Innlent | mbl | 6.11.2018 | 13:17

CLN-málið fær efnislega meðferð

Frá aðalmeðferð málsins í héraði. Hreiðar Már Sigurðsson (t.h.) sem ákærður er í málinu ásamt Almari Þór Möller hdl. og aðstoðarmanni verjanda, Sigurður Einarsson, sem einnig er ákærður, og Gestur Jónsson, verjandi Sigurðar. mbl.is/Golli

Héraðsdómi Reykjavíkur ber að taka CLN-málið svokallaða, sem er einnig þekkt sem Chesterfield-málið, til efnismeðferðar. Þetta er niðurstaða Landsréttar og er hún þvert á úrskurð Héraðsdóms Reykjavíkur frá því í september, sem vísaði málinu frá.

Málið er eitt af svokölluðum hrunmálum, en í því voru stjórnendur Kaupþings ákærðir fyrir umboðssvik með því að hafa lánað 508 milljónir evra frá ágúst til október 2008 til tveggja félaga sem keyptu lánshæfistengd skuldabréf af Deutsche bank sem tengd voru skuldatryggingaálagi Kaupþings. Sagði saksóknari að markmiðið hefði verið að lækka skuldatryggingaálag bankans.

Málið hefur farið fram og aftur í dómskerfinu, en þegar það var tekið fyrir fyrst í héraðsdómi voru allir hinna ákærðu sýknaðir. Var málinu áfrýjað til Hæstaréttar, en áður en það var tekið fyrir þar komu fram nýjar upplýsingar um að Deutsche bank hefði greitt þrotabúi Kaupþings stóran hluta upphæðarinnar, eða 425 milljónir evra. Ekki komu þó fram ástæður þess að upphæðin var greidd.

Þar sem ástæður greiðslunnar lágu ekki fyrir taldi Hæstiréttur að rannsaka þyrfti þessi atriði betur þar sem það gæti haft þýðingu við mat á því hvort skilyrðum umboðssvika væri fullnægt við ákvörðun um refsihæð ef skilyrði fyrir sakfellingu yrðu talin fyrir hendi. Var sýknudómurinn og meðferð málsins í héraði því ómerkt og málinu vísað heim í hérað til löglegrar meðferðar á ný. Hóf ákæruvaldið því rannsókn á málinu að nýju með það fyrir augum að fá glögga mynd af ástæðum þess að Deutsche bank greiddi þessar upphæðir til Kaupþings og félaganna tveggja.

Niðurstaða héraðsdóms var að ákæruvaldið hefði hins vegar ekki rannsakað sem skyldi þau atriði sem Hæstiréttur taldi að rannsaka þyrfti. Var málinu því vísað frá héraðsdómi, en ákæruvaldið kærði þá niðurstöðu til Landsréttar.

Landsréttur úrskurðaði svo fyrir helgi um að héraðsdómi bæri að taka málið fyrir efnislega og er meðal annars vísað til þess að ákæruvaldið telji ekki að samkomulagið um greiðslurnar frá Deutsche bank hafi þýðingu fyrir grundvöll málsins né við mat á því hvort skilyrði umboðssvika séu uppfyllt.