Staurblankur eftir 3000 km á hjóli

Viktor Freyr Joensen, liðlega tvítugur íslenskur matreiðslunemi, er staddur í Perugia á Ítalíu. Hann er staurblankur. Þess vegna hamast hann þessa stundina við að læra nokkur orð í ítölsku áður en hann byrjar að vinna, sem verður á allra næstu dögum, vonar hann. Hann er að fara að vinna í eldhúsi á veitingastað og reyna að safna sér smá pening, svo hann geti haldið áfram ferðalagi sínu. Hann langar að hjóla hringinn í kringum heiminn.

„Ég keypti bara hjól og flaug til Noregs. Ég hef aldrei vitað hvert ég ætla næsta dag, nema bara þegar ég ákveð það á kvöldin inni í tjaldi,“ segir Viktor, sem er búinn að hjóla 3000 kílómetra frá því 18. maí.

Og myndbandið hér að ofan er samsett úr nokkrum hápunktum ferðarinnar.

Frá Noregi til Svíþjóðar, frá Svíþjóð til Danmerkur, frá Danmörku til Þýskalands, frá Þýskalandi til Hollands, frá Hollandi til Belgíu, frá Belgíu til Lúxemborgar, frá Lúxemborg til Frakklands, frá Frakklandi til Sviss, þaðan yfir Alpana til Ítalíu, til Mílanó og svo til Perugia. Þar er hann þegar blaðamaður nær símasambandi við hann alla leið suður í 30 gráðurnar. „Ég vildi að ég gæti þulið upp alla bæina líka en þeir eru bara svo margir að það er ekki hægt,“ segir hann og hlær.

„Ég sit hérna bara rólegur núna. Það var planið að staldra aðeins við á Ítalíu til að safna pening. Ég er eins blankur og hægt er núna en ég fékk vinna í eldhúsi hérna. Það krefst einhverrar lágmarksítölskukunnáttu, þannig að ég þarf að nýta tímann þar til ég byrja,“ segir Viktor, sem sér fram á að vera á Ítalíu í nokkra mánuði núna, þangað til hann getur haldið aftur af stað.

Af stað hvert? Kemst hann lengra en hingað? „Draumurinn er að klára hringinn í kringum heiminn. Ég er búinn með næstum því alla Evrópu núna, þannig að nú er það að halda áfram,“ segir Viktor.

Varð þreyttur á því að stara á skjáinn í World Class

Það er langt ferðalag að baki, sem á sér enn lengri aðdraganda. Viktor var á æfingahjólinu í World Class heima á Íslandi í vor og hafði verið þar dag eftir dag að horfa á mismunandi sýndarlandslag á skerminum á hjólinu. Þar gat hann valið um Ítalíu, Frakkland, Sviss. Hann þreyttist smám saman á sýndarveruleikanum og hugsaði á endanum: „Af hverju fer ég ekki bara sjálfur til Ítalíu, Frakklands, Sviss?“

Úr varð, hann keypti hjól, miða aðra leið til Noregs og hér er hann nú. En hann vissi í fyrstu ekkert hvað hann var að fara út í.

„Og það var skrautlegt. Fyrstu dagana var ég svolítið hugsi yfir því hvað ég væri eiginlega búinn að koma mér út í,“ segir hann. „Ég lenti í alls konar hræðilegu veseni. Það byrjaði einhver rigningarstormur að elta mig, og ég bara með tjald að reyna að finna stað til að sofa á, fullkomlega þekkingarlaus um staðina sem ég var á,“ segir hann. Þannig voru fyrstu dagarnir.

„En svo hélt ég áfram,“ segir hann. Hann setti sér lágmark um að hjóla alltaf 50 kílómetra á dag, sama hvað tautaði og raulaði. Þeir urðu þó að meðaltali um 70-80 kílómetrar á dag.

„Þetta fór að verða fallegra, fallegra og fallegra,“ segir hann. „Því lengra sem maður fór þroskaðist maður og vandist þessu. Stór vandamál urðu bara lítil,“ segir Viktor.

Eins og týndur smákrakki símalaus

Stór vandamál, lítil vandamál, það er spurning hvað maður kallar það að vera netlaus einn í miðri Evrópu. Það verður kannski að flokkast sem stórt. „Í Hollandi og Belgíu virkaði ekki netið í símanum mínum og þá fann ég fyrst hvað ég þarf símann minn mikið. Ég var bara eins og týndur smákrakki,“ segir Viktor og hlær, þó að samanburðurinn sé ekkert grín.

Hann segir símann mikið þarfaþing á þessu ferðalagi. Hann hefur meðferðis hleðslubanka, svo hann geti haldið lífi í símanum og hefur ófáum sinnum lent í hremmingum við að reyna hlaða græjuna.

„Þar sem maður er nú að halda kostnaðinum í lágmarki hérna viðurkennir maður að maður hefur verið að laumast inn á tjaldsvæði svona þegar ljósin eru slökkt um kvöldmatarleytið,“ segir Viktor sem hefur þannig verið að hlaða batteríin í tvennum skilningi á þessu næturbrölti sínu á vegum Evrópu.

Ef þér er boðinn matur, þá borðarðu hann

Daglega hefur Viktor verið að hjóla um 70-80 kílómetra á dag og það er ekki eins og hver annar hjólatúr. „Þetta tekur svakalega á stundum og ég hjóla allt, fyrir utan ein göng sem ég mátti ekki hjóla í gegnum í Sviss. Þá tók ég lest. En þetta er glíma, andleg og mjög líkamleg,“ segir hann en kemur í sömu mund á framfæri þakklæti til allra sem hafa stutt hann og aðstoðað á þessari leið.

Viktor er einn á ferð en á vegi hans hafa orðið tímabundnir ferðafélagar. Þá hafa hann og þeir leitt saman hesta sína, sem sé hjólin, einhvern ákveðinn kafla af leiðinni. „Það var mikill innblástur að fara samferða 67 ára Hollendingi, vini mínum Arie. Við hjóluðum saman í tvo daga. Hann er alger reynslubolti í þessu, búinn að vera í Víetnam og Tælandi að hjóla, og ég gat varla haldið í við hann, 67 ára gamlan manninn!“ segir Viktor.

Þeir hjóluðu saman í tvo daga en Viktori tókst að læra mikilvæga lexíu af Arie, sem er reyndari en Viktor í að gernýta sér gestrisni Evrópumanna. „Hann kenndi mér bestu regluna sem ég hef tileinkað mér á þessari ferð. Það er að ef fólk býður þér í mat, þá er alveg sama hvort þú sért nýbúinn að borða, ekki með matarlyst eða hvað sem það er, þá þiggurðu það. Ef þér er boðinn matur, þá borðarðu hann,“ segir Viktor, sem nú vippar sér hinum megin við borðið, og fer að elda mat ofan í svanga Ítali. Það verður þó ekki ókeypis, heldur launað, og senn kemst hann af stað á ný. Á vit ævintýranna, svo ekki sé fastar að orði kveðið.