Greiði 1,4 milljónir eftir deilur í Dalabyggð

Hæstiréttur hefur dæmt hjón til að greiða þremur mönnum sem keyptu af þeim lögbýli árið 2017 1,4 milljónir kr. í skaðabætur vegna hreinsunar fasteignarinnar.

Fram kemur í dómi Hæstaréttar að þrír menn hafi keypt Hróðnýjarstaði í Dalabyggð á 100.000.000 kr. en þeir töldu að býlið hafi verið haldið margvíslegum göllum og þá einkum íbúðarhús á jörðinni. Kaupendurnir töldu sig eiga rétt á skaðabótum eða afslætti af kaupverðinu.

Hjónin voru sýknuð af öllum kröfum mannanna fyrir Landsrétti en héraðsdómur hafði hins vegar dæmt þeim bætur vegna kostnaðar við hreinsun á vélageymslu og við að fjarlægja járnarusl sem var við húsin og undir barði þar nálægt.

Deilt um það hvort húsið væri „almennt í góðu standi“

Ágreiningurinn laut í fyrsta lagi að því hvort í ákvæði í söluyfirliti um að íbúðarhúsið væri „almennt í góðu standi“ hefði falist sérstakt loforð um ástand hússins sem reynst hefði rangt í skilningi 27. gr. laga um fasteignakaup.

Í öðru lagi hvort hjónin hefðu vanrækt upplýsingaskyldu sína samkvæmt 26. gr. sömu laga hvað varðar ástand íbúðarhússins eða kaupendurnir vanrækt aðgæsluskyldu sína samkvæmt 29. gr. laganna.

Í þriðja lagi hvort þeir ágallar sem voru á íbúðarhúsinu hefðu rýrt verðmæti fasteignarinnar svo nokkru varðaði í skilningi 18. gr. laganna.

Í dómi Hæstaréttar kom fram að yfirlýsing um ástand hússins í söluyfirliti hefði verið almenns eðlis. Ekki væri þar vísað til tilgreindra eiginleika íbúðarhússins eða hluta þess heldur væri einungis sagt að ástand þess væri almennt gott. Taldi Hæstiréttur að ekki væri um rangar upplýsingar að ræða í skilningi 27. gr. laganna.

Vissi um ágalla á gólfefnum

Þá taldi Hæstiréttur að eiginmaðurinn hefði vitað um ágalla á gólfefnum en vanrækt að upplýsa kaupendur um þá ágalla. Um afleiðingar þeirrar vanrækslu bæri að líta til þess að aðgæsluskylda kaupanda í fasteignakaupum samkvæmt 3. mgr. 29. gr. laga nr. 40/2002 víki við þessar aðstæður fyrir upplýsingaskyldu seljanda. Því væri um að ræða galla á íbúðarhúsinu í skilningi 26. gr. laganna og voru hjónin dæmd til greiðslu skaðabóta vegna þeirra.

Þá taldi Hæstiréttur ekki efni til að telja að ágallar á hinni seldu fasteign í skilningi 18. gr. laga nr. 40/2002, sem námu 7,53% af kaupverði, rýrðu verðmæti hennar svo nokkru varðaði í skilningi greinarinnar. Voru hjónin því sýknuð af kröfu um skaðabætur eða afslátt á þeim grunni.

Loks taldi Hæstiréttur að hjónin hefði borið með vísan til 10. gr. laganna skylda til að fjarlægja úr útihúsum og af jörðinni þá hluti og rusl sem ekki voru not fyrir við áframhaldandi búrekstur. Var þeim því gert með vísan til matsgerðar að greiða kaupendunum sameiginlega 1.366.299 krónur í skaðabætur vegna hreinsunar fasteignarinnar.

Hjónunum var ennfremur gert að greiða mönnunum samtals 1.500.000 krónur í málskostnað á öllum dómstigum.

• Blogga um frétt