Frá Tókýó til Vestmannaeyja

Það er mikið stökk að flytja með fjölskylduna frá milljónaborginni Tókýó til Vestmannaeyja, sem telja um 4.400 íbúa. Eiga fátt sameiginlegt enda var Hiroki Igarashi, starfsmaður Vinnslustöðvarinnar, með kvíðahnút í maga þegar ákvörðun var tekin um að flytja til Eyja með fjölskylduna, eiginkonuna Ragnheiði Reynisdóttur og synina tvo, Einar ellefu ára og Hugo níu ára.

Ragnheiður er uppalin á Seltjarnarnesi, á ættir að rekja til Vestmannaeyja og var ákveðin í að synirnir fengju menntun á Íslandi. Þau stefndu á Reykjavík en tilviljun réð staðarvalinu. Nú eru rétt rúmir tveir mánuðir frá því þau komu til Eyja og Hiroki sér margt jákvætt, m.a. styttri vegalengdir. Hér eru Hiroki og Ragnheiður nokkrar mínútur að komast úr og í vinnu sem tók þau tvo tíma á dag í Tókýó. Strákunum líkar vel í skóla og komnir á fullt í fótboltanum.

Hiroko er frá Yamagata, litlum landbúnaðarbæ norðarlega í Japan. Mjög lítill bær segir hann um heimabæinn þar sem búa um 10.000 manns. Heitt og rakt á sumrin og getur orðið mjög kalt á veturna. Tvítugur hleypti hann heimdraganum til Tókýó þar sem hann lærði verkfræði. Ragnheiður er kennari að mennt.

„Pabbi minn ólst upp hérna. Hann heitir Reynir Elíesersson, en flutti upp á land eftir skólaskylduna. Afi og amma, Einar Jóhann Jónsson og Ragnheiður Þorvarðardóttir, bjuggu hérna og ég kom að heimsækja þau, systkini pabba og systkinabörn öll sumur,“ segir Ragnheiður, sem kennir við grunnskólann.

„Í Tókýó hef ég búið í 25 ár og rúma tvo mánuði í Vestmannaeyjum,“ segir Hiroki á góðri ensku. Foreldrar hans eru enn á lífi og búa í Yamagata. Hann á tvö eldri systkini, systur sem er kennari og bróðir hans er bóndi. Kurteis og hógvær að hætti Japana og staðráðinn í að vinna vel fyrir nýja vinnuveitendur. „Í Japan vann ég við hönnun fyrir olíuiðnaðinn og áður en ég flutti hingað vann ég við gerð stórra tanka,“ segir hann um starfsferilinn.

Kynntust fyrir tilviljun í Tókýó

„Við Ragnheiður kynntumst á bar í Tókýó. Ég var þar með starfsfélögum mínum og hún íslenskum vinum. Við spjölluðum saman og skiptumst á símanúmerum. Hún bjó í Tókýó og kenndi ensku. Hafði ferðast mikið, kynnst Japönum og við það kviknaði áhugi hennar á Japan, japönsku og japanskri menningu. Og mér,“ segir Hiroko og brosir. „Við giftum okkur 2008, fyrst í Tókýó, svo á Íslandi, og eigum tvo stráka.“

Þau voru búin að koma sér vel fyrir í Tókýó, áttu hús og bæði að vinna. „Já, við höfðum það gott, bæði með vinnu og strákarnir okkar í skóla og gekk vel. Það var ekki það sem rak á eftir okkur að koma til Íslands. Ragnheiður hafði talað um það í mörg ár að hún vildi að börnin okkar hlytu menntun á Íslandi. Að strákarnir fengju að kynnast löndum beggja foreldranna, Íslandi og Japan. Nú var komið að því að sá eldri færi að nálgast framhaldsskóla og því ekki eftir neinu að bíða.“

Tilviljun að Vestmannaeyjar urðu fyrir valinu

–Af hverju Vestmannaeyjar? „Ragnheiður hafði búið og starfað í Reykjavík og planið var að flytja þangað. Hún kenndi við alþjóðlegan skóla í Tókýó og ætlaði að sækja um kennarastöðu í Reykjavík. Ég var á leiðinni að sækja um starf sem verkfræðingur þegar vinur Ragnheiðar, sem er bankamaður, benti henni á að Vinnslustöðin í Vestmannaeyjum (VSV) væri að leita að Japana sem væri tilbúinn að flytja til Eyja. Þetta var í desember í fyrra og þeir voru að leita að sölumanni.“

Viðræður milli hans og Vinnslustöðvarinnar byrjuðu strax í janúar. „Við ræddum saman í hverri viku þar sem ég fékk nánari upplýsingar um starfið um leið og þeir kynntust mér. Við Ragnheiður ræddum þetta fram og til baka og við sáum í þessu tækifæri fyrir okkur,“ segir Hiroki og teningunum var kastað.

Þau komu til landsins í byrjun ágúst og hann byrjaði að vinna hjá Vinnslustöðinni 25. ágúst. Með fötin í töskum en innbúið á leiðinni með skipi, þegar rætt var við Hiroki, og þau að leita að leigjanda úti.

Er enn að venjast tilhugsuninni

Líf þeirra úti snerist um vinnuna, skólann og fótboltann hjá strákunum. „Það tók okkur klukkutíma að fara í og úr vinnu. Utan vinnu og um helgar vorum við mest heima nema að mikill tími fór í fótboltann hjá strákunum. Þeir eru mjög áhugasamir um fótbolta.“

–Hvernig var tilfinningin að yfirgefa Tókýó, fjórtán milljóna borg, og stefna á Vestmannaeyjar, eyju norður í höfum þar sem íbúar eru rétt um 4.400?

„Ég er enn að venjast tilhugsuninni og breyttum aðstæðum hjá fjölskyldunni. Úti vöknuðum við eldsnemma á morgnana og við hjónin tókum lest í klukkutíma í vinnuna. Ég vann til klukkan sex og þá tók við klukkutíma lestarferð heim. Hér ertu fimm mínútur að keyra hvert sem þú ætlar eða tíu mínútur að ganga.

Að þessu leyti er gott að búa hérna, afslappaðra líf. Strákarnir eru byrjaðir í skóla og eru ekki í neinum vandræðum með að bjarga sér. Tala báðir íslensku og japönsku. Ég tala við þá á japönsku og mamma þeirra notar íslenskuna. Við hjónin tölum svo saman á ensku og japönsku þannig að þetta getur verið nokkuð flókið á heimilinu,“ segir Hiroki og brosir.

Synirnir í ÍBV

–Hvernig komu Vestmannaeyjar þér fyrir sjónir þegar þú komst hingað í fyrsta skipti?

„Til að vera alveg hreinskilinn fannst mér allt mjög smátt. Einangrað. Það voru fyrstu viðbrögðin.“

–Leist þér ekki á blikuna?

„Nei. Fyrstu dagana fann ég fyrir ónotum en það hefur breyst. Við leigjum gott hús og höfum bíl til afnota. Það er lítið mál að skreppa til Reykjavíkur. Það skiptir líka máli að hér finnur maður til öryggis. Sama tilfinning og maður hafði í Tókýó en það var gott að koma til Vestmannaeyja eftir að hafa verið í Reykjavík.“

Hiroki segir of mikið sagt að hann sé byrjaður að vinna á fullu í Vinnslustöðinni. Það sé margt að læra og hann einbeiti sér að því.

„Ég verð talsvert á ferðinni milli landanna og vonandi á ég eftir að skila góðu verki. Starfsfólkið hefur tekið mér mjög vel, Nú stefnir í góða loðnuvertíð og Japan er mikilvægur markaður fyrir loðnuafurðir, sem gerir þetta spennandi,“ segir Hiroki og sér fram á að fjölskyldunni eigi eftir að líða vel í Vestmannaeyjum.

„Synirnir eru komnir á fullt í fótboltanum hjá ÍBV og eru yfir sig hrifnir. Úti æfðu þeir tvisvar í viku en hér eru þrjár æfingar á viku. Þeim líkar líka vel í skólanum og eru ekki nema fimm mínútur að ganga í skólann. Auðvitað eru þetta breyttar aðstæður og einhver tími fer í að aðlagast þeim en ég kvíði ekki framtíðinni hér,“ sagði Hiroki að endingu.