Kunnuglegu nafni bregður fyrir á dagskrá Landsréttar í vikunni, en þá mun CLN-málið svokallaða, sem einnig hefur verið nefnt Chesterfield-málið, vera flutt fyrir dómstólnum. Samtals hafa þrír dagar verið teknir frá undir málflutninginn í Landsrétti, en spilaðar verða 10,5 klukkustundir af upptökum auk málflutnings saksóknara og verjenda. Málið hefur farið fram og aftur í dómkerfinu undanfarin 5-6 ár, fyrri dómur ógiltur, málinu vísað frá og svo aftur tekið á dagskrá.
Í málinu voru þeir Hreiðar Már Sigursson, fyrrverandi forstjóri Kaupþings, Sigurður Einarsson, fyrrverandi stjórnarformaður og Magnús Guðmundsson, fyrrverandi bankastjóri bankans í Lúxemborg, ákærðir fyrir umboðssvik með því að hafa í sameiningu misnotað aðstöðu sína hjá bankanum og stefnt fé hans í verulega hættu þegar þeir fóru út fyrir heimildir til lánveitinga með nánar tilgreindum hætti.
Fjárhæðir lánanna sem um ræðir námu rúmlega 508 milljónum evra og voru veitt á tímabilinu ágúst til október 2008 en lánin voru samkvæmt ákæru notuð til að kaupa lánshæfistengd skuldabréf af Deutsche Bank sem tengd voru skuldatrygingaálagi Kaupþings með það að markmiði að lækka skuldatryggingaálagið.
Upphaflega var málið flutt í lok árs 2015 og féll dómur í í Héraðsdómi Reykjavíkur í byrjun árs 2016. Voru þremenningarnir þá sýknaðir. Áfrýjaði ákæruvaldið málinu til Hæstaréttar, en á þeim tíma hafði Landsréttur ekki tekið til starfa.
Eftir að héraðsdómur gekk um málið komu fram upplýsingar um samkomulög sem gerð höfðu verið um greiðslur til Kaupþings annars vegar og eingarhaldsfélaganna Chesterfield United of Partridge Management Group hins vegar en á grundvelli samkomulagsins var hætt við málshöfðun aðilanna gegn Deutsche Bank. Var talið að greiðslurnar kæmu frá Deutsche bank. Samkomulagið hljóðaði upp á 425 milljónir evra en af þeirri fjárhæð áttu 400 milljónir evra að renna til Kaupþings.
Vildu þremenningarnir að málinu yrði vísað frá dómi meðal annars á þeim grundvelli að lögregla hefði ekki rannsakað ástæður þess að samkomulagið var gert en Hæstiréttur féllst ekki á þá kröfu með vísan til þess að því yrði ekki slegið föstu að rannsókn málsins hefði verið í ósamræmi við nánar tilgreind lög um meðferð sakamála.
Hæstiréttur taldi hins vegar að ekki lægi fyrir að hvaða ástæðum fallist hefði verið á að inna greiðslur samkvæmt samkomulaginu af hendi, né með hvaða rökum á á grundvelli hvaða gagna bankinn og eignarhaldsfélögin tvö reistu málsóknir sínar um greiðslur á hendur Deutche bank á. Taldi Hæstiréttur að frekari rannsókn gæti haft þýðingu við mat á hvort skilyrðum umboðssvika hefði verið fullnægt og var sýknudómurinn og meðferð málsins fyrir héraði frá upphafi aðalmeðferðar ómerkt og málinu aftur vísað í hérað.
Ákæruvaldið sendi fyrirspurnir bæði á Kaupþing og Deutsche bank vegna greiðslnanna áður en málið var tekið fyrir í héraði. Sagði Kaupþing að það vissi ekki með vissu af hverju bankinn hefði greitt þessar fjárhæðir, en lögmaður Deutsche bank sagði að gengið hefði verið til samningaviðræðna við þrotabúið og félögin tvö vegna málshöfðananna. Greiðslurnar væru þó ekki viðurkenning á ólögmætri háttsemi bankans né skaðabætur. Töldu þremenningarnir að ákæruvaldið hefði með þessu ekki rannsakað ástæður greiðslnanna nægjanlega vel og kröfðust frávísunar og tók héraðsdómur undir það og vísaði málinu frá. Var það í september árið 2018.
Ákæruvaldið kærði þessa niðurstöðu til Landsréttar sem úrskurðaði svo um að héraðsdómi bæri að taka málið til efnislegrar meðferðar. Var vísað til þess að ákæruvaldið taldi samkomulagið milli Deutsche bank, Kaupþings og félaganna tveggja ekki hafa þýðingu fyrir grundvöll málsins um hvort skilyrði fyrir umboðssvikum hafi átt sér stað.
Niðurstaða héraðsdóms í júlí 2019 var aftur á sömu leið og þegar málið var þar dæmt árið 2016. Þremenningarnir voru allir sýknaðir. Var það niðurstaða dómsins að ósannað væri að ásetningur ákærðu, Hreiðars Más og Sigurðar, hafi staðið til þess að misnota aðstöðu sína í auðgunarskyni með því að veita lán þau sem rakin voru í ákærunni.
Var málinu áfrýjað í ágúst sama ár og hefur nú beðið þess að komast á dagskrá Landsréttar í um eitt og hálft ár.