Mansalsmál ekki fyrir Hæstarétt

Hæstiréttur hefur synjað ríkissaksóknara um leyfi til að áfrýja dómi Landsréttar frá 17. febrúar í máli konu sem ákærð var fyrir mansal og brot í nánu sambandi gagnvart fjórum stjúpbörnum sínum.

Sýknaði Landsréttur konuna sem Héraðsdómur Reykjavíkur hafði áður dæmt til fjögurra ára fangelsisvistar en hún var ákærð fyrir brot gegn almennum hegningarlögum, lögum um atvinnuréttindi útlendinga, lögum um útlendinga og að lokum barnaverndarlögum.

Frétt af mbl.is

Sýknuð um mansal gagnvart stjúpbörnum

Var konunni gefið að sök að hafa misnotað stjúpbörnin til nauðungarvinnu og nýtt laun þeirra í eigin þágu sem þar með teldist peningaþvætti auk þess að hóta börnunum því að senda þau aftur til upprunalands þeirra.

Var sýkna Landsréttar byggð á því að ákærða hefði ekki afhent, flutt, hýst, útvegað eða tekið við einstaklingi undir 18 ára aldri til nauðungarvinnu. Taldi rétturinn ekki annað komið fram í málinu en að ákvörðun konunnar og eiginmanns hennar hefði verið byggð á því að högum fjölskyldunnar væri betur borgið á Íslandi en í upprunalandi þeirra, ósannað væri að fyrir henni hefði vakað að misnota þau til nauðungarvinnu.

Segir svo í ákvörðun Hæstaréttar að leyfisbeiðandi, það er ríkissaksóknari, byggi á því að málið sé einstakt og fordæmisgefandi þar sem ekki hafi áður reynt á mansalsákvæði 227. gr. a almennra hegningarlaga með sambærilegum hætti.

Frétt af mbl.is

Fjögur ár fyrir mansal á stjúpbörnum sínum

„Mál um slík brot hafi aðeins einu sinni leitt til sakfellingar í dómi. Ekki hafi áður reynt á fyrir dómstólum hvort maður hafi verið látinn sæta nauðungarvinnu í skilningi ákvæðisins, hvað þá þegar börn eiga í hlut. Þá telur leyfisbeiðandi mikilvægt að Hæstiréttur taki afstöðu til beitingar 218. gr. b almennra hegningarlaga í málum af þessum toga,“ segir í rökstuðningi réttarins.

Byggi niðurstaða Landsréttar um sýknu að verulegu leyti á mati á sönnunargildi munnlegs framburðar en það mat verði ekki endurskoðað fyrir Hæstarétti. Verði því hvorki séð að það lúti að atriðum sem hafi verulega almenna þýðingu né að mikilvægt sé af öðrum ástæðum að fá úrlausn Hæstaréttar um gögn málsins.

Tók Hæstiréttur enn fremur fram að þriðji málsliður fjórðu málsgreinar 215. greinar laga um meðferð sakamála, um að málsmeðferð fyrir héraðsdómi eða Landsrétti hafi verið stórlega ábótavant eða dómur Landsréttar bersýnilega rangur að formi eða efni, ætti heldur ekki við um mál þetta.

• Blogga um frétt