Gunnar Þór Sveinbjörnsson

Nú er skarð fyrir skildi í fjölskyldu okkar, hann Gunni er fallin frá. Manni er svo orða vant, okkur finnst svo örstutt síðan að við komum á Vatnsnesveginn og hittum Gunna kátan og hressan og hann tók á móti okkur með sinni glettnu kveðju: Hæ Kids á ég að hella á En eigi má sköpun renna, í vor greindist hann með þann sjúkdóm sem hann beið ósigur fyrir. Nú verður ekki hægt að kalla í Gunna ef þarf að laga eitthvað hjá einhverjum í fjölskyldunni, en alltaf var hann tilbúinn að rétta hjálparhönd ef eitthvað bjátaði á.

Margar stundirnar var hann með tengdapabba upp í Borgarfirði þegar þeir byggðu sumarbústað fjölskyldunnar. Þá hafði hann gaman að veiða og voru ófáar veiðiferðirnar sem hann fór í með tengdapabba og Binna svila sínum. Þá hafði Gunni mikinn áhuga á körfubolta,  enda spilar yngri sonur hans í úrvalsdeild og landsliðinu í körfubolta. Eins voru gamlir bílar áhugamál hans og var hann langt kominn að gera einn upp, en entist  ekki aldur til að aka honum á götum Keflavíkur.

Það er svo ótal margs að minnast á þessum tímamótum. T.d. allar góðu stundirnar þegar þau Erla og hann komu í heimsókn með strákana á Stöddann. Allar ánægjustundirnar í bústaðnum og svo ótalmargar aðrar gleðistundir. Eftir að Gunni veiktist vék ekki Erla kona hans frá sjúkrabeði hans allt til enda, og þegar kallið kom var hann í faðmi ástvina sinna allra. Þetta eru fátækleg kveðjuorð,en minningin mun lifa um góðan dreng. Við Helga viljum þakka Gunna allar samverustundirnar sem við áttum saman.