Heiðurinn af föstudagspítsunni að þessu sinni á Árni Þorvarðarson bakari og fagstjóri við Hótel- og matvælaskólann í Kópavogi. Hann elskar að baka pítsur og veit fátt skemmtilegra að koma með nýjar útfærslur. Að þessu sinni býður Árni lesendum upp á sikileyska pítsu sem á sér langa sögu en Sikiley er þekkt fyrir að halda í matarhefðir langt út í ættir.

Má rekja til 17. aldar

„Sikileysk pítsa kemur eins og nafnið gefur til kynna frá Sikiley á Ítalíu. Sikiley er eyja staðsett í Miðjarðarhafinu og er þekkt fyrir ríkar matreiðsluhefðir. Pítsustílinn má rekja aftur til 17. aldar þegar tómatar voru kynntir til Ítalíu frá nýja heiminum. Upprunalega sikileyska pítsan, þekkt sem „sfincione,“ var talsvert frábrugðin pítsunni sem við þekkjum í dag. Sfincione var einfalt flatbrauð með hráefnum eins og tómötum, lauk, ansjósu og brauðraspi. Það var venjulega bakað í viðarofni og borið fram sem snarl eða götumatur. Með tímanum þróaðist sfincione í sikileysku pítsuna sem við þekkjum í dag. Deigið varð þykkara og var bakað á rétthyrndri pönnu, sem myndaði matarmikla og efnismikla pitsu. Áleggið stækkaði einnig til að innihalda ýmislegt kjöt, grænmeti og osta, sem gerði það að fjölbreyttari og bragðmeiri rétti. Sikileysk pítsa náði vinsældum í Bandaríkjunum snemma á 20. öld þegar ítalskir innflytjendur tóku með sér matarhefðir sínar. Það varð fljótt uppáhald meðal ítalska-ameríska samfélagsins og dreifðist að lokum til annarra hluta landsins. Í dag er sikileysk pítsa notuð um allan heim og hefur orðið vinsæll pítsastíll þekktur fyrir þykka skorpu, rausnarlegt álegg og ljúffengt bragð,“ segir Árni og bætir við að útipítsaofnarnir sér fullkomnir til að baka sikileyska pítsu.

Þessi er ekta frá Sikiley, þykkbotna með heimagerðri tómatmauksósu, pepperóní og osti. Ljósmynd/Árni Þorvarðarson