Logandi tindar og risaskjaldbökur

Þegar fór að hilla undir gullbrúðkaup hjónanna Brynjólfs Mogensen og Önnu Skúladóttur byrjuðu þau að skipuleggja mikla ævintýraferð en undirbúningur tók um ár. Þau ákváðu að nú væri tími til kominn að láta gamlan draum rætast og var stefnan sett á að ganga Inkastíginn í Perú og fljúga svo þaðan til Galapagos-eyja.
Brynjólfur, sem er bæklunarskurðlæknir á eftirlaunum, og Anna, löggiltur endurskoðandi, eru rétt skriðin yfir sjötugt. Þau hafa ætíð gengið mikið og stunda bæði útivist og golf. Þau voru því í ágætis formi en notuðu árið í fyrra til að ganga á minni fjöll til að komast í gott gönguform fyrir 82 kílómetra göngu um Andesfjöllin.
Hjónin lögðu í hann 11. október í fyrra ásamt vinum sínum, hjónunum Kristínu Einarsdóttur og Kristjáni Má Sigurjónssyni. Flogið var í gegnum London til Cuzco í Perú, en sú borg var höfuðborg Inkaveldisins. Þar hittu þau hópinn sinn en ferðin var skipulögð af bresku ferðaskrifstofunni Exodus Travel. Í ferðamannahópnum voru þrettán manns, fjórir Íslendingar og níu Bretar.

Anna Skúladóttir og Brynjólfur Mogensen nutu lífsins í Perú þar sem þau gengu Inkastíginn. Gangan tók fjóra daga og gist var í tjöldum á leiðinni.

„Þessi ferð var búin að vera á draumaplaninu í mörg ár en það vannst aldrei tími. Svo ákváðum við fyrir ári síðan að nú væri ekki seinna vænna ef við ætluðum að gera þetta og völdum þessi tímamót, gullbrúðkaupið. Það voru mjög margir að draga úr okkur; þetta væri of erfitt og ekki fyrir gamlingja. Ein sagði að þetta væri „one way ticket“ fyrir okkur,“ segir hún og hlær.
Þrátt fyrir þessar ráðleggingar að halda sig heima létu þau slag standa.
„Stína og Stjáni voru strax til í tuskið en við höfum ferðast saman í áratugi,“ segir Brynjólfur.
„Við ákváðum að fyrst við værum að fara til Perú myndum við líka fara til Galapagos því við myndum væntanlega ekki fara aftur til Suður Ameríku, a.m.k. ekki í bráð.“

Logandi tindar allt í kring

Eftir næturgistingu í Cuzco var lagt af stað í dalinn helga áður en gengið var eftir hinum eiginlega Inkastíg. Þau segja fyrsta daginn hafa verið þægilegan enda var þeim gefinn tími til að aðlagast hæðinni. Hann var notaður í styttri göngur þar sem skoðaðar voru fornminjar og merkir staðir. Gist var þá um nóttina í gamalli Inkaborg, Ollantaytambo sem er í 2.800 metra hæð. Næsta morgun var lagt af stað í gönguna miklu en gengu þau með dagpoka. Með í för voru nítján burðarmenn sem báru allar vistir því ekki er hægt að nota burðardýr þarna sökum brattra trappa sem liggja víða um fjöllin. Strangar reglur gilda og mega burðarmenn aðeins bera tuttugu kíló hver. Auk þess fylgdu þessum þrettán manna hópi kokkur, aðstoðarmaður og tveir leiðsögumenn. Hjónin segja vel hafi verið hugsað um þau og þau fengu þrjár máltíðir á dag og millimál, en gangan var fjórir dagar og þrjár nætur og gist var í tjöldum.
„Við fengum alltaf hádegismat á leiðinni þar sem var búið að dúka borð og skreyta diskana. Þeir lögðu sig svo fram við að bera fram fallegan og ofboðslega góðan mat,“ segir Anna.
Fyrstu nóttina sem sofa átti í tjaldi var svefnpokum útdeilt til hópsins. „Brynjólfur fékk alltof lítinn svefnpoka,“ segir hún og hlær.
„Ég var eins og múmía,“ segir hann hlæjandi. „Svefnpokinn var góður en ég var ofvaxinn fyrir pokann,“ segir hann og þau nefna að Íslendingarnir hafi gnæft yfir lágvöxnu heimamennina.
Á öðrum degi göngunnar fóru þau úr 3000 metra hæð í 4.200 og svo aftur niður um 600 metra. „Við hugsuðum bara ég skal, ég skal, eitt skref í einu. Og þá vorum við gamlingjarnir bara oftar en ekki í forystu og göngufélagarnir sögðu: „follow the Icelanders“,“ segir Anna og skellihlær, en þess má geta að Íslendingarnir voru töluvert eldri en Bretarnir.
„Þetta tók aðeins á en þetta var ekki erfitt í sjálfu sér,“ segir Brynjólfur.
„Við keyptum kókalaufspoka í Cuzco. En burðarmennirnir eru allir með stóra kúlu af laufum í kinnunum sem þeir sjúga á leiðinni. Þannig að við fengum okkur litla kúlu og gerðum eins. Ég er sannfærð um það, af því að ég er með asma, að þetta hafi hjálpað,“ segir Anna.
Þriðja daginn var gengið í gegnum regnskóg alsettan litlum orkídeum og segja þau það hafa verið mikið ævintýri. Orkídeurnar voru litlar og fínlegar og undurfagrar í öllum regnbogans litum.

„Við hugsuðum bara ég skal, ég skal, eitt skref í einu. Og þá vorum við gamlingjarnir bara oftar en ekki í forystu og göngufélagarnir sögðu: „follow the Icelanders“,“ segir Anna Skúladóttir sem fór ásamt manni sínum Brynjólfi Mogensen og hjónunum Kristínu Einarsdóttur og Kristjáni Má Sigurjónssyni á Inkaslóðir og til Galapagos-eyja.

„Þessa nótt vorum við vakin klukkan fimm um morguninn til þess að horfa á sólarupprásina sem var þvílíkt sjónarspil að ég hef aldrei séð annað eins,“ segir Anna og útskýrir að í Perú séu 37 tindar sem ná yfir sex þúsund metrum, og sumir þeirra eru jöklar.
„Þegar geislar sólarinnar kíktu yfir fjöllin var svo mikil endurspeglun á jökla og tinda allt í kring að það var eins og að sólin væri að koma upp bæði úr austri og vestri; endurkast geislanna var þvílíkt. Þetta var alveg magnað,“ segir hún.
Brynjólfur segir að þrennt hafi staðið upp úr í ferðinni. „Það var þegar við komum upp í skarðið og fundum að við vorum ekkert sérlega þreytt. Upplifunin var æðisleg og við vorum í sigurvímu. Svo var sólarupprásin stórkostleg. Og það þriðja var þegar við komum í sólarhliðið fyrir ofan Machu Picchu og horfðum niður á Machu Picchu og fjallið fyrir aftan sem gnæfir yfir.“

Dýrin í forgangi

Eftir magnaða daga í Perú var kominn tími á seinni hluta ferðarinnar. Það tók um sólarhring með einni næturgistingu að komast til Galapagos-eyja. Þar áttu þau pantaða hótelgistingu á Puerto Ayora-eyju en þar má finna Darwin-safnið og risaskjaldbökur. Þarna er ekki mikið af ferðamönnum því aðeins tilteknum fjölda ferðamanna er hleypt á eyjarnar í einu. Ferðamenn fá ekki að dvelja nema takmarkaðan tíma á Galapagos og það er langt ferli að sækja um dvalarleyfi og því er gott að skipuleggja ferðina með árs fyrirvara.

Það vantaði ekki risaskjaldbökurnar á Galapagos.

Íslensku ferðalangarnir eyddu dögunum í siglingar um eyjarnar og dýralíf og náttúran skoðuð. Einnig fóru þau á Darwin-safnið sem þau segja stórkostlegt. Þau notuðu líka tímann til að snorkla í tærum sjó og var það helst dýralífið sem vakti áhuga þeirra.
„Dýrin þarna eru algjörlega óhrædd við mannfólkið og þau koma alveg upp að manni, en það er bannað að klappa þeim. Þarna eru fuglar, skjaldbökur, sæljón og eðlur sem bara brosa framan í mann,“ segir Anna og hlær.
„Náttúran þarna er algjörlega ósnortin og manni líður eins og maður sé komin í dýralífsmynd hjá Attenborough. Mér fannst fuglarnir sérstaklega heillandi, það var magnað að vera svona nálægt þeim,“ segir Anna.

Eðlurnar á Galapagos voru spakar.

„Dýrin hafa þarna allan forgang,“ segir Anna og þau nefna að stundum komi fyrir að risaskjaldbaka ákveði að rölta út á veg og draga inn höfuð og fætur. Þá þurfi sex manns með þrjú prik sem rennt er undir hana til þess að færa hana af veginum.
Eftir sextán daga ferð var haldið heim á leið og Anna og Brynjólfur alsæl. „Þetta voru tveir gjörólíkir heimar og báðir mjög áhugaverðir,“ segir Brynjólfur og segist geta mælt með svona ferð fyrir alla.
Anna tekur undir það. „Þetta er ekki eins erfitt og látið er af og það er hugsað rosalega vel um mann, en maður þarf auðvitað að undirbúa sig vel og vera í þokkalegu formi til þess að geta notið þess betur.“

Gengið var í gegnum regnskóg á Inkastígnum.

Viðtalið birtist í Sunnudagsblaði Morgunblaðsins um helgina.