Þegar ég var lít­il elskaði ég kaffijóg­úrt. Eina vanda­málið við kaffijóg­úrt­ina var hvað hún var fljótt búin. Það var ein­mitt út af þessu sem ég varð svo óskap­lega ham­ingju­söm þegar ég rakst á kaf­fiskyr í mat­vöru­búðinni. Það sem það hef­ur fram yfir kaffijóg­úrt­ina sem var vin­sæl á ní­unda ára­tugn­um í Árbæn­um er að maður verður miklu sadd­ari og svo end­ist þetta allt sam­an miklu bet­ur þegar kaf­fiskyrið hitt­ir hnetu­smjör og smá leynigest. 

Talandi um leynigest. 

Þegar maður­inn minn var lít­ill þótti hon­um skyr hræðilega vont. Hann var reglu­lega í pöss­un hjá ömmu­syst­ur sinni sem var bóhem og söng­kona. Hún hafði ekki mik­il fjár­ráð en hún kunni að búa til stemn­ingu og gleði úr litlu.

Þegar hann kom svang­ur heim úr skól­an­um bauð þessi upp­á­halds­frænka oft upp á skyr. Sú gamla fann leið til að fá litla mat­vanda borg­ar­barnið til þess að borða skyr og það gerði hún með því að taka lít­ill súkkulaðimola, skera hann í bita, og bæta út í skyrið. Leik­ur­inn gekk út á það að hann myndi finna leynigest­inn. Áður en hann vissi af var hann bú­inn að háma í sig allt skyrið því hann var svo spennt­ur yfir leynigest­in­um.

Núna þarf ekki að lauma leynigesti út í skyrið til þess að fá hann til að borða það. Hann hám­ar það í sig með bestu lyst og hinir á heim­il­inu reynd­ar líka. Þessi skyrskál er til dæm­is til­val­inn há­deg­is­mat­ur fyr­ir fólk á ferðinni því auðvelt er að grípa með sér það sem til þarf og eng­in fyr­ir­höfn að hræra þessu dýr­indi sam­an og háma í sig.