Innlent | mbl | 21.1.2015 | 10:31 | Uppfært 12:37

„Hið afbrigðilega og ófrjóa“

Grein Gústafs, Að elska sitt eigið kyn, birtist í Morgunblaðinu 1. desember 2005.

„Er það ekki hámark sjálfselskunnar að leggja ást á sitt eigið kyn, og slík ást getur aldrei borið ávöxt,“ segir Gústaf Níelsson, nýskipaður varamaður Framsóknar og flugvallarvina í mannréttindaráð Reykjavíkurborgar, í aðsendri grein sem birtist í Morgunblaðinu 1. desember 2005.

Ný frétt: Framsókn og flugvallarvinir segja það hafa verið mistök að skipa Gústaf

„Tilefni þessarar greinar var það þegar það var verið að þvingja þjóðkirkjuna til að gefa í hjónaband fólk af sama kyni,“ segir Gústaf í dag. „Ég var aldrei sáttur við það og þótti það alltaf tiltekinn guðfræðilegur ómöguleiki. Því samfélagið var búið að búa til veraldlegt form utan um þessi sambönd, ekki satt? Frá 1996 meira að segja, ef ég man þetta rétt. Og mér fannst þetta ekki vera fallega gert, að þvinga kirkjuna til að gera þetta. En hún gafst nú upp blessunin.“

Í greininni frá 2005 segir Gústaf m.a.:

„Vissulega þarf mikið hugarflug til að gera tvo karla að hjónum eða tvær kerlingar, en félagsfræðiþjóðfélagið lætur ekki að sér hæða; þar skal allt leyfilegt óháð staðföstum grunngildum, sem þó hafa agað mannskepnuna í aldanna rás.“

Hann segir engan huga að þeim „sjálfsögðu mannréttindum barna“ að eiga bæði föður og móður, og spyr um sjónarmið umboðsmanns barna þessu tengdu.

Þá segir Gústaf einnig í greininni:

„Það hefur löngum verið þekkt að sumt fólk leggur ást á sitt eigið kyn, en það er ekki þar með sagt að slík háttsemi sé eðlileg, heldur þvert á móti. En hin kristnu samfélög Vesturlanda eru frjálslynd og umburðarlynd. Þau skilja að sum okkar eru öfugsnúin og afbrigðileg og láta refsilaust í dag, enda kærleiksboðskapurinn grunntónn í trúnni. En fyrr má nú rota en dauðrota, það var aldrei meiningin að leiða hið afbrigðilega og ófrjóa til öndvegis.“

Aðspurður í dag segist Gústaf, sem er sagnfræðingur og fyrrverandi framkvæmdastjóri þingflokks Sjálfstæðisflokksins, standa við greinina.

„Já já, heldurðu að ég sé eitthvað að skipta um skoðun á því?“ svarar hann.

Gústaf segist ekki hafa fyrirfram ákveðnar hugmyndir um hvernig hann hyggst láta til sín taka sem varamaður mannréttindaráðs borgarinnar.

„Það þarf bara að sinna þeim verkum sem koma inn á borð ráðsins, ég beiti mér ekkert öðruvísi, nema bara eftir settum leikreglum,“ segir Gústaf, en nú taki við að setja sig inn í störf ráðsins.

„Að vísu finnst mér stórfurðulegt að svona fyrirbæri sé til yfir höfuð en látum það nú liggja milli hluta. Það er ekkert sveitarfélag sem rekur svona fyrirbæri nema Reykjavík, skilurðu? Og þetta kostar skattgreiðendur heilmikla peninga, ekki satt? Það er enginn að hugsa um það. Af hverju er ekki mannréttindaráð Kópavogs eða Garðabæjar eða Hafnarfjarðar eða Mosfellsbæjar eða Akureyrar? Af hverju er mannréttindaráð bara í Reykjavík?“ spyr Gústaf.

Að elska sitt eigið kyn

„Óásættanlegt“ að skipa Gústaf

Varamaður Framsóknar