Málaði yfir mynd föður síns

Egill Eðvarðsson var einu sinni sem oftar að mála á litlu vinnustofunni sinni í bakgarðinum á Ægisíðu, þar sem fjölskyldan bjó, og Elli sonur hans með honum að vanda, tveggja og hálfs árs eða svo, að mála sínar eigin myndir á gólfinu, þegar síminn hringdi.

Egill skaust inn í hús og bað þann stutta að passa vinnustofuna á meðan; hann kæmi að vörmu spori. Þegar hann sneri aftur um tíu mínútum síðar blasti við sjón sem Egill mun aldrei gleyma. Ella hafði tekist að príla upp á stól föður síns við vinnuborðið og „haldið áfram“ með myndina fyrir hann. Örugglega fundist eins og hér mætti hvergi slóra og var búinn að krota yfir myndina þvers og kruss, fram og til baka, með alls kyns litum, en það sem meira var, pilturinn sat þarna keikur og geislaði af honum fádæma stolt og sjálfsöryggi.

„Hefði ég skipt skapi og skammað hann fyrir gjörninginn er næsta víst að Elli væri ekki virtur myndlistarmaður í dag og við værum ekki að sýna hér saman feðgarnir heldur væri strákurinn starfandi sem natinn útvarpsvirki, hnykkjari eða matreiðslumaður á fimm stjörnu veitingastað í London,“ segir Egill.

Elli á þriðja árinu að hjálpa pabba sínum að mála mynd. Ljósmynd/Egill Eðvarðsson

Man vel eftir vinnustofunni

Sjálfur man Elli ekki eftir þessu augnabliki, enda barnungur. Hann man þó vel eftir vinnustofunni. „Mamma var flugfreyja og mikið að heiman, þannig að ég var oft með pabba, ekki síst á vinnustofunni. Fyrsta lyktin sem ég man eftir er lykt af terpentínu,“ segir hann. Þetta var svo sem ekki eini gjörningurinn sem Elli stóð fyrir á heimilinu á þessum árum. „Einu sinni komst ég í rauða Chanel-varalitinn hennar mömmu og málaði hvíta hraunveggina af mikilli list. Það var mjög erfitt að ná litnum af. Einu sinni náði ég líka borðanum úr ritvélinni hans pabba og makaði mig allan svartan. Ég byrjaði sem sagt í sullinu en í dag er ég fíngerður myndlistarmaður og þríf alltaf penslana mína eftir hvern dag. Pabbi er hins vegar enn í sullinu og þrífur aldrei penslana sína.“

Þeir hlæja.

Í dag er Elli starfandi myndlistarmaður, búsettur í Bandaríkjunum, og fyrir þremur árum tóku þeir feðgarnir upp formlegt samstarf; hófu að mála saman myndir, hvor í sinni heimsálfunni.

„Maður hefur staðið í mörgum sjónum en þetta hefur verið ofboðslega skemmtilegt,“ segir Egill og Elli tekur heils hugar undir það. „Þetta verkefni hefur fyrst og fremst verið skemmtilegt, myndlistin tekur sig oft svo alvarlega, en að því sögðu þá höfum við hvergi slegið af listrænum kröfum og unnið af fagmennsku. Við erum mjög ánægðir með útkomuna, annars værum við ekki að sýna þessi verk.“

Egill kveðst hafa kunnað vel frelsinu sem þeir tömdu sér. „Mér hefur alltaf þótt meira um vert að mála en hvað ég mála. Og það kemur fram hjá okkur báðum. Hugmyndafræðin er góðra gjalda verð en ég sakna þess alltaf þegar handverkið er ekki lengur með. Mér finnst alltaf gaman að sjá malerískt fólk og Elli er einn af þeim.“

Egill og Elli mála saman á vinnustofu þess síðarnefnda í Las Vegas.

Báðir vinnusamir

Mikilvægur eiginleiki í lífinu, að dómi Egils, er vinnusemi og þar mætast þeir feðgar svo sannarlega. „Hafi ég komið einhverju yfir til barnanna minna þá er það vonandi vinnusemi – sem þykir kannski engin dyggð í dag? Hana lærði ég af afa mínum, sem vann hjá Akureyrarbæ, og hún hefur síst minnkað með aldrinum. Elli er líka ofboðslega duglegur.“

Það endurspeglast í heiti vinnustofu hans í Las Vegas, No Days Off. „Það er bókstaflega þannig; ég vinn alla daga, frá átta og upp í 13 tíma á dag. Það eru algjör forréttindi að vinna við það sem maður dýrkar.“

Afraksturinn getur að líta á sýningunni Sammála sem opnuð verður í Gallery Porti í dag, laugardag, kl. 15. 

Nánar er rætt við þá feðga um samstarfið í Sunnudagsblaði Morgunblaðsins.