Kvikmyndaárið 2020 var markað af heimsfarsótt og vegna hennar var fjölda frumsýninga frestað fram til þessa árs, kvikmyndahúsum lokað og lítið úrval almennt í bíó hér á landi sem víðar. Fyrir vikið beindist athyglin að miklu leyti að neti og sjónvarpsskjám, að streymisveitum og þá einkum Netflix.
Kvikmyndaárið 2020 var markað af heimsfarsótt og vegna hennar var fjölda frumsýninga frestað fram til þessa árs, kvikmyndahúsum lokað og lítið úrval almennt í bíó hér á landi sem víðar. Fyrir vikið beindist athyglin að miklu leyti að neti og sjónvarpsskjám, að streymisveitum og þá einkum Netflix.
Kvikmyndaárið 2020 var markað af heimsfarsótt og vegna hennar var fjölda frumsýninga frestað fram til þessa árs, kvikmyndahúsum lokað og lítið úrval almennt í bíó hér á landi sem víðar. Fyrir vikið beindist athyglin að miklu leyti að neti og sjónvarpsskjám, að streymisveitum og þá einkum Netflix.
Kvikmyndahátíðir og listræn bíó héldu sem fyrr á lofti kvikmyndum frá öðrum löndum en hinum enskumælandi en lokun Bíós Paradísar stóran hluta árs olli því að framboð af slíkum myndum var miklu minna en síðustu ár. Bættu hátíðir úr því upp að ákveðnu marki þótt þær væru haldnar með fjöldatakmörkunum og öðrum hömlum.
Í fyrsta þætti kvikmyndahlaðvarpsins BÍÓ á nýju ári velta Helgi Snær Sigurðsson, umsjónarmaður varpsins, og Marta Sigríður Pétursdóttir, menningar- og kynjafræðingur og fyrrverandi kvikmyndagagnrýnandi Lestarinnar á Rás 1, fyrir sér nýliðnu bíóári og þá bæði hæðum þess og lægðum, vonbrigðum og óvæntum gleðigjöfum, allt frá Tenet til Eurovision-myndar Wills Ferrells.