Fyrir rúmum fjórum árum síðan tók Unnur Ómarsdóttir, landsliðskona í handbolta, á móti sínu fyrsta barni, Móeiði, með eiginmanni sínum, Einari Rafni Eiðssyni. Líkamlega gekk Unni vel að koma sér aftur af stað í handboltanum eftir fæðinguna, en hún upplifði þó mikinn aðskilnaðarkvíða á æfingum til að byrja með.

Unnur hefur æft handbolta frá 12 ára aldri og leikið á þriðja tug landsleikja fyrir Íslands hönd. Í dag spilar hún hjá uppeldisfélagi sínu, KA/Þór á Akureyri, en lék áður með Gróttu, Fram og norska liðinu Skrim. Samhliða handboltanum starfar Unnur sem innkaupastjóri hjá fjölskyldufyrirtæki sínu, málningarversluninni Sérefni. 

Við fengum að skyggnast inn í fjölskyldulífið hjá Unni sem sagði okkur meðal annars frá því hvernig var að snúa aftur á völlinn eftir fæðingu. 

Einar og Unnur gengu í hjónaband sumarið 2022. Hér eru þau ásamt dóttur sinni á góðri stundu. Ljósmynd/HKBmoments

„Höfum gist saman allar nætur síðan“

Unnur er með BS gráðu í rekstrarverkfræði frá Háskólanum í Reykjavík, en þau Einar kynntust á próflokadjammi niður í bæ í desember árið 2011. „Við fórum saman heim og höfum gist saman allar nætur síðan,“ segir Unnur og hlær. 

Þegar Unnur komst að því að hún væri ófrísk af sínu fyrsta barni upplifði hún mikla gleði og spennu. „Þetta var eitthvað sem okkur langaði mikið í. Aftur á móti var erfitt að spila áfram handbolta á meðan enginn vissi að ég væri ófrísk og maður var hræddur við það að detta eða meiða sig og barnið,“ útskýrir Unnur. 

Erfitt að geta ekki deilt gleðifréttunum

Aðspurð segir Unnur meðgönguna hafa gengið vel, en hún æfði handbolta fyrstu þrjá mánuðina áður en hún færði sig yfir í mömmujóga hjá Auði. „Það var mjög gott fyrir öndunaræfingar en erfitt að vera í rólegri æfingum, sem er eitthvað sem ég var óvön. Ég var ekki með morgunógleði og ældi aldrei, en mér leið samt alltaf eins og ég væri smá þunn og fann fyrir mikilli þreytu fyrstu mánuðina,“ segir Unnur. 

„Mér fannst erfiðast að geta ekki sagt neinum frá óléttunni fyrstu mánuðina, sérstaklega tengt handboltanum því ég hætti að spila eftir níu vikur og við tóku þrjár vikur þar sem ég gerði mér upp meiðsli,“ bætir hún við. 

„Það var erfitt að geta ekki deilt gleðifréttunum því maður var stressaður um að þetta myndi síðan ekki ganga upp.“

Var í sex klukkustundir í baði með franskar og snicker-súkkulaði

Unnur var gengin 41 viku á leið þegar hún missti legvatnið, en þá hafði dóttir hennar ekki skorðað sig og því var hringt á sjúkrabíl sem fór með hana beinustu leið upp á fæðingardeild. 

„Þegar ég var síðan skoðuð þá var hún búin að skorða sig og ég því send heim. Ég var held ég heima í sex klukkustundir, með franskar og snickers-súkkulaði ofan í baði þar til verkirnir voru orðnir frekar miklir og stutt á milli hríða. Þegar ég mætti svo upp á spítala fékk ég herbergi þar sem ég prufaði glaðloft en ég ældi bara út um allt við það,“ segir Unnur. 

„Þegar ég var komin að mig minnir með sex sm í útvíkkun fékk ég mænudeyfingu. Það gekk rosalega illa að stinga nálinni inn og það var ótrúlega vont, en eftir nokkrar stungur náði læknirinn því loksins og ég fékk að slaka á. Þegar kom svo að því að rembast þá var ég að í tvo tíma þar til yndislega ljósmóðirin mín, Steinunn, náði í sogklukku og við það kom dóttir mín strax. Ég rifnaði mjög lítið og var því frekar fljót að jafna mig,“ bætir hún við. 

Upplifði mikið óöryggi fyrstu dagana

Unnur segir það hafa verið langþráðan draum að verða mamma, en hún upplifði þó mikið óöryggi fyrstu dagana. „Það kom ekki mikil mjólk til að byrja með og ég gat ekki sofið því ég þurfti alltaf að vera að athuga hvort hún væri ekki pottþétt að anda. Eftir nokkra mánuði þá varð ég öruggari en maður er alltaf að læra eitthvað nýtt,“ útskýrir hún. 

Það sem kom Unni mest á óvart var hve andlega erfitt móðurhlutverkið getur verið. „Þú breytist líkamlega og andlega á svo miklum hraða. Mér fannst einnig mjög krefjandi að vera með barn á brjósti sem tók ekki pela,“ segir hún. 

Eftir fæðingu gekk Unni vel að koma sér aftur af stað í hreyfingu, en hún var byrjuð að æfa handbolta aftur þegar Móeiður var tveggja mánaða gömul. „Ég byrjaði að lyfta léttum lóðum tveimur til þremur vikum eftir fæðingu og fór svo að hlaupa aftur fimm vikum eftir fæðingu, en ég fór mjög rólega af stað og hlustaði vel á líkamann,“ segir Unnur. 

„Ég fékk ekkert bakslag líkamlega en ég fattaði seinna að ég var líklegast með mikinn aðskilnaðarkvíða. Ég æfði alltaf með Apple-úr á mér svo ég fengi upplýsingar strax ef eitthvað kæmi upp á,“ bætir hún við. 

„Ég tók hana líka oft með á æfingu og mamma var með hana á hliðarlínunni, en þá leið mér best.“

Var með aðskilnaðarkvíða á æfingum til að byrja með

Unnur segir það hafa verið krefjandi að stilla brjóstagjöfina og handboltaæfingarnar. „Ég vildi stilla brjóstagjöfina þannig að ég gæfi henni rétt fyrir æfingu, en allur dagurinn snérist um klukkan hvað æfingin væri og hvenær ég ætti að gefa henni. Næst ætla ég að vera aðeins rólegri yfir því að koma mér aftur á völlinn og setja minni pressu á mig,“ segir Unnur. 

Unnur á æfingu að gefa dóttur sinni.

Spurð hvað hafi komið henni mest á óvart í þessu ferli segir Unnur það hafa komið sér verulega á óvart hve erfitt henni fannst að fara frá dóttur sinni til að fara á æfingu. „Ég áttaði mig ekki á því að ég var með aðskilnaðarkvíða. Núna, fjórum árum seinna, þá finn ég hvað ég nýt þess að fara á æfingar. Þegar hún var lítil fann ég hins vegar oft fyrir miklum kvíða fyrir að fara frá henni og hugsaði ekki um annað en hana á æfingum. Mögulega gerði það mér gott í leikjum því ég var ekki að stressa mig á frammistöðunni minni og var bara að tékka á henni í stúkunni,“ útskýrir hún. 

Unnur segir það hafa gengið furðu vel að samtvinna handboltann og móðurhlutverkið, en fjölskyldan eyðir miklum tíma á handboltavellinum þar sem bæði Unnur og Einar eru í handbolta. „Dóttir okkar er meira og minna að hanga með okkur á æfingum og leika sér á hliðarlínunni. Eftir að við fluttum til Akureyrar þá erum við í sama liðinu og æfum á sama stað, en það hefur verið rosalega þægilegt og því höfum við ekki þurft eins mikinn stuðning og við gerðum í Reykjavík,“ segir Unnur. 

Unnur og Einar eru bæði í handbolta og því er fjölskyldan mikið uppi í íþróttahúsi saman.

„Í Reykjavík æfðum við á sama tíma en á sitt hvorum staðnum og þurftum alltaf að stilla vikuna af til að vita hver yrði með barnið á sama tíma og við æfðum. Núna, þegar hún er fjögurra ára, þá þurfum við ekki neinn til að passa. Hún er bara með okkur í KA heimilinu að leika við aðra krakka,“ segir Unnur. 

Mikilvægast að fara rólega af stað og hlusta á líkamann

Í uppeldinu leggja Unnur og Einar almennt mikla áherslu á hreyfingu, hvort sem það er handbolti, fótbolti eða skíði. „Við erum einnig miklar félagsverur og erum dugleg að kíkja í heimsókn á aðra vini með börn á svipuðum aldri,“ útskýrir hún.

Í uppeldinu leggja Unnur og Einar áherslu á fjölbreytta og skemmtilega hreyfingu.

Unnur segir besta ráðið fyrir mæður sem eru að koma sér aftur af stað í hreyfingu eftir fæðingu vera að byrja rólega, hlusta á líkamann  og finna eitthvað sem þeim þykir skemmtilegt. „Mér hefur alltaf fundist leiðinlegt að fara í ræktina ein og því var gaman að fara í mömmuleikfimi þar sem börnin eru tekin með. Það er gott að blanda þessu saman og komast út úr húsinu,“ segir hún. 

Feðginin saman á vellinum.