Konur með dulræna hæfileika

Birgitta var í kaupstaðarferð í höfuðborginni í vikunni og notaði tækifærið til að hitta blaðamann og ræða um ritstörfin og bústörfin. Birgitta býr á Syðri-Löngumýri í Húnavatnssýslu en þar hefur hún búið mestalla ævi. Hún var aðeins rúmlega tvítug þegar skáldgyðjan bankaði upp á og hefur ekki látið hana í friði síðan.

Glæpir og rómans í bland

„Ég hafði alltaf áhuga á að skrifa og var alltaf að skrifa strax sem barn,“ segir Birgitta, en fyrsta bók hennar af yfir þrjátíu kom út árið 1983.

„Ég skrifa glæpasögur og rómansa og stundum í bland. Eftir fyrstu bókina vissi ég að ég vildi skrifa glæpasögur, sem var svolítið nýtt á þeim tíma. Ég fann tíma til að skrifa á kvöldin eða á nóttunni og þetta gekk upp,“ segir hún og segir skrifin vera ástríðu. Birgitta hefur einnig skrifað þrjár barnabækur, ævisögu og samtalsbækur við reikimeistara og miðil.

„Þegar ég fékk bækur gefnar út langaði mig að skila einu handriti á ári,“ segir Birgitta, en bókaútgáfan Skjaldborg hefur gefið út bækur Birgittu.

„Það er mjög gott að hugsa í fjósinu. Ég skrifa núna á hverjum degi og finnst það mjög skemmtilegt. Þetta er það sem mig langar til að gera.“

Í endurnýjun lífdaga

Storytel gerði í fyrra samning við Birgittu og eru um ellefu bækur hennar þar fáanlegar til hlustunar. Nýjasta bókin hennar, Undir óskasólu, kom út í vikunni hjá Storytel, en sú bók var sérstaklega skrifuð fyrir Storytel. 

„Bækur mínar eru komnar í endurnýjun lífdaga hjá Storytel og hafa fengið góða hlustun. Undir óskasólu er sjálfstætt framhald bókar sem ég skrifaði 1992 og ­heitir Dætur regnbogans,“ segir hún.

„Sú saga gerist upp úr 1700 og sögusviðið er íslensk sveit. Tvær konur eru aðalpersónur, en þær hafa dulræna hæfileika,“ segir hún en í bókinni koma ást og glæpir við sögu, enda segist Birgitta sjaldan skrifa bók án þess að einhver glæpur sé framinn. Í nýju bókinni koma einnig fyrir dulrænir atburðir.

„Ég er alin upp við að trúa á líf eftir dauðann og afi minn var skyggn. Ég hef alltaf haft áhuga á þessu og lærði sjálf reiki. Ég trúi á handanheima og að hægt sé að hafa samband við látið fólk og hef upplifað það. Ég vandist snemma að þetta væri eðlilegt í lífinu og óneitanlega fléttast það stundum inn í það sem ég skrifa.“ 

Ítarlegra viðtal er við Birgittu í Sunnudagsblaði Morgunblaðsins um helgina.