Ákveðinn viðsnún­ing­ur hef­ur orðið í bar­átt­unni gegn reyk­ing­um. Rafrett­ur, hjálp­ar­tólið sem átti að bjarga fólki frá síga­rett­un­um, eru nú orðnar svo ávana­bind­andi að sí­fellt fleiri þurfa að leita sér hjálp­ar til þess að hætta að nota þær.

Hingað til hef­ur breska heil­brigðis­kerfið hvatt fólk til þess að skipta út síga­rett­um fyr­ir rafrett­ur og seg­ir þær skaðminni en hefðbund­ar síga­rett­ur. Alþjóðaheil­brigðismála­stofn­un­in hef­ur hins veg­ar bent á tengsl hjarta- og lungna­sjúk­dóma við notk­un rafretta og dreg­ur í efa gagn­semi rafretta til þess að draga úr reyk­ing­um.

Á sama tíma hafa rafrett­ur orðnar mjög vin­sæl­ar hjá ung­menn­um sem hafa aldrei reykt venju­leg­ar síga­rett­ur. Talið er að einn af hverj­um fjór­um ung­menn­um í Bretlandi reyki rafrett­ur. Þetta kem­ur fram í um­fjöll­un The Times. Þá hafa rafrett­ur verið gagn­rýnd­ar fyr­ir að inni­halda meira magns nikó­tíns en stend­ur á inni­halds­lýs­ingu auk annarra eit­ur­efna á borð við blý og nikk­el.

Sef­ur með rafrettu und­ir kodd­an­um

„Aldrei átti ég von á að verða háð ein­hverju batte­rís-tæki,“ seg­ir Di­onne fé­lags­ráðgjafi í viðtali við The Times. Hún not­ar eitt Elf­Bar á dag sem er sagt á sölusíðum rafretta að sam­svari um tutt­ugu síga­rett­um. Aðrir telja hins veg­ar að það geti sam­svarað allt að 48 til 50 síga­rett­um. „Ég sit í bíln­um mín­um og veipa stöðugt. Ég þoli ekki að vera háð þessu tæki.“

„Ég veipa mun meira en þegar ég reykti síga­rett­ur. Aldrei reykti ég 20 síga­rett­ur á ein­um degi. Og ég reykti aldrei inn­an dyra. En það að veipa virk­ar öðru­vísi. Ég sef með þetta und­ir kodd­an­um og það fyrsta sem ég geri á morgn­ana er að fá mér rafrettu.“

Hengtug­leik­inn er verst­ur

Isolde Walters tek­ur í sama streng.

„Ég flutti til New York og þar var rafrett­an mjög vin­sæl. Það var bara miklu hent­ugra að veipa en að reykja venju­leg­ar síga­rett­ur og líka ódýr­ara. Þetta varð hins veg­ar til þess að ég var stöðugt að veipa, á veit­inga­stöðum, og jafn­vel í flug­vél­um und­ir teppi. Síga­rett­urn­ar höfðu ákveðinn enda­punkt og maður drep­ur í stubb­in­um en veipið held­ur bara áfram þar til maður kaup­ir nýtt,“ seg­ir Walters. 

„Loks fór ég að ef­ast um heilsu­leg­an ávinn­ing rafrettna sam­an­borið við síga­rett­ur. Ég hafði reykt í tutt­ugu ár en hafði aldrei tekið eft­ir jafn áþreif­an­leg­um ein­kenn­um í lung­un­um áður. Þá fór ég að velta fyr­ir mér hvað rafrett­urn­ar væru að gera mér. En það var samt það hversu háð ég var sem hræddi mig mest. Fíkn­in ein­angraði mig. Ég var far­in að laum­ast á sal­erni til þess að sitja ein að veipa. Rafrett­urn­ar söfnuðust upp á nátt­borðinu og ég var far­in að skamm­ast mín fyr­ir ávan­ann. Vin­kona mín gantaðist eitt sinn að ég þyrfti að finna maka sem ekki bara elskaði mig held­ur líka rafrett­una mína því hún væri orðin sam­an­gró­in við hönd­ina mína.“