsta bílnum í keppninni á síðasta hring þegar sá beygði skyndilega í veg fyrir hann og vildi ekki betur til en svo að bíllinn lenti á vegriði á 230 km hraða með þeim afleiðingum að hann gjöreyðilagðist.

Næsta keppni var á Caserta, 200 km fyrir sunnan Róm. Í startinu lenti bíll á Sverri með þeim afleiðingum að afturhjólið brotnaði af. Þetta tjón var Sverri til happs því Caserta-kappaksturinn átti eftir að rata í sögubækurnar sem mikill harmleikur. Tólf bílar lentu í árekstri og þrír bílstjórar létu lífið. „Þetta hræðilega slys var á forsíðu blaða og eitt versta slys í kappakstri til þessa,“ segir Sverrir en tveir nánir vinir hans fórust: Giacomo Russo og liðsfélaginn Romano Perdoni,.

1970 sneri Sverrir til Íslands reynslunni ríkari, stofnaði heildverslun og starfrækti flugfélag um árabil. ai@mbl.is