„Aldrei á allri minni ævi hefur mér liðið jafnilla,“ segir Sigríður H. Kristjánsdóttir, 48 ára, verkefnastjóri hjá Atlantik, um reynslu sína af COVID-19. Hún var útskrifuð í gær úr einangrun og eftirliti eftir að hafa verið heima í 44 daga.

Hún vekur athygli á því hve illa hún veiktist í færslu á Facebook og hvetur þar fólk til þess að halda sig heima: „Það á líka við þig. Ekki bara hina,“ skrifar hún.

Sigríður veiktist í skíðaferð í Madonna á Ítalíu seint í febrúar og fór sem betur fer í sóttkví þegar hún kom heim. 10. mars fór hún í sýnatöku og greindist með veiruna. Hún var með hita og ansi slöpp en var viss um að sér myndi batna á næstu dögum. Raunin varð allt önnur.

Sigríður var í skíðaferð á Ítalíu með eiginmanni sínum og vinahjónum þegar hún smitaðist af veirunni. Þar segir hún starfsfólkið hafa gert lítið úr faraldrinum: „It's just a flu.“ Ljósmynd/Aðsend

„Ég var slegin niður um tveimur dögum síðar og lá allt að því rænulaus eða í móki allan sólarhringinn næstu 12 daga. Fékk háan hita, mikinn hósta, hroll, höfuðverk, ógleði, uppgang, missti bragð- og lyktarskyn, var lystarlaus með öllu, gat ekki talað né staðið í fæturna. Strax á fyrsta degi og daglega síðan hef ég fengið símtal frá hjúkrunarfræðingum og læknum, stundum oftar en einu sinni á dag. Ég fékk eitt verkefni og það var að drekka. Skipti engu máli þó ég gæti ekki borðað, en ég yrði að drekka. Verkefnið gekk þokkalega með aðstoð eiginmannsins sem reyndi að koma einhverri næringu ofan í mig sem var helst Powerade og Malt. Siggi [eiginmaðurinn] segir mér að það eina sem hann gat fengið mig til að borða þessar tvær vikur hafi verið skál af súrmjólk af og til. Hann var vakinn og sofinn yfir mér í gegnum þetta. Passaði að ég drykki, að ég tæki þær pillur sem ég átti að taka og reyndi að láta mig borða. Sumar nætur vaknaði hann og tékkaði þá á mér og hvort ég andaði ekki örugglega. Mín stoð og stytta í lífinu,“ skrifar Sigríður.

Lögð inn á sjúkrahús vegna áhyggja af blóðtappa

Batinn reyndist of hægur að mati lækna, hún var enn mjög slöpp 27. mars, þannig að eftir myndatökur, aðrar prufur og almenna skoðun dagana á undan var Sigríður lögð inn á sjúkrahús til þess að kanna hvort hún væri með blóðtappa í lungum. „Fyrirhöfnin að flytja smitaðan einstakling frá göngudeildinni og í innlögn er alveg gríðarleg. Mannskapurinn, búnaðurinn sem þetta fólk þarf að klæða sig í og úr, loka þurfti spítalanum frá inngangi og upp á 6. hæð meðan farið var með mig í gegn og sótthreinsa alla snertifleti á leiðinni. Sama ferli þegar flytja þurfti mig úr einangrunarstofunni í tölvusneiðmyndatöku um kvöldið. Starfsfólkið sem tók á móti mér á spítalanum var yndislegt og vel um mig hugsað að öllu leyti, eins og allt það góða fólk sem ég hafði hitt augliti til auglitis eða gegnum símtöl vikurnar á undan. Sem betur fer voru engin merki um blóðtappa eftir myndatökuna og súrefnismettun varð betri eftir sólarhring. Ég var því útskrifuð seinnipart þriðjudagsins 31. mars og send heim í áframhaldandi einangrun þar sem ég fékk áfram dagleg símtöl frá læknum og hjúkrunarfræðingum,“ skrifar Sigríður.

Grét í símann

Þegar Sigríður skrifar mók meinar hún raunverulega mók. Það hrekkur skammt þegar hún reynir að rifja upp einstaka daga þessa tímabils, enda eru þeir í móðu. „Á einhverjum tímapunkti þegar veikindin voru sem verst vitjaði mín læknir. Ég man ekkert hvenær það var eða hvað hann sagði nema að ég átti að taka átta parkdódín á dag til að haldi niðri hita og hósta. Mókið varð ekki minna við það en ég svaf allavega þokkalega á nóttunni. Læknar og hjúkrunarfræðingar hringdu í mig daglega, stundum oftar en einu sinni á dag. Ég man ekki mikið eftir hvað var sagt í þeim símtölum og ég gat ekkert talað án þess að fá óstjórnlegan hósta. Ég man þó að í einhver skipti grét ég í símann af vanlíðan og algjöru vonleysi,“ skrifar Sigríður.

Það fór að birta til undir lok mars og „löturhægt virðist þetta vera að koma“ segir Sigríður. Hún býr sig undir að það taki margar vikur að ná fullri orku og úthaldi. Úthaldsmínútum fer þó fjölgandi og framfarirnar eru nokkrar. Það var ánægjulegt að fá matarlyst á nýjan leik: „Ég fór að ranka við mér í kringum 24. mars og smám saman að fá matarlyst næstu daga á eftir. Hafði þá helst lyst á brauði með kavíar, vatnsmelónu og skinkuhornum og hrökkkexi sem vinkonur mínar og dóttir voru svo yndislegar að baka og færa mér. Mig langaði líka voðalega mikið í Mentos. Ég hef aldrei borðað Mentos.“

Tengdar fréttir

Kórónuveiran Covid-19

Ekkert um alvarleg veikindi

• Skyldasti ættingi SARS „var í þeirra eigin ísskáp“
• Almenningur fékk ekki nægan aðgang að samningum
• Við höfum „runnið til baka niður brekkuna“
• Grípa til aðgerða: Covid-19 breiðist hratt út

» Fleiri tengdar fréttir

• Blogga um frétt