Veggirnir hafa líf

Hér eru bara dópistar og glæpamenn,“ segir leigubílstjórinn þegar við nálgumst hótelið síðla kvölds. „Þetta er stórhættulegt hverfi.“

Það er auðvelt í náttmyrkrinu að ímynda sér að þetta sé rétt, allt frekar skuggalegt og veggirnir þaktir kroti. Upplýsingar bílstjórans eru hins vegar úreltar svo munar tveimur eða þremur áratugum. Shoreditch er hverfi í Austur-London og var á sínum tíma frekar niðurnítt. Fyrir vikið var þar að finna ódýrt húsnæði sem reyndist draga að listamenn og stúdenta. Smám saman tók hverfið við sér, fylltist af verslunum, veitingastöðum og krám; fylltist af lífi. Nú er það orðið svo eftirsótt að það styttist í að listamenn og stúdentar hafi ekki efni á að búa þar lengur. Þá finna þeir sér nýtt Shoreditch og hringrásin hefst á ný.

Þegar þar að kemur má búast við að Shoreditch missi aðdráttarafl sitt, en eins og stendur iðar hverfið af lífi, utan alfaraleiðar, en er spennandi hluti af borginni.

Í Shoreditch er hægt að una sér daglangt við að skoða veggjalist. Mikið er um að vera í kringum verslunargötuna Brick Lane þar sem finna má allt milli himins og jarðar, bækur, plötur, hárskera, axlabönd og annan fatnað, mest notað, en einnig nýtt, og hreint magnaða tebúð. Þá er urmull af klúbbum og veitingastöðum á Curtain Road og Old Street.

Í Shoreditch ófu húgenottar silki og hverfið var miðstöð húsgagnasmíða á öldum áður, en undir lok nítjándu aldar varð nafn þess samnefnari fyrir glæpi, vændi og fátækt. Viðsnúningur hverfisins hófst um miðjan tíunda áratuginn. Nú er nafnið hins vegar notað þegar lýsa á hipsteravæðingu þéttbýlissvæða, sem ganga í endurnýjun lífdaga.