Segir hræðilega pabbabrandara

Flest­ir þekkja rit­höf­und­inn Ein­ar Kára­son, sem skrifað hef­ur bæk­ur í ára­tugi við góðan orðstír. Færri þekkja þó mann­eskj­una á bak við rit­höf­und­inn. Morg­un­blaðið leitaði því til dótt­ur hans, Kamillu Ein­ars­dótt­ur, sem fetað hef­ur í fót­spor föður síns. Hún gaf út bók­ina Kópa­vogskróniku, en leik­verk skrifað upp úr bók­inni var frum­sýnt í Þjóðleik­hús­inu 14. mars.

Kom eins og rautt strik

Hún var nítj­án merk­ur þegar hún fædd­ist og alltaf mjög hraust. Hún var mjög bráðþroska, svaka­lega skap­góð og hafði alltaf góða mat­ar­lyst sem krakki. Henni fannst all­ur mat­ur góður, nema hafra­graut­ur, það hef­ur hún frá mér,“ seg­ir Ein­ar Kára­son um dótt­ur sína Kamillu sem skírð er eft­ir móður hans.

Kamilla unir sér vel í fang­inu á pabba sín­um þegar hún var lít­il stelpa. Ljós­mynd/​Aðsend

Ein­ar og kona hans Hild­ur Bald­urs­dótt­ir eiga fjór­ar dæt­ur, Þór­unni, Kamillu, Hildi Eddu og Júlíu Mar­gréti og er Kamilla önn­ur í röðinni. Hild­ur Edda er fædd aðeins einu og hálfu ári á eft­ir Kamillu og urðu þær að von­um nán­ar.

„Þær voru næst­um eins og tví­bur­ar. Kamilla svaraði alltaf fyr­ir þær báðar. Hún sagði alltaf „við“, og „okk­ur finnst“. Stund­um sagði hún „okk­ur finnst þetta ekki gott,“ en svo kom kannski í ljós þegar sú yngri var tíu ára að henni þótti þetta al­veg gott. Hún var mjög passa­söm og góð við hana og auðvitað stjórnaði öllu. Það gerðist einu sinni að eitt fimm ára hrekkju­svín var að stjaka við þeirri litlu úti á leik­velli á leik­skól­an­um. Þá kom Kamilla eins og rautt strik, en hún var í rauðum anorak, og réðst á dreng­inn þannig að sá á hon­um. Þegar for­eldr­ar hans komu að sækja dreng­inn var hann kom­inn með glóðar­auga. Þau spurðu hvað hefði komið fyr­ir og var bent á þessa litlu rúm­lega tveggja ára ljós­hærðu og blá­eygðu stúlku,“ seg­ir hann kím­inn.

Kæru­laus og sam­visku­söm

Ein­ar seg­ir að Kamilla hafi átt auðvelt með nám en hafi oft látið annað ganga fyr­ir. „Hún tók sér pásu frá MH; það var of mik­il lausung þarna í svona áfanga­kerfi. En svo fór hún aft­ur og kláraði og fór svo í há­skól­ann.“

„Mamma dró hann einu sinni á sam­kvæm­is­dansa­nám­skeið og það var það hræðileg­asta sem nokk­ur hafði séð. Hon­um finnst hann, eft­ir ákveðið magn af bjór, mjög góður söngv­ari. Ég er ekki viss um að aðrir myndu taka und­ir það,“ seg­ir Kamilla um pabba sinn. mbl.is/Á​sdís

Hvernig mann­eskja er hún núna, sem full­orðin?

„Hún er glaðlynd og skemmti­leg. Mér finnst hún ekk­ert hafa breyst, alltaf sama týp­an, orðhepp­in og laun­fynd­in. Hún er svaka­lega snögg til svars, og á það til að segja eitt­hvað óviðeig­andi. Ég hlæ mig stund­um al­veg mátt­laus­an. Ég hef mik­inn húm­or fyr­ir því. Hún er skemmti­leg blanda af kæru­leysi og sam­visku­semi. Hún hef­ur aldrei haft neinn sér­stak­an áhuga á að eign­ast hluti eða græða pen­ing. En hún pass­ar að hlut­irn­ir séu í lagi og borg­ar sína reikn­inga.“

Barþjónn á nekt­arstað

Nú kom Kópa­vogskrónika út fyr­ir einu og hálfu ári. Var hún eitt­hvað að ráðfæra sig við þig?

„Nei. Ég frétti bara að hún væri að semja við út­gáfu­fyr­ir­tæki. En þetta kom mér ekki á óvart. Ég vissi ekk­ert um hvað bók­in væri; vissi bara titil­inn,“ seg­ir Ein­ar og viður­kenn­ir að hann hafi verið for­vit­inn.

„Mér fannst bók­in mjög skemmti­leg. Sama ár gaf litla syst­ir henn­ar Júlía út Drottn­ing­una af Júpíter og ég Storm­fugla.“

Þannig að hún er að feta í þín fót­spor, bjóstu við því?

„Það kom mér ekki á óvart. Það var einn höf­und­ur sem ég átti og las all­an, Char­les Bu­kowski, og Kamilla var líka mjög upp­tek­in af hon­um og spændi hann all­an í sig. Ég sá áhrif þaðan. Hann vann um tíma sem póst­ur og gaf út bók sem hét Post Office. Ég held að það hafi verið ástæðan fyr­ir því að hún var að vinna hjá póst­in­um einn vet­ur þegar hún tók pásu í menn­tó. Svo fór hún að vinna sem dyra­vörður á skemmti­stað og barþjónn á nekt­ar­klúbbi. Ég var alltaf með það á hreinu að þetta væri part­ur af því að búa til bak­grunn fyr­ir höf­und­inn.“

Hermdi allt eft­ir for­eldr­un­um

Hvernig pabbi var hann?

„Ótrú­lega ljúf­ur. Ég auðvitað fattaði það ekk­ert alltaf sem barn og ung­ling­ur en þegar ég elt­ist þá skildi ég hvað ég var hepp­in,“ seg­ir hún.

„Okk­ur fannst hann auðvitað leiðin­leg­ur þegar hann var að segja okk­ur að taka til og svona, eða vildi ekki kaupa Cocoa Puffs dag­lega,“ seg­ir hún og hlær.

„Mamma og pabbi drógu okk­ur með í ferðalög út um allt, en þau voru korn­ung þegar við vor­um orðnar þrjár. Svo spilaði pabbi fyr­ir okk­ur tónlist. Þegar ég var ung­ling­ur fannst mér for­eldr­ar mín­ir hallæris­leg­asta fólk í heimi,“ seg­ir Kamilla og nefn­ir að móðir henn­ar, Hild­ur Bald­urs­dótt­ir, vinni á bóka­safni og faðir henn­ar sé rit­höf­und­ur, eins og alþjóð veit.

„Þess vegna finnst þeim svo fyndið núna að ég skuli búa í næsta húsi við þau í Hlíðunum og ég eigi fullt af dætr­um og kött og vinni á bóka­safni og skrifi bæk­ur. Það er bara eins og ég hafi hermt allt eft­ir þeim!“ seg­ir Kamilla og hlær.

Hann er kattaóður

Kamilla seg­ir pabba sín­um vera mjög annt um bæði börn og dýr. „Hon­um finnst börn og lít­il dýr það skemmti­leg­asta í heimi. Ef hann fengi að velja myndi hann aldrei um­gang­ast annað. Við höf­um alltaf átt ketti og stund­um páfa­gauka, fiska og annað. En hann er kattaóður. Núna þegar við syst­urn­ar erum orðnar stór­ar eru kett­irn­ir bún­ir að taka við. Hann á núna tvo ketti og hann hef­ur miklu meiri áhyggj­ur af þeim en okk­ur. Ef hann fer til út­landa hring­ir hann þris­var á dag í okk­ur all­ar til að at­huga hvort bun­an sé rétt.“

Blaðamaður hvá­ir. Bun­an?

„Já, sko, kett­irn­ar drekka bara úr baðkar­inu, þannig hann þarf að láta renna rétta bunu fyr­ir þá. Þetta er auðvitað það sem þau hafa vanið kett­ina á og þeir fá þessa þjón­ustu. Hann vakn­ar nokkr­um sinn­um á nótt­inni til að tékka hvort bun­an sé ekki hár­rétt. Hann sit­ur og stend­ur eins og kett­irn­ir vilja. Hann seg­ir til dæm­is að læðan vilji leggj­ast á mjög ákveðinn hátt og á ákveðnum tíma dags á teppi í sóf­an­um. Þetta er rosa­legt ofdek­ur. Þetta er verra en að vera með þrjú ung­börn. Enda vill eng­inn passa þessa ketti, þeir eru svo erfiðir og ofdekraðir. En okk­ur finnst þetta bara fyndið. Svo erum við all­ar með ketti nema elsta syst­ir mín fór í hund­ana,“ seg­ir hún. 

Pabbi rit­vélaviðgerðarmaður

Hvernig var það þegar þú varst krakki að eiga pabba sem var rit­höf­und­ur?

„Þegar ég var lít­il þá öf­undaði ég krakka sem áttu pabba sem var í vinn­unni. Krakka sem gátu farið og heim­sótt pabba á skrif­stof­una. Eitt árið vann hann sem formaður Rit­höf­unda­sam­bands­ins og það var æðis­legt! Loks­ins átt­um við al­menni­leg­an pabba eins og hinir krakk­arn­ir,“ seg­ir hún og hlær.

Kamilla fetaði í fót­spor föður síns og er nú rit­höf­und­ur. Sem barn hélt hún um skeið að hann væri rit­vélaviðgerðarmaður. mbl.is/Á​sdís

„Ég man að ég þurfti oft að út­skýra af hverju pabbi væri ekki í vinnu. Lengi vel héld­um við, og marg­ir, að hann væri að laga rit­vél­ar. Hann var alltaf inni í her­bergi að vesen­ast með rit­vél­ar þannig að við syst­ur lögðum bara sam­an tvo og tvo,“ seg­ir Kamilla sem hélt þá lengi vel að faðir sinn væri rit­vélaviðgerðarmaður.

„Við sögðum vin­um okk­ar það. Svo komst það upp þegar for­eldr­ar vina okk­ar hringdu og báðu hann um að laga ein­hverja brauðrist eða eitt­hvað. Þá höfðum við sagt að pabbi væri svona hel­víti lunk­inn. Hann sem get­ur ekki lagað neitt. Hann get­ur varla skipt um peru. Hann er al­veg laus við hand­lagni. Hann í al­vöru hring­ir í mig til að biðja mig um að skipta um peru. Ég hef í al­vöru aldrei séð hann gera við neitt, nema hann teip­ar stund­um hluti sem brotna sam­an,“ seg­ir Kamilla og bros­ir.

Spil­ar með Lunch United

Nú er pabbi þinn góður rit­höf­und­ur, er hon­um fleira til lista lagt?

„Góð spurn­ing. Hann er alla vega ekki góður dans­ari. Mamma dró hann einu sinni á sam­kvæm­is­dansa­nám­skeið og það var það hræðileg­asta sem nokk­ur hafði séð. Hon­um finnst hann, eft­ir ákveðið magn af bjór, mjög góður söngv­ari. Ég er ekki viss um að aðrir myndu taka und­ir það,“ seg­ir hún.

Hvernig karakt­er er hann?

„Í rétta fé­lag­skapn­um er hann rosa hress og elsk­ar at­hygli og seg­ir sög­ur. Þá er völl­ur á hon­um. En hann er ekki svona hvar sem er og er ekk­ert fyrst­ur til að heimta orðið. Ég þekki hann sem pabba og finnst hann mjög um­hyggju­sam­ur. Hann er sá fyrsti sem ég myndi hringja í ef mig vantaði eitt­hvað úti í apó­teki eða eitt­hvað, hann væri alltaf til í að skutla mér,“ seg­ir Kamilla en það kem­ur svo í ljós að hún er ekki með bíl­próf.

„Hann er rosa­lega óþol­in­móður. Stjarn­fræðilega. Ég virðist hafa erft það því miður. En á móti kem­ur að við erum bæði svaka­lega stund­vís,“ seg­ir hún.

Seg­ir brand­ara fjór­um sinn­um

Er pabbi þinn mik­ill sögumaður?

„Já, já. Hann seg­ir sum­ar sög­ur oft. Svo seg­ir hann oft bara sömu lé­legu brand­ar­ana. Hann seg­ir hræðilega pabba­brand­ara. Ég hef reynt mikið að venja hann af þessu en það geng­ur illa. Hon­um finnst sjálf­um þeir vera fyndn­ir. Og ef hann fær ekki viðbrögð seg­ir hann kannski brand­ar­ann fjór­um sinn­um af því að hann held­ur að maður hafi ekki heyrt í fyrstu skipt­in; það er al­veg skelfi­legt. Svo finnst hon­um rosa fyndið að þykj­ast labba á hluti og detta. En hann á betri húm­or sem hann dreg­ur upp spari,“ seg­ir hún.

Ítar­legt viðtal við Ein­ar og Kamillu er í Sunnu­dags­blaði Morg­un­blaðsins um helg­ina.