Það á eflaust við um marga lesendur að flesta daga ársins gætu þeir miklu frekar hugsað sér að vera í góða veðrinu suður á Fídjí en í slyddu, snjókomu og rökkri uppi á Íslandi. Warsha Singh, sjávarlíffræðingur hjá Hafrannsóknastofnun, hlær þegar blaðamaður spyr hana hvað hún var eiginlega að hugsa að ferðast alla leið frá sólríku paradísareyjunni í Kyrrahafinu til að setjast að á Íslandi.

Sagan hófst þegar hún fékk áhuga á lífríki sjávar sem unglingur:

„Að menntaskóla loknum afréð ég að leggja stund á háskólanám í sjávarlíffræði heima á Fídjí, þar sem ég er fædd og uppalin. Í framhaldinu fékk ég starf hjá sjávarútvegsráðuneytinu þar og í gegnum þá stöðu bauðst mér að sitja námskeið hjá Sjávarútvegsháskóla Sameinuðu þjóðanna á Íslandi,“ segir Warsha í viðtali í síðasta blaði 200 mílna.

Hún kom fyrst til Íslands árið 2005 en að námskeiðinu loknu sneri Warsha aftur til Fídjí og starfaði þar um skeið við Suður-Kyrrahafsháskólann, en bauðst svo námsstyrkur og skólapláss hjá Háskóla Íslands þar sem hún lauk mastersgráðu í umhverfisfræðum og síðar doktorsgráðu í gerð vistfræðilíkana. Hún tók líka að sér kennslustörf hjá Sjávarútvegsháskólanum og gekk að lokum til liðs við Hafrannsóknastofnun árið 2018.

Rannsóknir á loðnustofninum

Störf Wörshu hjá Hafró snúa einkum að ástandi íslenska loðnustofnsins og segir hún að frá sjónarhóli fræðimannsins sé lífríkið í hafinu umhverfis Íslands á margan hátt áhugaverðara rannsóknarefni en þær sjávarlífverur sem synda og svífa um heitt og sólríkt Kyrrahafið. Nýting veiðistofna er líka með allt öðrum hætti á Fídjí en á Íslandi en hægt að yfirfæra sumt af því sem íslenskir fræðimenn hafa lært um ábyrga stjórnun fiskveiða.

„Túnfiskur er einna verðmætastur af þeim afla sem sjómenn á Fídjí færa í land en fiskinn veiða þeir á mjög stóru hafsvæði og er veiðunum stýrt af fjölþjóðlegum samtökum. Er því um allt annars konar verkefni að ræða en sjálfbæra nýtingu stofna innan íslensku fiskveiðilögsögunnar, en samt margt sem reynsla Íslendinga getur kennt íbúum Fídjí s.s. um öflun og úrvinnslu gagna.“

Um þau störf Wörshu sem fást við stofnmælingar og mat á ástandi uppsjávartegunda segir hún að æskilegt væri að beina meira fjármagni til rannsókna á tegundum á borð við loðnu og að margt sé enn á huldu varðandi lífsferil og hegðun stofna sem íslenskur sjávarútvegur reiðir sig á.

„Því meiri gögnum sem við getum safnað saman og unnið úr, því betur getum við áttað okkur á hverju skrefi í lífsferli stofnanna og hvernig þættir í umhverfinu geta orðið þess valdandi að stofnar stækka eða minnka. Með meiri og betri gögn í höndunum mætti líka reikna með minni vikmörkum í útreikningum og þar með auknu svigrúmi til að ákvarða meiri kvóta frekar en minni.“

Viðtalið úr blaði 200 mílna í heild má finna hér.