Björgunarsveitarmenn upplifðu létti þegar upp komst að hugsanlega hefði falsboð hrundið af stað umfangsmikilli leit við Kerlingarfjöll á mánudag og í gær.
Jón Þór Víglundsson, upplýsingafulltrúi Landsbjargar, segir að margt hafi þótt sérkennilegt við útkallið en tvær tilviljanir hafi valdið því að leitin stóð svo lengi yfir.
Tæplega 200 manns komu að leitinni við Kerlingarfjöll sem stóð frá mánudagskvöldi fram á þriðjudag vegna neyðarboða sem bárust í gegnum netspjall Neyðarlínunnar.
Í neyðarboðunum, sem bárust á ensku, kom fram að tveir göngumenn væru fastir í helli á svæði nærri Kerlingarfjöllum. Eftir því sem leið á leitina fóru að renna tvær grímur á björgunarsveitafólk og lögreglu og er nú talið að um falsboð hafi verið að ræða.
Ákvörðunin um að fresta leit var tekin af lögreglunni á Suðurlandi um leið og síðasta vísbendingin rann í sandinn.
Í raun voru tvær tilviljanir sem gerðu það að verkum að leitin stóð yfir svona lengi, að sögn Jóns Þórs.
„Fyrsta vísbendingin er þarna um nóttina þegar það koma upplýsingar frá hótelinu í Kerlingarfjöllum að einn gestur hafi ekki mætt í bókaða gistingu,“ segir hann. Að lokum náðist þó í gestinn sem reyndist bara hafa hætt við Íslandsferðina.
Hin vísbendingin var hvítur Dacia Duster bílaleigubíll við tjaldsvæðið sem lögregla taldi mögulega í leigu hjá göngumönnunum. Síðar kom í ljós að svo var ekki þegar hinir raunverulegu leigjendur skiluðu sér endanlega að bifreiðinni.
„Þegar það fólk kemur og sú vísbending reynist ekki vera á rökum reist, þá er ekkert eftir,“ segir Jón Þór.
Og þá sátu björgunarsveitarmenn eftir tómhentir. Ekkert fannst sem benti til þess að þessir „týndu göngumenn“ hefðu yfir höfuð verið á svæðinu – enginn bíll, ekkert hjól, ekkert tjald og ekkert sem gaf til kynna að þeim hefði verið skutlað á svæðið.
Tilkynningin til neyðarlínunnar var auk þess sérkennileg að ýmsu leyti, að sögn Jóns, sem tekur þó fram að björgunarfólk þurfi oft að hundsa öll vafaatriði í síkum tilkynningum enda hagi fólk í neyð sér oft skringilega.
„Auðvitað má maður ekki hugsa þannig. Fólk í neyð hugsar ekki alltaf rökrétt,“ bætir hann við.
„Það er ekkert annað í boði en að boð sem eru um einstaklinga í neyð séu rétt. Og sem betur fer, eða kannski því miður, er það þannig í yfirgnæfandi [meirihluta] tilvika.“
Gerist þetta oft?
„Nei, sem betur fer ekki,“ svarar Jón Þór og tekur fram að hann muni sjálfur ekki eftir falsboði sem var til þess eins gert að gabba viðbragðsaðila. Stundum hafi fólk ýtt óvart á neyðarhnapp eða skotið neyðarblysi í hugsunarleysi.
„En ekkert þessu líkt, sem var til þess að gabba og sennilega fyrirséð að það yrðu sérstök viðbrögð.“
Hann kveðst í raun hafa fundið fyrir létti þegar í ljós kom að um falsboð væri að ræða.
„Í raun og veru var mér að vissu leyti létt,“ segir Jón Þór.
„Við höfðum þá vitneskju um að það væri ekki fólk í neyð sem við værum ekki að finna.“
Hann skilur þó ekki alveg hvers vegna nokkur myndi reyna að gabba björgunarfólk upp á gamanið.
„En auðvitað eftir á, þegar aðeins lengra líður hjá, þá er maður aðallega kannski hissa að einhver skuli gera þetta.“
Yfirlögregluþjónn segir það brot á hegningarlögum að gabba neyðarlið og björgunarsveitir. Unnið sé að því að afla upplýsinga um staðsetningu skilaboðanna. Rannsókn á neyðarboðinu stendur yfir.