Ferðalög | mbl | 11.8.2023 | 8:00

Allt gerist á réttum tíma

Elísabet Reynisdóttir næringarfræðingur rekur vefinn betareynis.is. Ljósmynd/Ásta Kristjánsdóttir

„Í byrjun júní eyddi ég dásemdarviku í Toscana á Ítalíu með góðum vinum. Á hverjum degi drukkum við í okkur fegurð, menningu og litríkt mannlíf Ítalíu. Dreyptum á og fræddumst um ítölsk eðalvín, sporðrenntum ítölskum mat í massavís og áttum saman ógleymanlegar samverustundir sem núna hafa komið sér kirfilega fyrir í minningarbankanum góða,“ segir Elísabet Reynisdóttir næringafræðingur í nýjum pistli en hún fór í ævintýralegt ferðalag í sumar:

En rétt eins og ég er búin að reyna svo oft áður, gerast ævintýrin þegar maður á síst von á þeim.

Eftir viku sagði ég Arrividerci við vinahópinn þar sem hann sneri aftur heim í rigninguna í Reykjavík. Óvænt hafði mér verið boðin tveggja vikna vinna á litlu hóteli í bænum Bagni di Lucca í Toscana. Þar biðu mín áframhaldandi skemmtilegheit og óvæntar uppákomur.

Elísabet Reynisdóttir naut lífsins á Kúbu. Ljósmynd/Eyþór Arnar Ingvarsson

Að loknu því ævintýri ákvað ég að fljúga til Barcelona og svo þaðan heim. Aftur tóku örlögin í taumana og færðu upp í hendurnar á mér nýjar og spennandi upplifanir.

Í Barcelona kynntist ég nefnilega honum Daníel sem er spennandi, fallegur, borinn og barnfæddur í Barcelona og alinn þar upp í fornbókasölu.

Best að ég spóli aðeins til baka því þessi saga byrjar eiginlega ekki í Barcelona og hvað þá fyrst nú í sumar. Í raun byrjaði hún sirka árið 2005. Í Vestmannaeyjum. Til að kasta ævintýraljóma á þessa sögu verð ég að segja ykkur hana frá upphafi því það sem ég upplifði í Barcelona núna í sumar var hreinlega skrifað í skýin. Gott dæmi um það að stundum þarf maður bara að bíða þolinmóður eftir rétta „mómentinu“, að sá tími kemur þegar hann á að koma, og þegar við erum andlega tilbúin til að taka á móti því sem örlögin færa upp í hendurnar á okkur.

Árið 2005 kom fyrrverandi eiginmaður minn heim einn daginn eftir vikutúr á Herjólfi, með bók í hendinni sem datt eins og af himnum ofan í fangið á honum. Hann ákvað að lesa hana, því hún í fúlustu alvöru, bókstaflega datt í fangið á honum. „Beta þú verður að lesa þessa bók, þetta er líklega besta bók, sem ég hef lesið,“ sagði minn fyrrverandi.

Ég, bókaormurinn á heimilinu, glotti og benti honum á að það væru nú ekki margar bækurnar sem hann hefði lesið um ævina. En bókin fór á náttborðið því forvitni mín var vissulega vakin. Þar safnaði hún reyndar á sig ryki, lá þar hreinskilningslega ansi lengi ólesin. Endaði síðan upp í bókahillu í stofunni þar sem hún stóð pinnstíf og ólesin áfram. Ég tók hana reyndar fram reglulega en lagði hana svo ávallt frá mér á endanum. Byrjaði að lesa en hætti eftir stuttan lestur. Æ, þið vitið, stundum er bara ekki rétti tíminn. Svo „gerist“ lífið og allt það. Þið þekkið þetta.

Við tóku búferlaflutningar á milli landshluta og alltaf var bókin með í för. Síðan skilnaður, og ég gríp bókina í þeim skiptum sem fylgdu í kjölfarið. Einhvern veginn náði ég sem sagt alltaf að passa upp á þessa bók, sama hvað gekk á og hvert sem ég fór og flutti. Í gegnum árin hef ég ferðast með hana um landið allt og ætlað mér að lesa, en aldrei orðið af því.

Í apríl síðastliðnum fór ég til Kúbu og enn og aftur var bókin góða með í för. Ferðataskan sem hún var í varð viðskila við mig á ferðalaginu, og fékk ég töskuna ekki afhenta fyrr en mánuði síðar, ég þá löngu komin heim til Íslands. Bókin á sínum stað í töskunni, ólesin. Ég man ég horfði á hana þegar ég tók upp úr töskunni og hugsaði „Hvert ertu búin að fara elsku bók, án mín? Skyldum við einhvern tímann ná saman?“ Hún svaraði mér auðvitað engu en einhvern veginn fannst mér spennan á milli okkar vera að stigmagnast. Ég er á því að bæði ég og bókin höfum fundið á okkur að nú væri að koma að því, að loksins næðum við saman.

Þegar ég lagði af stað til Ítalíu í júníbyrjun var bókin eina ferðina enn með í för. Í Toscana náði ég aldrei að gefa mér tíma til að lesa hana, enda ferðin að mörgu leiti vinnuferð, námskeið í gangi, vinna á hótelinu í Bagni di Lucca, stanslaus gleði með góðum vinum og hreinlega enginn tími til að lesa bók.

Ljósmynd/Eyþór Arnar Ingvarsson

Að lokinni dvölinni á Ítalíu tók ég lest til Flórens, þaðan sem ég átti bókað flug til Barcelona. Það var loksins á flugvellinum í Flórens sem ég tók bókina upp og byrjaði að lesa fyrir alvöru.

Ég las í gegnum allt flugið. Ég reyndi að lesa í leigubílnum á leiðinni í íbúð dóttir minnar í Barcelona en þar ætlaði ég að búa ein á meðan ég dvaldi í Barcelona, dóttir mín á meðan heima á Íslandi. Þegar á reyndi varð ég í raun aldrei alveg ein þessa daga í Barcelona, því fljótlega var Daníel, söguhetja bókarinnar, með mér öllum stundum. Þessi sem ég sagði ykkur frá í upphafi.

Ég gekk um Barcelona með Daníel og hans fólki. Vissi að ég var á slóðum þar sem hann ólst upp og upplifði lífið sem ungur strákur. Ég leitaði að Kirkjugarði gleymdu bókanna. Ég skimaði eftir kaffihúsum í gömlum byggingum, athugaði hvar ég gæti fengið mér baguette og eða spænska blóðpylsa.

Stundum stóð ég bara kyrr á þröngum strætum og endurupplifði spennuna, ógnvænlegu atburðina, allar stórbrotnu persónurnar sem urðu á vegi Daníels í bókinni. Ástina. Ó guð, hvað ég fann hana sterkt og upplifði með honum hjartasorg og svo síðar sátt. Sagan gerist á árunum eftir spænsku borgarastyrjöldina og á valdatíma Francos og segir frá því hvernig bók sem Daníel fann og las sem krakki, varð að atburðarás sem breytti lífi hans. Líf hans fléttast saman við persónur bókarinnar og tengjast höfundi bókarinnar.

Daníel Sempere stóð svo sannarlega ljóslifandi fyrir mér þessa daga mína í Barcelona. Ég sötraði með honum rauðvín og hann fór með mér út að borða og á kaffihús. Ég átti jafnvel heilu samtölin við hann.

Daníel er persóna í bókinni Skuggi vindsins eftir Carlos Ruiz Zafón, bókinni sem minn fyrrverandi kom með heim af Herjólfi árið 2005 og sagði mér að ég yrði að lesa. Bók sem hefur fylgt mér síðan en aldrei var rétti tíminn til að lesa. Bók sem gerist í Barcelona um miðja síðustu öld og þar sem Kúba, landið sem ég heillaðist svo af, eftir að hafa verið þar í apríl síðastliðnum, kemur við sögu. Það kom sterkt fram í bókinni að vinur Daníels, Fermin, gat ekki, frekar en ég, gleymt Kúbu.

Hvernig gat ein bók heltekið Daníel svo að líf hans varð eins og þræðir sögunnar sem spunnu saman líf hans og örlög? Þegar stórt er spurt er fátt um svör og ég skil það mæta vel. Því sjálfri fannst mér líf mitt vera að tengjast þessari bók sem þegar hér var komið var búin að vera ferðafélagi minn í 17 ár.

Ég varð, eins og þið heyrið, algjörlega heilluð af sögunni. Fletti upp höfundinum Carlos Ruiz Zafón, en hann lést rúmlega fimmtugur úr krabbameini. Ég hugsaði til hans og hversu heppin ég sjálf var að hafa sloppið fyrir horn síðasta sumar þegar ég greindist með húðkrabbamein.

Það að vera stödd í Barcelona þegar ég loksins las bókina var ævintýri líkast. Ein að þvælast um í gotneska hverfinu og upplifa söguna, nýkomin frá Kúbu.

Það sem stóð upp úr er sagan og fortíðin. Ástin á sér engin takmörk og landamæri og getur birtst í alls konar myndum. Húmorinn var það sem fleytti mér í gegnum erfiðu kaflana. Tárin runnu en skömmu síðar heyrðist hlátur. Þetta var bókin sem ég þurfti að lesa og ekki fyrr eða seinna, heldur nákvæmlega þarna á þessum stað, og á þessum tímapunkti í mínu lífi.

Ég lagði bókina frá mér þegar ég var búin og kom henni fyrir á góðum stað í íbúðinni í Barcelona. Ég á eftir að fara þangað aftur, endurnýja kynnin við Daníel og uppgvöta fleiri staði sem tilheyra honum og sögunni.

Þetta var líklega mest spennandi bókagagnrýni eða umfjöllun sem þið hafið lesið lengi, ekki satt?! En án gríns, skundið nú á bókasafn og grípið þessa bók. Kaupið ykkur svo farmiða til Barcelona og farið þangað helst ein/einn svo þið náið að njóta þess sem best að lesa þessa frábæru sögu í algjöru næði og frið. Þannig náið þið að upplifa söguna með hljóðum, tungumálinu, fólkinu, lyktinni og gotneska hverfinu í Barcelona beint í æð.