Sigurjón Ernir Sturluson, ofurhlaupari og frumkvöðull, segir heilsu sinni hafa hrakað mikið þegar hann gerði tilraun með að borða samkvæmt ráðleggingum landlæknis. Sigurjón, sem er nýjasti gesturinn í podcasti Sölva Tryggvasonar borðar alla jafna hreina fæðu beint frá náttúrunni, en gerði tveggja vikna tilraun þar sem hann lét ráðleggingar landlæknis ráða för:

„Ég gerði skemmtilega tilraun þar sem ég tók tvær vikur og snarbreytti matarræðinu og fór því miður að borða eftir ráðleggingum landlæknis. Ég sem íþróttamaður á að fá 70% af orkunni minni frá kolvetnum samkvæmt því. Kolvetni vekja líkamann og búa til sveiflur í blóðsykri. Þannig að ég náði ekki að leggja mig á daginn eins og ég er vanur og var vaknandi á næturnar og var kannski vakandi í 2 tíma og náði mér ekki niður. Ég setti á mig sílesandi blóðsykursmæli til að sjá hvað væri í gangi og þá sá ég hvað var í gangi í líkamanum. Blóðsykurinn var í miklu ójafnvægi og ég var í raun aldrei í fastandi ástandi og þess vegna gat líkaminn ekki hvílst vel. Simona kærastan mín horfði bara á mig fjara út eftir því sem dagarnir liðu. Ég gat ekki einbeitt mér í tölvuvinnu, langaði ekki lengur að æfa og átti mjög erfitt með endurheimt eftir æfingar. Eins sorglegt og það er, þá eru þetta ráðleggingar bæði fyrir almenning og íþróttafólk. Ég passaði mig að fara alveg eftir leiðbeiningunum og var að borða brauðið, hrísgrjónin, kartöflurnar, Cheerios og fleira. Ef þú ert að borða beint frá náttúrunni lítur það matarræði allt öðruvísi út,“ segir Sigurjón, sem telur löngu tímabært að breyta þessum ráðleggingum:

„Munurinn á svefngæðum, stöðu insúlíns, þríglýseríði í blóði og fleiri hlutum var í raun sláandi. Þríglýserið fór úr 0,6 í 1,6 á tveimur vikum. Fitubrennsla í álagsprófi hjá Greenfit fór úr 90% niður í 59% á þessum tveimur vikum og svo framvegis. Um leið og ég skipti svo aftur yfir í hreint fæði beint frá náttúrunni fór líkamsstarfsemin aftur í jafnvægi. Ég er alls ekki að segja að það þurfi allir að borða eins og ég, en það er orðið mjög augljóst að þessar ráðleggingar eru verulega úreltar og eru ekki til þess fallnar að hámarka heilsu. Við erum hönnuð til að borða náttúrulega fæðu og það er alveg augljóst að forfeður okkar voru ekki að háma í sig kolvetni daginn út og inn.“

Sig­ur­jón, sem rekur líkamsræktarstöðvar og vinnur við að aðstoða fólk við allar hliðar heilsu, seg­ir að drif­kraft­ur­inn komi ekki síst frá löng­un til að geta hjálpað öðru fólki. Með því að æfa sig í að leggja mikið á eig­in herðar geti maður aðstoðað aðra:

„Það sem ger­ist er að á end­an­um leit­ar fólk til þín ef það finn­ur að þú ert sterk­ur. Við höfum gleymt því að hugsa um ná­ung­ann og ekki síst fólkið sem byggði þetta land upp. Við erum hætt að leggja hluti á börn og ung­linga sem hjálpa þeim að verða sterk­ir ein­stak­ling­ar. Það getur auðvitað verið þunn lína hvenær farið er yfir strikið, en börn sem ólust upp í sveit á Íslandi þurftu að ganga í alls kyns verk sem hjálpuðu þeim að axla ábyrgð og læra á lífið. Að mínu mati erum við farin að ala upp ein­stak­linga í dag sem kunna of lítið á lífið þegar þau eru orðin full­orðin. Börn­um og ung­ling­um líður ekki illa í öguðu um­hverfi. Þvert á móti verða til alls kon­ar vanda­mál ef það verður of mikið aga­leysi. Það er eng­um hollt að lífið sé alltaf þægi­legt og auðvelt. Við lifum í þeim heimi í dag að allt er ótrúlega þægilegt og við þurfum ekki lengur að hafa reglulega fyrir hlutunum. Það að þjást og líða illa er ekkert að fara drepa þig.“

Sig­ur­jón seg­ir í þætt­in­um frá því hvernig ástríða hans fyr­ir hreyf­ingu byrjaði strax þegar hann var barn:

„Ég ólst upp við aðstæður sem voru á köfl­um mjög krefjandi og ég fann fljótt að hreyf­ing var mitt meðal. Þegar eitt­hvað bjátaði á vissi ég að mér myndi líða bet­ur ef ég myndi hreyfa mig. Ég gerði þessa teng­ingu strax sem barn og notaði hreyf­ingu bein­lín­is til að slá á van­líðan. Hvort sem það var körfu­bolt­inn sem ég æfði eða önn­ur hreyf­ing. Ég ákvað strax á unga aldri að axla mikla ábyrgð og vildi bera ábyrgð á bæði mér og bróður mín­um,“ segir Sigurjón, sem hefur vakið athygli fyrir ótrúlegar þrekraunir þegar kemur að hlaupum:

„Þegar maður bygg­ir sig upp í ár­araðir til að þola hluti, er ým­is­legt mögu­legt. Maður bygg­ir hægt og ró­lega bæði upp lík­amann og haus­inn til að þola meira og meira. En það er ekki hægt að fara alla leið á hausn­um ef lík­am­inn fylg­ir ekki og öf­ugt. Lengsta hlaupið mitt er 160 kíló­metr­ar, en mesta áskor­un­in var hlaup í Frakklandi sem var rúm­lega 150 kíló­metr­ar með meira en 9 þúsund metra hækk­un. Það sem ger­ist í of­ur­hlaup­um eins og þess­um er að maður fer í gegn­um all­an skalann af til­finn­ing­um og stund­um meira en maður vissi að væri hægt. Fólk lær­ir jafn­vel meira á sjálft sig í einu svona hlaupi en á mörg­um árum í líf­inu sjálfu. Þú ferð í gegn­um allan tilfinningaskalann, lær­ir að koma þér út úr aðstæðum og þar fram eft­ir göt­um.“