Á ekki að vera auðvelt

„Ég ætla ekk­ert að þykj­ast vera ógur­lega hissa. En jú, ég hlýt að líta á þetta sem viður­kenn­ingu á ævi­starf­inu og það er alltaf mjög gleðilegt þegar fólk kann að meta það sem maður ger­ir,“ seg­ir Ágúst Guðmunds­son kank­vís­lega aðspurður hvort verðlaun­in hafi komið hon­um á óvart og hvaða þýðingu þau hafi.

Frétt af mbl.is

Stolt­ir og snortn­ir Eddu-verðlauna­haf­ar

Á svona tíma­mót­um er venja að líta yfir far­inn veg og hann er spurður hvað standi upp úr á þeim rúmu fjöru­tíu árum sem hann á að baki í kvik­mynda­gerð.

„Ég er helst hissa á hversu óskap­lega dug­leg­ur ég var fyrsta ára­tug­inn, sem hófst með Landi og son­um. Þarna geri ég fjór­ar kvik­mynd­ir og tvær er­lend­ar sjón­varps­serí­ur auk sjón­varps­efn­is hér heima. Land og syn­ir er frum­sýnd 25. janú­ar 1980 og við vor­um að vona að hún fengi að minnsta kosti 40 þúsund áhorf­end­ur. Við feng­um tvö­falt það og meira til. Upp úr 1990 var ég kom­inn mikið í sjón­varps­verk­efni og ein­hverra hluta vegna varð mjög langt hlé á bíó­mynda­gerðinni og þegar ég hugsa um það þá var það hlé óþarf­lega langt. Heil 14 ár þar sem ég geri ekki bíó­mynd þótt ég hafi alltaf verið með hug­ann við það. Það var svona eitt og annað sem gerðist sem kom í veg fyr­ir það enda er það ekki alltaf auðvelt – og á ekki að vera auðvelt – að koma bíó­mynd á kopp­inn.“

Nán­ari um­fjöll­un er að finna í Morg­un­blaðinu í dag.