Helga Sif Jónsdóttir

Þegar góðar konur sem halda fjölskyldum saman falla frá losnar um fjölskylduböndin. Amma Dóra á Öldugötu sá um þetta í bernsku okkar og síðar tók Dadda, Þóra kona Guðmundar Jónssonar söngvara við. Nú eru þær báðar löngu horfnar en eftir lifir í minningunni glaður og sístækkandi hópur systkinabarna. Hópur Nonna frænda og Soffíu Karlsdóttur stækkaði mest og svo bættust við makar og sægur barnabarna. Gömlu systkinin hittust æ sjaldnar. Þau héldu tengslum á hátíðum og þess á milli í síma. En við systkinabörnin sáumst örsjaldan svo þar var komið sögu að við þekktumst varla á götu. Aldursmunur var talsverður, leiðir okkar lágu sundur, en bernskuminningar af Öldugötu voru okkur öllum dýrmætar, sem þær áttu.

Fyrir rúmum tveimur árum frétti ég að Helga Sif, frænka mín, hefði veikst alvarlega. Ég tók loks á mig rögg og heimsótti hana ásamt syni mínum. Hún tók okkur fagnandi, minnti á ömmu okkar en röddin og dillandi hláturinn var frá Soffíu. Hún kynnti okkur fyrir börnum sínum og svo sátum við lengi og skoðuðum gömul og ný albúm með ættarsögunni og töluðum um allt milli himins og jarðar, um lífið, börnin, dauðann og eilífðina. Frænka mín var trúuð og treysti á sinn guð. Hún var staðráðin í að lifa lífinu lifandi en gerði sér ekki grillur um endalokin.

Ég ók hugsi til Reykjavíkur, enda gerði ég mér grein fyrir hvað ég hafði misst af miklu öll þessi ár.

Þegar við Helga Sif kvöddumst höfðum við ákveðið að halda ættarmót. Þetta varð svo til þess að við flest, afkomendur Jóns Þorvarðarsonar í Verðanda og konu hans, Halldóru Guðmundsdóttur, komum saman í sal Kennaraháskólans fyrir rúmu ári síðan. Þetta var fjölmennur hópur. Sum okkar höfðu aldrei sést fyrr, né hitt maka, börn og barnabörn okkar kynslóðar. Samt vissu allir deili á öllum, ættarsvipur leyndi sér ekki, sami húmorinn sveif yfir vötnum, söngraddir margar og góðar og rödd Mumma frænda barst yfir salinn frá hljómflutningsgræjum. Hraustir menn".

Það var gott að hittast loksins. Ryk var dustað af gömlum myndum og börnunum sagðar sögur af ömmum og öfum sem bjuggu við kröpp kjör í allt öðruvísi heimi. Helga Sif ljómaði þegar hún kynnti hópinn sinn. Ekkert var henni dýrmætara og af engu var hún jafnstolt.

Mér er efst í huga þakklæti til frænku minnar fyrir þennan dag og fyrir að leyfa mér að skyggnast örlítið inn í líf hennar síðustu árin.

Við vottum ástvinum Helgu Sifjar okkar dýpstu samúð.

Fyrir hönd móður okkar og fjölskyldu,