Bryndís Schram, eiginkona Jóns Baldvins Hannibalssonar, segir frásögn konu þar sem hún sakar Jón Baldvin um kynferðisbrot vera „hugarburð og heilaspuna“. Sagan er ein af þeim 23 nafnlausu frásögnum kvenna af kynferðislegri áreitni Jóns Baldvins, fyrrverandi utanríkisráðherra og formanns Alþýðuflokksins, sem birtar voru á mánudag.
Í umræddri frásögn, sem mbl.is hefur fjallað um, segir konan frá því að Jón Baldvin hafi sem utanríkisráðherra verið yfirmaður föður hennar sem verið hafi sendiherra í London árið 1991 þegar hann bað hana um að setjast í fangið á sér í veislu á heimili foreldra sinna.
„Hann er blautur af svita og lyktar hræðilega. Lyktin.... hún var svo stæk. Og hann grípur um brjóstin á mér og sleikir á mér eyrun og hálsinn. Ég lít upp eftir hjálp og sé Bryndísi. En hún er að brosa. Hún brosir til mín. Og ég frýs,“ segir meðal annars í frásögn konunnar.
Bryndís neitar að umrætt atvik hafi átt sér stað. „Að ég hafi verið viðstödd, og aumkast yfir skíthælinn, sem þar er lýst, væntanlega af meðfæddri aumingjagæsku; og beðið stúlkuna að fyrirgefa honum. Trúlegt – eða hitt þó heldur!“ segir í aðsendri grein Bryndísar í Fréttablaðinu í dag.
Í frásögn konunnar segir að verst geymda leyndarmál hennar sé hatur hennar á hjónunum. Bryndís svarar henni með því að segja að hún myndi aldrei biðja griða manni sem hegðar sér eins og þarna er lýst. „Nú er „verst geymda leyndarmál“ söguberans – „hatur (hennar) á þeim hjónum“, eins og hún orðar það sjálf, ekki lengur leyndarmál. Hún hefur veitt hatri sínu útrás,“ skrifar Bryndís.
Bryndís segist geta svarað fyrir frásögn konunnar þar sem hún hefur nú stigið fram í sviðsljósið. „En hvað með allar hinar, sem fela sig á bak við nafnleynd? Svo lengi sem þær þora ekki að standa við orð sín, hljóta þau að teljast „dauð og ómerk“,“ skrifar Bryndís.
Þá ber hún atburðarás síðustu daga og vikna, frá því að fjallað var um frásagnir kvenna af kynferðislegri áreitni Jóns Baldvins, saman við hatur sem hún hefur áður horfst í augu við á lífsleiðinni tengt starfi eiginmanns hennar í stjórnmálum. Nú sé hatrið hins vegar „afskræmt af heift og hefnigirni út yfir gröf og dauða. „Það er helsjúkt og hamslaust,“ segir Bryndís.
Hún spyr jafnframt: „Hvers vegna þessi iðandi ormagarður af hatri? Lifi ég í þjóðfélagi sem er sjúkt? Þarf þetta þjóðfélag áfallahjálp? Og hvar er hennar að leita?“