Sigurvaldi Björnsson

Elsku afi.

Ég vona að þér líði vel þar sem þú ert.

Þín er sárt saknað en ég veit að þér er ætlað stærra hlutverk annars staðar.
Elsku afi ég skal passa upp á ömmu fyrir þig.

Þín,

Þökk fyrir allt og allt eru þau orð sem fyrst komu í hugann eftir að ég fékk vitneskju um að Valdi á Litlu Ásgeirsá hefði látist eftir snarpt endastríð sem leiddi hann á vit feðra sinna.  Mig langar í fáum orðum að þakka félaga og fóstra fyrir einstaka samfylgd í 52 ár.

Undirritaður fékk að fara í sveit hjá þeim Valda og Lóu  á Litlu-Ásgeirsá í Víðidal  í Vestur-Húnavatnssýslu árið 1957. Það var upphaf okkar kynna. Ásgeirsá var þá fáum árum áður byggt upp með nýju íbúðarhúsi mjög myndarlega. Af dugnaði og eljusemi var verið að byggja upp gott sveitaheimili og bústofn með tilheyrandi nýræktun og fjölgun. Mitt fyrsta verk var að fara með tóma mjólkurbrúsa reidda þvert yfir í Auðunnarstaði yfir Víðidalsá og þóttist ég vanur hestum þó ég hefði aðeins rétt setið á trússhestum  sumrin áður 1955 og 1956  við baggaflutninga á Eyri í Seyðisfirði vestra.

Ferðin sú  gekk fyrir sig á þann hátt að ég fór í ána í einn dýpsta hylinn og setti Mósa gamla á sund þar sem ég fór neðan við vaðið en ekki á því eins og mér hafði verið sagt. Eftir það sagði Valdi svo frá að strákurinn væri bara kartinn orð sem hann hafði við ef einhver stóð sig sæmilega. Valdi eins og hann var alltaf kallaður og gjarnan kenndur við bæinn var einstaklega kappsamur og fylginn sér. Laginn við skepnur og öll bústörf og var umhugað  um að vera ekki eftirbátur annarra í neinu. Sláttur hófst yfirleitt fyrst af öllum bæjum  á L-Ásgeirsá í Víðidal gjarnan 17.-20. júní ef mögulegt var. Þessi fyrstu sumur var allt unnið með hestum , slegið, rakað, múgað ýtt upp í sátur og á heyvagn og flutt með hestvagni í hlöðu og sætin þar dregin inn í heilu. Undirritaður lærði mjög á þeirri tækni, sem þarna var beitt, útsjónarsemi og hagræði í margs konar vinnubrögðum. Við uppsteypu á fjósi og fjárhúsum næst bænum var notuð steyputunna þar sem hestur var notaður til að hræra steypuna með því að snú henni með kaðli sem dregin var ofan af tunnunni  var þar beitt aktygjum á hrossið.

Þetta sem hér er sagt lýsir á stuttan hátt því sem Valdi stjórnaði með lagni og lipurð. Heyskapur stóð allt sumarið annað en gerist í dag þegar allt er klárað á 2-3 vikum. Góðir reiðhestar voru á L-Ásgeirsá og öllu fjárragi og stóði sinnt á hestum og einnig voru alltaf til staðar reiðhestar til að sinna sendiferðum milli bæja eða ná í kýr og flytja mjólkurbrúsa á kerru  yfir á brúsapall við Auðunnarstaði. Mig hefur oft undrað á síðustu áratugum hversu miklu Valdi náði að koma í verk þessi ár sem hann var við búskap.  Rögnvaldur bróðir minn varð síðan sveitastrákur á eftir mér síðar voru synir okkar hjóna, Einar og Ólafur, sumarstrákar á Litlu-Ásgeirsá þannig að kynnin héldust óslitin. Einnig með því að undirritaður fékk að fara nokkur haust í göngur  fyrir Valda eða aðra bændur Í Víðidal ásamt með því að koma í réttir sem var alveg sérstök upplifun hvort sem var fjárréttir eða stóðréttir. Atlætið hjá Lóu fóstru minni, konu Valda, var á sama hátt einstakt. Hlýjan og góð umönnun í öllu var einstök þetta skilur maður best eftir því sem árin líða. Þrátt fyrir stóra fjölskyldu  þá var alltaf rúm fyrir aðkomufólk á L-Ásgeirsá hvort um var að ræða réttargesti, skyldmenni eða aðra sem áttu leið um sveitina. Með þessum minningarbrotum þakka ég Valda fyrir áralanga vináttu og kæra Lóa þér og fjölskyldunni vottum við okkar dýpstu samúð og virðingu vegna hans fráfalls.

F.h. fjölskyldunnar Esjubraut 27, Akranesi,