Leiklistin er langhlaup

Það er farið að rökkva þegar blaðamaður sest niður með Vali Frey á kaffihúsi Kjarvalsstaða. Valur segist vera að koma beint af æfingu í Borgarleikhúsinu þar sem hann æfir fyrir Ríkharð III sem frumsýnt verður á stóra sviðinu um jólin. Auk þess að vera að æfa fyrir það átakaverk sýnir Valur einleikinn Allt sem er frábært á litla sviði Borgarleikhússins, sem hlotið hefur mikið lof gagnrýnenda og leikhúsgesta.

Blaðamaður sá verkið nokkrum dögum áður en viðtalið fór fram og viðurkennir fyrir Vali að hann hafi þurft að minna sig á að einleikurinn væri eftir erlendan höfund. Svo sannfærandi hafi leikur Vals verið að halda mætti að hann væri að segja sína eigin sögu. „Það er gaman að heyra. Og þannig á það að vera,“ segir Valur, „Höfundurinn, Duncan Macmillan, er breskur en Kristín Eiríksdóttir, sem þýddi verkið, staðfærði sumt. Annað staðfærðum við Ólafur Egilsson, leikstjóri, og breyttum; til dæmis því sem var of breskt á listanum. Við fundum einhvern staðgengil sem virkaði fyrir okkur, okkar samfélag og okkar tíma. Auk þess þurfti það að passa við minn aldur svo þetta gengi allt saman. Þeir sem ekki þekkja til, vita í rauninni ekki hvort þetta er mín saga eða einhvers annars og þannig á þetta að virka.“

Hilmir Snær kynti undir hégómaskapnum

Valur fæddist árið 1969 í Fossvoginum í Reykjavík, yngstur fimm bræðra, en fjölskyldan flutti í Garðabæ þegar hann var tveggja ára. Eftir grunnskóla lá leiðin í Menntaskólann í Reykjavík, MR.

„Mig langaði í Versló, því þrír elstu bræður mínir höfðu farið þangað; þar var líka kórinn og nemendafélagið sem ég var eitthvað spenntur fyrir. En svo var svo mikil aðsókn í Versló að ég komst ekki inn og eina sem ég vissi var að mig langaði alls ekki að fara í Fjölbrautaskólann í Garðabæ. Ég var búinn að vera með sama fólki í skóla frá því ég var sex ára og vildi komast í annað umhverfi. Ég hafði haft MR til vara ef ég kæmist ekki inn í Versló, að hluta til af því að bróðir minn, sem er ári eldri en ég, hafði verið þar.“

Valur segir að líklega hefði annar skóli hentað honum betur námslega, sérstaklega þar sem mikil áhersla er lögð á stærðfræði í MR sem var ekki hans sterkasta hlið. En hann komst í gegnum námið og uppgötvaði nýjan áhuga á árunum í MR. „Ég vissi til dæmis ekki að ég hefði áhuga á íslensku og bókmenntum en fékk mikinn áhuga á þeim fögum og fór að lesa miklu meira en ég hafði gert áður.“ Námið sóttist ágætlega að sögn Vals. „Ef ég setti áhuga og orku í það þá gekk þetta þokkalega. En satt að segja gekk þetta allt út á það að ná bara. Ég hafði lítinn metnað með einkunnirnar. En um leið og það er skýrt hvað mig langar til að gera, þá held ég að það sé sterkur vilji hjá mér að klára dæmið. Þótt ég geri það ekki með neinum látum.“

Valur tók þátt í Herranótt, leiklistarfélagi Menntaskólans og segir áhugann á því hafa komið mjög náttúrulega. „Á fyrsta árinu mínu í MR höfðu þriðju bekkingar ekki leyfi til að vera í Herranótt en þá var ég plataður til að vera ljósamaður og kynntist Hilmi Snæ Guðnasyni, sem var líka á fyrsta ári en hafði fengið undanþágu til að vera með og leika. Ég lék næstu tvö ár en þegar ég var svo kominn í sjötta bekk, á stúdentsárið, ætlaði ég að taka stúdentsprófin alvarlega og sóttist ekki eftir því að vera í Herranótt. Þá fékk Hilmir mig til að skipta um skoðun; hann kynti undir hégómaskapnum í mér og sagði að það vantaði einn góðan karlkyns leikara í hópinn. Ég sló til og sé ekki eftir því.“

Ætlaði að verða lögfræðingur á Benz

Valur segist ekki kominn af leiklistarfjölskyldu og hann hafi ekki haft neina leiklistarbakteríu þegar hann var að alast upp í Garðabænum.

„Þegar ég var tólf ára ætlaði ég að verða lögfræðingur, því pabbi vinar míns var lögfræðingur og hann átti flottan Benz,“ segir Valur og skellir upp úr. „En svo var leikritið Gullna hliðið sett upp á svipuðum tíma. Þar lék ég Jón og það var svona í fyrsta sinn sem ég fékk á tilfinninguna að leiklist gæti verið skemmtilegt fyrirbæri. En ekki þannig að ég sæi mig fyrir mér vinna við þetta. Ég man samt eftir því að við mamma hlustuðum á Útvarpsleikshúsið í útvarpinu öll fimmtudagskvöld og ég sat alveg límdur yfir því. Það fannst mér alveg rosalega skemmtilegt og ég hlustaði á alls konar leikrit sem voru nú kannski ekki öll beinlínis fyrir börn en samt fannst mér þetta mjög heillandi. Svo líklega hefur áhugi á þessu formi blundað einhvers staðar í mér.“

Í menntaskóla stefndi Valur á læknisfræði en segir að þegar hann hafi dottið inn í Herranótt hafi hugurinn farið að leita á önnur mið. Í raun hafi það samt ekki verið fyrr en hann var að útskrifast úr MR sem hugmyndin um að fara í leiklistarskóla kom upp.

Það hafa orðið einhver mistök!

Eftir stúdentsprófið fór Valur í íslensku í Háskóla Íslands og segir það hafa verið hugsað sem undirbúning fyrir inntökupróf í Leiklistarskóla Íslands. Svo sótti hann þar um, fullviss um að hann myndi fljúga inn í leiklistarnámið. En sú varð ekki raunin.

„Ég fór í inntökupróf í Leiklistarskólanum með vinum mínum, Hilmi Snæ og Benedikt Erlingssyni, og okkur fannst þetta próf í raun bara formsatriði. Við komumst allir í sextán manna úrtakið en aðeins átta komust inn í skólann. Á þessum tíma var það þannig að maður mætti upp í Leiklistarskóla þar sem inntökunefndin afhenti öllum sextán bréf þar sem átta fengu nei og átta já. Ég mætti aðeins of seint og flestir höfðu hlaupið út í horn til að opna sitt bréf. Ég var svo handviss um að ég hefði fengið já að ég opnaði mitt þarna úti á miðju gólfi fyrir framan nefndina. Svo sá ég bara að það stóð því miður þarna einhvers staðar í bréfinu þannig að ég rétti þeim það aftur og sagðist halda að ég hefði fengið vitlaust umslag. Það bara hvarflaði alls ekki að mér að ég kæmist ekki inn.“

Blaðamaður biðst afsökunar á því að hlæja heldur mikið að sögunni en Valur segir það í góðu lagi. „Þetta var mjög fyndið. En auðvitað var þetta skellur. Sérstaklega fyrir egóið. Þetta var svona fyrsti skellurinn en þessi vinna er hálfgerð röð af skellum,“ segir Valur og brosir.

„Þetta var góður undirbúningur að því leytinu til. Svo var þetta bara holl lexía. Talandi um það að vita hvað maður vill. Þarna var leiklistin enn þá bara svona hugmynd. Svo gekk þetta ekki og þá þurfti ég að núllstilla mælinn aftur og skoða hvort þetta væri virkilega það sem mig langaði að gera.“

Valur segist hafa verið svo heppinn að fá vinnu í Sjónvarpinu sem aðstoðardagskrárgerðarmaður, eða skrifta. „Það var mikill lærdómur í því. Ég vann í alls konar dagskrárgerð; í barnaefni, hjá Hemma Gunn og svo vann ég tvo vetur með Arthúri Björgvini Bollasyni í menningarþætti sem hét Litróf. Þetta var góður skóli fyrir mig. Ég kynntist fullt af góðu fólki, starfandi listamönnum í ýmsum greinum, myndlist, ritlist, tónlist og leiklist og drakk í mig allt sem ég gat varðandi menninguna.“

Eftir tveggja ára starf hjá Sjónvarpinu ákvað Valur að fara utan í leiklistarnám og stefnan var tekin til Manchester á Englandi. „Það var bara svolítið gott að fara til útlanda og standa á eigin fótum. Það þurfti mjög ákveðinn vilja og ég þurfti alveg að standa í fæturna með það að vilja gera þetta. Ég var ekki mjög sigldur í lífinu þarna rétt rúmlega tvítugur svo þetta gerði mér mjög gott. Ég var heppinn með stað og stund, lenti á góðum stað í góðum skóla.“

Þegjandi hás í tvö ár

Valur útskrifaðist sem leikari frá Manchester Metropolitan University árið 1995 og flutti aftur heim til Íslands um sumarið. Blaðamaður segist hafa heyrt því fleygt að íslenskum leikurum sem hefðu lært í erlendum skólum þætti erfiðara að fá verkefni þegar heim er komið heldur en þeim sem útskrifuðust úr Leiklistarskóla Íslands. Valur segir að því hafi vissulega verið þannig farið, þótt það hafi margt breyst í þeim málum í dag með breyttu landslagi í leiklistinni. Í dag sé til dæmis hægt að lifa af því að leika í sjónvarpi sem ekki var mögulegt áður.

Hann segist hafa verið heppinn þegar hann kom heim úr námi og það hafi komið sér mjög vel að hann hafði unnið í Sjónvarpinu og nær öll hans fyrstu verkefni hafi verið þar. Hann hafi strax byrjað að talsetja barnaefni og svo hafi hann unnið fyrir Stundina okkar og talsetningu á öðrum þáttum hjá Sjónvarpinu.

Svo kom kallið að taka þátt í fyrstu leiksýningunni. Hafnarfjarðarleikhúsið var að sýna Himnaríki eftir Árna Ibsen þegar aðalleikarinn, Gunnar Helgason forfallaðist. „Ég stökk inn með viku fyrirvara, lærði allan textann á einni viku, og sýndi svo held ég einhverjar fimmtán, tuttugu sýningar. Gunnar hafði misst röddina og var svona lengi að jafna sig.

Það hlýtur að vera martröð leikarans að missa röddina?

„Já, heldur betur. Ég hef sem betur fer ekki lent í því. En ég fékk hnúta á raddböndin þegar ég var tólf ára og var þegjandi hás í örugglega tvö ár. Bara af því að ég stóð úti á fótboltavelli og öskraði á hina og þessa sem mér fannst ekki standa sig nógu vel,“ segir Valur og skellir upp úr.

„Það er víst vitað að litlir, seinþroska drengir stækka sig oft með röddinni. Og ég var alveg þar. Stækkaði mig með röddinni; gargandi og gólandi. Ég var sendur til talmeinafræðings sem lét mig í raun bara gera sömu æfingu og leikarar gera. Hann lét mig liggja á bekk og anda inn í gegnum nefið, alveg ofan í maga og út um munninn. Hann lét mig bara anda. Bókstaflega. Svo var tíminn búinn og ég sendur heim. Eflaust gerði hann eitthvað meira en þetta er sú æfing sem ég man eftir. En það var ekkert flóknara en þetta samt. Hann bara tengdi röddina niður þangað sem stuðningurinn er. Ég fór til hans í nokkur skipti, losnaði við hnútana og fékk röddina aftur.“

Starfið bitnar á fjölskyldunni

Valur hefur starfað bæði hjá Borgarleikhúsinu og Þjóðleikhúsinu. Meðal þeirra sýninga sem hann hefur leikið í eru Fiðlarinn á þakinu, Hedda Gabler, Litla hryllingsbúðin, Elsku barn, Dúkkuheimili og Mamma Mia! Þá hefur hann leikið í fjölmörgum sjónvarpsþáttum, stuttmyndum og bíómyndum auk þess sem hann hefur talsett mikið af myndum og sjónvarpsþáttum. Hann hefur hlotið margar tilnefningar til Grímunnar og hlaut hana í fyrra fyrir bestan leik í aukahlutverki fyrir 1984. Árið 2012 fékk hann Grímuna fyrir besta leik í aðalhlutverki og sem leikskáld ársins fyrir verkið Tengdó, sem hann skrifaði og framleiddi ásamt eiginkonu sinni, Ilmi Stefánsdóttur.

Ilmur starfar einnig í leikhúsinu en hún er leikmynda- og búningahönnuður. Þau hjónin eiga fjögur börn. Valur segir það ómetanlegt að eiga skilningsríkan og þolinmóðan maka og fjölskyldu. „En auðvitað bitnar starfið á fjölskyldunni. Maður er mikið að heiman á kvöldin og um helgar. Og það að vera leikari í leikhúsi er erfið vinna sem reynir á, bæði tilfinningalega og líkamlega.“ Þá segir hann það hafa verið taugatrekkjandi að vera ekki fastráðinn leikari en það eru aðeins um fimm ár síðan Valur fékk fastráðningu.

„Ef ég var í sýningu sem gekk á milli ára þá var maður inni í leikarahópnum sem kom til greina í aðrar sýningar. En ef það var ekki þannig, hafði leikhúsið frjálsara val með að fá einhvern annan til að breyta til. Og það gat verið óþægileg tilfinning að hafa ekkert fast í hendi. Ég gerði mér alveg grein fyrir því að ég var með svokallaðan framfærslukvíða. En það eru ekki mörg ár síðan ég áttaði mig á því að ég væri kvíðinn yfir ýmsu öðru líka.“

Og þá kom kvíðinn

Valur segir að um það leyti sem móðir hans lést, fyrir níu árum síðan, hafi hann farið að leiða hugann að kvíðanum. „Ég fór að skoða hvernig ég brást við í ákveðnum aðstæðum og fór að taka eftir alls konar hlutum í kringum mig sem ég hafði ekki borið kennsl á sem kvíða. Svo var ég að skrifa verk sem hét Dagbók djass-söngvarans, sem byggðist á viðtölum við pabba minn. Pabbi ólst upp við aðstæður sem voru erfiðar að mörgu leyti og það kom ýmislegt fram í viðtölunum sem ég vissi ekkert um og hann hafði aldrei talað um. Mér fannst ég vera að kynnast honum upp á nýtt í gegnum þessi viðtöl, eða kannski í fyrsta sinn. Hann dó svo hálfu ári seinna. En í kjölfarið á þessum viðtölum við pabba minn fór ég að fara sjálfur í viðtöl til læknis sem bar kennsl á kvíðann. Og það kom í ljós að ég hef örugglega verið kvíðinn alveg frá grunnskólaaldri, en bara ekki gert mér grein fyrir því.“

Valur segir kvíða birtast á alls konar hátt, ekki síst í viðbrögðum við áreiti: „Til dæmis heima; ef einhver rak sig óvart í glas sem brotnaði þá brást ég eiginlega alltaf reiður við. Það voru bara ósjálfráð viðbrögð. Skammaði barnið sem braut glasið og sá svo hræðilega eftir því. Ég man að þegar læknirinn spurði af hverju ég brygðist svona við þá gat ég ekki svarað því. En ég held að þetta hafi verið lært viðbragð; pabbi brást örugglega svona við líka. Ég gerði mér grein fyrir því að þessi viðbrögð urðu ýktari ef ég var undir miklu álagi og ef ég hafði miklar áhyggjur, en viðbragðið hafði ekkert með glasið að gera eða þann sem braut það. Þetta snerist bara um minn kvíða. Og það geta orðið alls konar uppákomur sem maður þarf smám saman að læra að tækla, og stoppa neikvæð, ósjálfráð viðbrögð í fæðingu. Mér hefur farið mikið fram. Eftir því sem maður kynnist sjálfum sér betur og því meira sem maður nær að rekja ofan af hlutunum; því betur tekst manni að vera með lífið í jafnvægi.“

Öll sjálfsskoðun af hinu góða

Enn fer Valur í viðtöl hjá lækninum, nú fimm árum eftir að hann fór til hans fyrst, og finnst það gera sér gott. Hann segir viðtölin hafa hjálpað sér að sjá hlutina í nýju ljósi.

„Og fordómar mínir fyrir svona andlegum veikindum, þunglyndi og kvíða og þess háttar, hafa breyst mikið á þessum tíma. Þetta er bara mannlegt eðli; við erum öll meira og minna að glíma við eitthvað svona, við erum bara misjafnlega meðvituð um það. Svo finnst mér öll svona sjálfsskoðun af hinu góða. Þar sem maður lærir betur á sjálfan sig, skilur sjálfan sig betur, skilur betur tilfinningar sínar og hvaðan þær spretta. Hættir að skammast sín fyrir þær og nær að tala um þær.“

Krefst leiklistin ekki mikillar sjálfskoðunar?

„Jú, það er endalaus háskóli að vera leikari. Það er alltaf nýtt viðfangsefni sem maður þarf að leggja talsvert mikla vinnu í með bakrannsóknum og skoða í þaula. Auðvitað skoðar maður hlutina misdjúpt eftir eðli verkefnisins en eðli manneskjunnar er rannsóknarefni sem aldrei þrýtur og það er nú verkefnið sem við erum alltaf að glíma við. Svo þegar maður eldist í starfi og þroskast þá sér maður hlutina frá öðru sjónarhorni en maður gerði og er ekki eins gagnrýninn eða með jafn mikla fordóma og áður. En því meiri þroska sem maður nær sjálfur, því meiri þroska nær maður á sviðinu og í sinni list. Ég finn alveg samverkun á þessu tvennu; það að vera með sjálfan sig í skoðun og vinna í sjálfum sér. Ég er ekkert að tala um eitthvað mjög ýkt, í rauninni bara það að horfast í augu við veikleika sína og skoða hvað það er sem manni mislíkar og vill reyna að bæta. Ég nefndi áðan öskrin úti á fótboltavelli, því ég var tapsár, og sýndi mikla reiði. Eftir á að hyggja var sú reiði örugglega sprottin af kvíða og einhverju öðru sem var á bak við reiðina. Reiði sprettur yfirleitt af því að manni finnst maður vera beittur einhvers konar órétti. Kannski óréttlætið að vera að tapa í þessu tilfelli en þarna voru saklausir fótboltafélagar, sem voru ekki að standa sig nógu vel að mínu mati,“ segir Valur og hlær.

„En í raun fannst mér ég ekki standa mig nógu vel sjálfur, var óánægður með sjálfan mig, en ég áttaði mig ekki á því á þarna.

Lenti á vegg og kveið því að leika

Blaðamanni leikur forvitni á því hvort Valur hafi einhvern tíma leikið hlutverk sem honum hafi þótt virkilega leiðinlegt að leika.

Máttu kannski ekki svara því?

„Sko, það er allt gott í hófi,“ segir Valur og skellir upp úr. „Endurtekningin getur verið erfið. Á tímabili var ég mjög mikið í barnaleikritum. Eiginlega á hverju ári í fimm, sex ár. Og alltaf í stórum barnasýningum sem gengu mikið og vel. Þá fannst mér það ekki lengur nógu mikil áskorun. Það þarf að vera áskorun.“

Hann segir að á þessum tíma hafi hann verið búinn að vera lengi á sama stað og fundist hann spóla í sama hjólfarinu. Þótt hann hafi verið í vinnu hafi honum ekki fundist hann komast neitt áfram og ekki ná að þroskast.

„Þá er stutt í biturðina og manni finnst allt öðrum að kenna, að einhver annar beri ábyrgð á stöðunni. Maður er ekkert voðalega duglegur að beina ljósinu að sjálfum sér. En það ber enginn ábyrgð á þessum nema maður sjálfur og ef maður er ekki sáttur þá verður maður að bregðast við og standa og falla með því. Á þessum tíma kom tímabil þar sem ég hugsaði með mér að kannski væri kröftunum betur varið í eitthvað annað.“

Hugsaðirðu þá jafnvel um að hætta að leika?

„Það hefur aldrei hvarflað mjög alvarlega að mér að hætta. Einu sinni fékk ég burn-out tilfinningu. Þá var ég búinn að vera í Mamma Mia! og leikárið var búið að vera rosalegt hjá mér. Ég lék yfir 150 sýningar á einu leikári, í samtals þrjú leikár. Undir lokin fékk ég þreytueinkenni og kláraði batteríið algjörlega. Við lékum líka óvenjulengi, út júní, og það var búið að vera mikið að gera allan veturinn. Ég lenti bara á vegg; fékk vægt þunglyndi og kveið fyrir því að mæta í vinnuna og leika sýningu. Þetta var í fyrsta sinn sem ég fann fyrir svoleiðis tilfinningum. Og Mamma Mia! var sýning sem þurfti mjög mikla orku, gleði og bros. Ég fann fyrir þessari burn-out tilfinningu í svona mánuð. Svo komst ég bara yfir þetta. Ég fór í sumarfrí; náði að hvíla mig vel og þetta jafnaði sig. En í kjölfarið minnkaði ég við mig vinnu og hægði á mér leikárið á eftir.“

Leikarinn forðast ekki sjálfan sig

Valur segist ekki hafa lent í því að eiga erfitt með að aðskilja sig frá þeirri persónu sem hann er að leika. „Það er frekar í hina áttina; þegar maður á í erfiðleikum með að setja sig í einhver spor. Leiklistin gengur alltaf út á það að setja sig í spor einhvers annars og skilja viðkomandi. Ég óttaðist það þegar ég var að gera leikritið 1984, sem var hugmyndaheimur sem var svo fjarri mér . Það var í raun fasismi sem þessi maður sem ég lék, trúði á alveg inn í innsta kjarna. Og til að geta leikið það þarf maður einhvern veginn að reyna að tileinka sér þá trú og geta sannfært aðra um það. Og til að það verði ekki bara eitthvað almennt þarf maður einhvern veginn að gera það sértækt og setja sig algjörlega í þau spor. Ég óttaðist fyrirfram að það yrði mjög erfitt en svo gekk það að lokum. En það var mikil vinna; mikil yfirlega og niðurbrot á texta til að finna hvernig ég gat nálgast það til að geta dregið það inn í mig.“

Hann bætir við að leikarinn geti aldrei forðast sjálfan sig. „Maður er alltaf að vinna með sjálfan sig að einhverju leyti. En svo eru sum hlutverk eins og þetta í verkinu Allt sem er frábært sem beinlínis ganga út á það að blekkja fólk, reyna að draga það eins nálægt leikaranum og hægt er, eða manneskjunni.“

Hefurðu þurft að glíma við sjálfstraustið?

„Já, ég hef oft glímt við heilmikinn vanda með það. En það eru ákveðin skil við tíu ár í leikarastarfinu; fyrstu tíu árin eru mótunarár að mörgu leyti. Í fyrsta lagi er maður fullur af hugmyndum um sjálfan sig sem eru kannski ekkert endilega alveg réttar. Mann langar kannski að leika eitthvað sem hentar manni alls ekki en maður ber ekki kennsl á það sjálfur. Ég lék til dæmis Baldur í Litlu hryllingsbúðinni en hefði frekar viljað leika tannlækninn. En ég hefði bara ekkert haft í það hlutverk að gera! Það var alls ekki hlutverk sem hefði hentað mér. En það eru alls konar svona hugmyndir sem maður er með í kollinum sem hafa lítið með raunveruleikann að gera, ranghugmyndir kallast þær.“ 

Ekkert kemur fyrirhafnarlaust

Valur segir leiklistina vera langhlaup. „Þú þarft að bera gæfu til þess að læra af mistökum en líka að þroskast, bæði sem manneskja og listamaður. Þetta þarf að fara saman og það er heilmikil vinna. Ekkert kemur fyrirhafnarlaust til manns.“

Hann tekur sopa af kaffinu og bætir við að ferill fólks sé mjög misjafn. Sumir séu bráðþroska og verði fljótt ótrúlega færir tæknilega, hafi mikinn tilfinningaþroska og geti stigið inn í hlutverk sem ættu í rauninni ekki að vera við þeirra hæfi. „Þeir geta það samt. Og geta borið ábyrgðina. Svo eru aðrir sem þurfa að fá að þroskast í rólegheitum, fá mátulega stóra bita og stækka og þroskast hægt og rólega. Eldast á hægum hita. Ég er einn af þeim leikurum.“

Það hlýtur að krefjast mikillar þolinmæði?

„Já. Og það getur verið erfitt að halda keðjunni tengdri; gæta þess að hún slitni ekki í sundur. Það eru sumir sem lenda í því. Þeir fá kannski ekkert að gera og fara að vinna við eitthvað annað og detta út úr leiklistinni í eitt ár. Og þá dettur maður út úr þessum bransa. Það er mjög fljótt að gerast. Bara um leið og þú ert hættur að sjást, þá gleymistu fljótt. Ég tók mjög snemma ákvörðun um að gera ekkert annað. Bara leika. Þá fer maður í gegnum alls konar tímabil, misgóð og stundum þarf maður að kyngja súru og hugsa með sér að maður ætli að reyna að komast í gegnum þetta .... Þessa niðurlægingu,“ segir Valur og hlær.

„Maður bíður og sér hvort það komi ekki eitthvað annað betra. Og svo smám saman gerist það. Einhver sagði að það væri alltaf pláss fyrir gott fólk í leikhúsinu og það er rétt. Mér finnst rosalega gaman að sjá leikara sem maður sér taka út þroskann; verða betri og betri og betri. Auðvitað spilar vinnusemi þar inn í, en líka sjálfstraust og fleira. Og að vera fengin einhver ábyrgð sem maður stendur undir og þá stækkar fólk um eitt númer.“

Viðtalið í heild sinni má lesa í sunnudagsblaði Morgunblaðsins sem kom út í dag.