Fyrri hluti verks­ins hverf­ist nær ein­vörðungu um Enn­is og Jack, sem eiga það sam­eig­in­legt að hafa al­ist upp í fá­tækt og þurfa að taka hverri þeirri íhlaupa­vinnu sem gefst til að fram­fleyta sér. Í þess­um harðneskju­lega heimi er flask­an eina leiðin til að gleyma öm­ur­leika hvers­dags­ins. Smám sam­an kem­ur líka í ljós að báðir hafa þeir upp­lifað óhugn­an­legt of­beldi sem mark­ar að nokkru sýn þeirra á sam­fé­lagið, sam­ferðafólk og sam­skipti.

„Í óbyggðunum kvikna kennd­ir sem menn­irn­ir tveir gera sér vel grein fyr­ir að sam­fé­lagið samþykk­ir ekki. En í frelsi fjall­anna freist­ast þeir til að gefa sig til­finn­ing­un­um á vald, þótt þeir eigi erfitt með að horf­ast í augu við lang­an­ir sín­ar, ekki síst Enn­is.

Leiktext­inn í þess­um fyrri hluta er af skorn­um skammti og stór hluti sam­skipt­anna á sér stað í þögl­um leik, þar sem augn­got­ur og lík­am­leg sam­skipti leika lyk­il­hlut­verk, hvort held­ur er í gamni­á­flog­um eða lík­am­legu sam­neyti, en oft á tíðum virðist afar stutt þarna á milli. Teygj­an í sam­leik leik­ar­anna tveggja rofn­ar aldrei og spenn­an helst áþreif­an­leg all­an tím­ann, hvort sem mikið eða lítið geng­ur á í sam­skipt­un­um. Í raun mætti lýsa þess­um fyrri hluta sýn­ing­ar­inn­ar sem masterklass í leik­tækni þar sem allt geng­ur upp.“

Dóm­inn í heild sinni má lesa á menn­ing­arsíðum Morg­un­blaðsins í dag, fimmtu­dag.