Alda Þórðardóttir

Alda frænka er látin eftir erfið veikindi. Ég hef þekkt Öldu frá því ég man eftir mér og alltaf var hún hrókur alls fagnaðar. Fjölskylda hennar og vinir voru henni allt. Hún var fjölhæf kona og kunni margt til verka. Hér er skarð fyrir skildi, án Öldu er heimurinn fátækari.

Megi góð frænka hvíla í friði.

Elsku vinkona, nú skilja leiðir í bili og sú leið er orðin löng, allt frá unglingsárum. Ég var fimmtán ára þegar ég kynntist þér og í öll þessi ár bar aldrei skugga á vináttu okkar. Þú áttir svo vel við mig, alltaf svo kát og hlý. Við vorum fjórar vinkonurnar sem héldum alltaf saman, bjuggum í sama húsi, hittumst eftir vinnu, fórum saman út að skemmta okkur, ferðuðumst saman, deildum öllu. Seinna þegar við stofnuðum heimili og eignuðumst börn þá urðu þau vinir svo líf okkar hafa verið samtvinnuð alla ævi.

Við höfum verið lánsamar að eiga góða vini í hver annarri. Nú erum við tvær eftir. Þetta er gangur lífsins, allt sem byrjar breytist eða endar einhverntímann. Minningarnar eru alltof margar til að rekja hér, enda eru þær okkar. Þú varst sú duglegasta af okkur, þriggja manna maki í hverju sem þú tókst þér fyrir hendur. Enda tók ég ekki slátur með þér nema einu sinni. Það var mikið grín hjá okkur, því ég fékk ekki að setjast niður í tólf tíma og sótti að síðustu flösku af einhverju til að fá þig til að slappa af. Og þú sem drakkst aldrei!

Ferðalögin með þér voru yndisleg og þau voru mörg, bæði hérlendir og erlendis. Betri ferðafélaga getur maður ekki fengið. Nú ert þú farin í ferðina sem okkur er öllum ætluð og ég bið góðan Guð að blessa þig og leiða þig á þeirri braut. Sömuleiðis bið ég Guð að styrkja börnin þín og barnabörn. Þú hefur verið leiðarljós fyrir okkur öll sem kynntumst þér. Hjartans þakkir fyrir ævilanga trausta vináttu. Þín verður sárt saknað en ég trúi á endirfundi. Hittumst hinum megin.

Þá er hún Alda mín horfin á braut úr þessu lífi eftir löng og ströng veikindi. Ég var svo heppin að kynnast Öldu fyrir um tuttugu árum og síðan þá hefur hún verið hluti af lífi mínu og fjölskyldu þó svo að ýmislegt hafi breyst í tímans rás. Alda var sérstaklega iðin og vinnusöm og man ég sjaldan eftir því að hafa séð hana iðjulausa. Hún var trú og trygglynd manneskja, hugsaði vel um sína nánustu og afar stolt af sinni fjölskyldu enda gott fólk þar á ferð. Alda var einstaklega óeigingjörn, gjafmild og lífsglöð og alltaf var stutt í hláturinn. Hún hafði ákveðnar skoðanir á hlutunum, var óhrædd við að segja hvað henni fannst og ávallt vildi hún öllum það besta. Ég á eftir að sakna snöggu símtalanna frá henni þar sem spurt var reffilega jæja elskan mín hvað segirðu, hvað er að frétta svo var stiklað á stóru og kvatt skjótlega, enda í mörgu að snúast hjá Öldu.

Þá vináttu, hlýhug og örlæti sem hún sýndi mér og fjölskyldu minni mun ég aldrei gleyma og ég veit að ég mun seint kynnast annarri eins manneskju og Öldu. Minning hennar mun fylgja mér alla tíð og ég er afar þakklát fyrir kynni okkar í þessu lífi.

Sigurlaugu, Þórði, Helen og fjölskyldum vottum við okkar innilegustu
samúð.