Innlent | Morgunblaðið | 9.5.2023 | 21:00

Nýtti tækifærið og lét sig hverfa

„Helköld illska [fjórða bókin eftir hann sem er komin út á íslensku] small bara saman óvenju auðveldlega. Þetta byrjaði allt með flóðbylgjunni og manninum sem nýtir tækifærið til að láta sig hverfa, nýtir tækifæri sem kemur ekki aftur og sér svo eftir því. Það var gaman að spinna út frá því.“ mbl.is/Árni Sæberg

Breski rithöfundurinn Quentin Bates hefur haft annan fótinn á Íslandi síðastliðna áratugi og hefur landið orðið sögusvið glæpasagna hans sem hverfast um hina íslensku lögreglukonu Gunnhildi. Quentin kom hingað fyrst þegar hann tók sér hlé frá námi eftir menntaskóla til þess að vinna hér í eitt ár. Árið varð að áratug en ætlunin var ekki að staldra við svo lengi.

Þrátt fyrir að hafa á endanum snúið aftur til heimalandsins hefur hann haldið tengingunni við landið. „Ég á íslenska konu og íslensk börn. Svo það hafa verið fjölskyldutengslin. Við höfum alltaf verið með annan fótinn hér.“ Þau hjónin dvelja mikið á æskuheimili konunnar, Guðrúnar Gunnarsdóttur, á Skagaströnd. „Sum af börnunum hafa flutt til Íslands líka. Við erum núna með tvær dætur, Sylvíu og Sólrúnu, og barnabörn á Akureyri.“ Hjónin búa núna um helming árs á Englandi en hinn helminginn hér á Íslandi. „Við stefnum á að vera meira á Íslandi, það er meiningin. Ætli við endum ekki hér.“

Gott að þýða spennandi bækur

Spurður hvers vegna hann hafi ákveðið að hafa Ísland sögusvið bóka sinna segir Quentin að það hafi einfaldlega ekki annað verið hægt. „Þegar ég byrjaði á þessu þá var ekki mikið af íslenskum glæpasögum. Það voru bara Arnaldur, Yrsa og Viktor Arnar sem voru þýdd á þessum tíma. En maður getur varla hreyft sig fyrir þeim núna. Þetta laðar náttúrulega lesendur að að einhverju leyti,“ segir hann en bætir við að það sé aðeins brot lesenda í Bretlandi og Bandaríkjunum sem lesi þýdd verk og af þeim séu glæpasögur bara brot. „Það er ákveðinn hópur sem les erlendar glæpasögur og er tryggur þeim en það mætti vera stærri hópur.“

Fyrsta glæpasaga Quentins kom út í Bretlandi árið 2010. „Áður hafði ég starfað sem blaðamaður í þónokkuð mörg ár, skrifaði nánast eingöngu um sjávarútveg. Svo var ég búinn að þýða hitt og þetta og hef verið að gera það meira undanfarið.“ Hann hefur þýtt verk eftir íslenska höfunda á borð við Lilju Sigurðardóttur, Óskar Guðmundsson, Ragnar Jónasson, Jónínu Leósdóttur, Sólveigu Pálsdóttur og Stellu Blómkvist.

„Það er ekkert mál að þýða t.d. Lilju og Stellu því það er hraði á þeim. Ég er ekkert að lesa söguna til enda og þegar þetta er spennandi efni þá vil ég vita hvað kemur næst. Það er gott að þýða spennandi efni og það er ekki verra ef það er á fallegu máli líka.“

Quentin hefur að mestu einbeitt sér að þýðingum undanfarið. „Ég hef ekki skrifað neitt sjálfur lengi. Bókin sem kemur núna út á íslensku var skrifuð veturinn sem Covid kom upp. Þá var ég að leggja lokahöndina á hana og var ekki alveg viss hvort ég ætti að bæta Covid inn í söguna eða ekki en ákvað að gera það ekki,“ segir hann.

Nánari umfjöllun er að finna í Morgunblaðinu sem kom út miðvikudaginn 3. maí.