„Brottfarardagur heilsaði bjartur og fagur á Djúpavogi. Nokkrir þorpsbúar skokkuðu niður á bryggju því það var komið fararsnið á Seiglurnar. Við sigldum af stað í blíðunni og Búlandstindur kvaddi með virktum þegar við þræddum okkur út eftir sléttum Berufirði,“ skrifa Seigl­urn­ar, hóp­ur kvenna sem siglir um­hverf­is Ísland á seglskútu í nýj­um pistli: 

„Við tókum stefnuna á sundið milli Papeyjar og Búlandsness enda tilvalið sjólag fyrir skoðunarferð. Við settum upp framseglið sem togaði okkur áfram blíðlega eftir sléttum haffletinum. Útsýnið var dásamlegt þaðan sem við dóluðum okkur fram á dekki og sumar dáðust að djörfung sinni við að þræða vegina sem virtust hanga utan í Þvottárskriðunum.

Við nálguðumst smám saman Eystrahorn og Vestrahorn - þriðja horn landsins. Þegar við gægðumst fyrir það sáum við glitta í jökla í fjarska. Draumar um útsýnisferð fyrir Suðurland varð þó fljótlega að engu. Skyggnið var aðeins til að villa okkur sýn um hvað koma skyldi því skyndilega læddist hrollur að konum og óvænt Suðurlandsþoka umvafði okkur – og dvaldi lengur með okkur en við hefðum óskað.

Ólíkt öðrum löngum siglingaleggjum ferðarinnar var ekki hægt að skjóta sér í höfn á Suðurströndinni ef svo bæri til. Við vissum, þegar við lögðum af stað, að næsta höfn yrði í Vestmannaeyjum. Það var því lítið hægt að gera við þéttri þokunni nema að halda áfram. Þótt við hefðum beðið eftir réttri vindátt fyrir siglinguna þá var lítill vindur. Við dóluðum því áfram í gegnum þykka þokuna. Hópnum var skipt á þrjár vaktir sem skiptust á að fylgjast með þokunni og siglingunni, hvíla sig og næra. Í ljósi fábreytninnar í útsýninu urðu vaktirnar um borð þeim mun skrautlegri, uppátækin óþrjótandi og matreiðslan uppá sitt besta. Punkturinn var settur yfir i-ið með pönnukökuhlaðborði í boði Önnu Karenar, svokallaðar Eyja-pönnukökur.

Boðið var upp á pönnukökur.

Oft og iðulega var eins og hann ætlaði að rífa af sér og sólin brjóta sér leið í gegnum skýin – en svo gerði hún það ekki og það rofaði ekki til. En einhvern veginn var þetta góður tími. Þrátt fyrir dýrðina, sem við vissum af þarna á bakvið þokuna og skýin, þá minnkaði heimurinn um stund – og kannski fólst ákveðin hvíld í því að hafa ekkert að sjá.

Nokkrar hnísur komu og heilsuðu upp á okkur við mikla kátínu – og stöku fugl. Smám saman fjölgaði fuglunum um leið og við nálguðumst Vestmannaeyjar - samkvæmt kortunum. Og skyndilega, eftir um sólarhring í þoku, reis Bjarnarey úr sæ!

Mikil þoka var á leiðinni.

Siglingin var um 32 klukkustunda löng og þar af voru 24 klukkustundir í þoku. Skyndilega sáum við fugla, eyjur og togara á veiðum. Fyrst Bjarnarey og svo sáum við glitta í Heimaey. Þegar við sigldum inn innsiglinguna á Heimaey vorum við fljótar að gleyma þoku síðasta sólarhringsins. Það eru líklega ekki til fallegri innsiglingar en innsiglingin í Heimaey. Og í Heimaey var sólin – sem heiðraði okkur með nærveru sinni á ný.

Með sólskinsblik í augum tók hópur fólks á móti okkur á bryggjunni í Vestmannaeyjabæ. Og það leið ekki langur tími þar til fyrsta freyðivínsflaskan var opnuð. Því næst á eftir sveitaballi á Borgarfirði eystra og sveitaballi um borð er bæjarhátíð. Í þetta sinn Goslokahátíðin í Eyjum. Kvöldinu var því varið á bæjarrápi með dassi af sjóriðu.

Dasaðar Seiglur sváfu fram á morgun og reyndu svo að sprikla aðeins og baða áður en síðasti leggur ferðarinnar hefst. Ótrúlegt að nú séu komnar konur um borð sem ætla að fylgja okkur til heimahafnar – og loka hringnum.“

Tengdar fréttir

Seiglurnar

Vill banna 17. júní-blöðrur

• Þriggja vikna ævintýri lokið
• Hátíðlegar móttökur Seiglanna
• Seiglurnar á lokasprettinum
• Héldu sveitaball á seglskútu

» Fleiri tengdar fréttir

• Blogga um frétt