„Við viljum hafa rétt til að veiða fiskinn okkar og viljum að tryggðar séu nægar heimildir til þess. Við viljum þessa 48 daga sem ætlað var að strandveiðarnar fengju. Það var mjög fúlt í fyrra að það þurfti að hætta veiðum í júlí þegar þær eiga að standa fram í ágúst.“

Myndirðu iðka sjómennskuna meira ef veiðiheimildir fengjust í meira magni? „Algjörlega! Ég hef alveg heillast af þessu, það er eiginlega ekki annað hægt. Það heillast allir af þessu sem koma nálægt þessu. Það eru ekki bara gamlir skrítnir kallar í þessu, það er fullt af ungu fólki sem hefur áhuga á að stíga inn í þetta en það hefur verið mjög erfitt.“

Lán HF (áður Vonin) var keypt á síðasta ári eftir að Rut hafði öðlast skipstjórnarréttindi. Ljósmynd/Aðsend

Ævintýraþrá og rómantík

Rut er skipstjóri á Láni HF-13, áður þekkt sem Vonin. Hún kveðst ekki hafa ýkja mikinn sjómennskuferil að baki en hana hafi oft langað á sjó. 

Sjómennskuferillinn hófst á að að Rut fannst eitthvað heillandi við að vera á sjó og lagði til við eiginmanninn, Kristján Torfa Einarsson, að þau hjón myndu hefja trilluútgerð. „Ég hafði aldrei verið á sjó sjálf, vissi ekki einu sinni hvort ég myndi geta það eða hvort ég yrði sjóveik þegar við vorum búin að kaupa bátinn. Þetta var einhver ævintýraþrá eða rómantík sem gerði það að verkum að ég ýtti á þetta.“

Spurð hvort strandveiðarnar hafi verið jafn rómantískar og hún hélt í fyrstu svarar hún því játandi. „Það er mjög rómantískt að vera einn eða tvö úti á sjó, en það fylgja þessu líka hæðir og lægðir. [...] Maður er alla vega ekki í þessu fyrir peningana, maður verður ekki ríkur af því að vera trillukarl. En það er eitthvað við það að vera á litlum bát úti á sjó að draga fisk með höndunum upp úr Atlantshafinu.“

Lesa má viðtalið við Rut Sigurðardóttur í heild sinni í síðasta blaði 200 mílna.